หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1121

สวี่หย่งฉิ้งเห็นท่าไม่ดี โบกมือเงียบๆ เตรียมตัวที่จะพาคนตระกูลสวี่กลับ

หลินมั่วลุกขึ้นยืนตัวตรง พูดเสียงดังฟังชัด “คุณปู่ครับ ในเมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว งั้นก็นั่งทานข้าวด้วยกันเลยสิครับ”

สวี่หย่งฉิ้งอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เขารู้ดีว่า หลินมั่วให้พวกเขาอยู่ต่อ ต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

“คือว่า ฉัน...ฉันแก่มากแล้วน่ะ นอนดึกไม่ได้หรอก”

“พวกเธอกินกันเถอะ เจี้ยนผิง พวกเธอไปส่งฉันกลับบ้านพักผ่อนด้วย!”

สวี่หย่งฉิ้งตอบกลับ

สวี่เจี้ยนผิงรีบอยากที่จะพยุงเขาออกไป

หวังเต๋อชิ่งโบกมือ ให้พวกรปภ.ที่อยู่ตรงประตู เข้าไปขวางพวกเขาไว้

“นี่เพิ่งจะทุ่มกว่าเอง จะนอนดึกได้ยังไงกันล่ะครับ?”

“ประธานหวัง ช่วยจัดการให้พวกเขานั่งประจำที่ด้วยนะครับ”

หลินมั่วยิ้มอ่อน

หวังเต๋อชิ่งพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม รีบให้คนเปลี่ยนอาหารในห้องใหม่ทันที

ทว่า ตอนนี้คนในห้องค่อนข้างเยอะ ตระกูลสวี่คนเยอะขนาดนี้ ไม่สามารถนั่งลงได้เลย

หลินมั่วให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยนั่งลงตรงที่นั่งหลัก แล้วให้คนประคองสวี่หย่งฉิ้งให้เขานั่งลง

จากนั้นเขาก็มองไปที่ทุกคนในตระกูลสวี่ พูดเสียงเบา “เมื่อกี้พ่อกับแม่คุกเข่าคาราวะคุณปู่แล้ว พวกคุณที่เป็นคนรุ่นหลัง ก็ต้องมีแสดงความกตัญญูบ้าง”

“มา พวกคุณเองก็คุกเข่าลง คาราวะคุณปู่สิ”

ทุกคนตระกูลสวี่มองหน้ากัน หลินมั่วตั้งใจที่จะฟันต่อฟัน

ก่อนหน้านี้พวกเขาให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยคุกเข่า ตอนนี้ หลินมั่วต้องให้พวกเขาคุกเข่าลง!

สวี่หย่งฉิ้งสีหน้าเขียวปัด เขาเป็นผู้ใหญ่ ไม่จำเป็นต้องคุกเข่า

แต่ปัญหาก็คือ คนตระกูลสวี่คุกเข่าแล้ว หน้าตาของเขาเองก็ไม่เหลือแล้ว

สวี่อวี้ฟังโกรธเป็นคนแรก พูดอย่างโมโห “หลินมั่ว แกอย่าคิดว่าแกมีเงินแล้ว อยู่ข้างนอกต่อหน้าก็สามารถชี้โบ๊ชี้เบ๊ได้นะ!”

“ฉันจะบอกแกให้นะ ที่นี่ ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่กว่าแกทั้งนั้น ในสายตาของแกยังมีผู้หลักผู้ใหญ่อยู่บ้างไหม?”