หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1879

ไม่มีใครรู้ว่าหลินมั่วฟื้นแล้ว เซี่ยซิงปังเองก็เช่นกัน

เพราะฉะนั้นเซี่ยซิงปังจึงไม่ทันได้ตั้งรับการโจมตีของหลินมั่ว

ในตอนนั้นเขากำลังหันหลังให้หลินมั่วอยู่ และอยู่ใกล้หลินมั่วไม่ถึงสองเมตร

เมื่อเป็นเช่นนั้นหลินมั่วจึงกระโดดเข้ามาและใช้เข็มเงินปักเข้าไปยังด้านหลังของเขา

เซี่ยซิงปังถือว่าเก่งกาจและมีไหวพริบเป็นอย่างมาก เขารู้สึกถึงความไม่ปกติที่พุ่งเข้ามาหาตัวเองก่อนจะรีบหมุนตัวเพื่อหลบการโจมตีครั้งนี้

การโจมตีครั้งนี้ของหลินมั่วมีความสำคัญเป็นอย่างมาก

ตอนที่เซี่ยซิงปังหันหลังให้หลินมั่ว อู๋เซวี๋ยนก็เห็นว่าหลินมั่วฟื้นแล้ว

ทั้งสองสบตากัน อู๋เซวี๋ยนรู้ดีว่าหลินมั่วกำลังจะทำการโจมตี เขาเองก็รอเวลานี้เหมือนกัน

เพราะฉะนั้นในตอนที่เซี่ยซิงปังหันหลังหลบการโจมตี อู๋เซวี๋ยนจึงพุ่งเข้ามาโจมตีตรงหน้าของเขา

เซี่ยซิงปังรู้ดีว่าตัวเองช้าไปหนึ่งก้าว

ใบหน้าของเขาซีดลงทันที เขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ถูกหมัดของอู๋เซวี๋ยนซัดเข้ากลางอกเสียก่อน

อู๋เซวี๋ยนชะงักหมัดในขณะที่มันอยู่ห่างจากอกของอีกฝ่ายไม่ถึงหนึ่งคืบ ก่อนจะชกออกไปเต็มแรง

หมัดคืบหย่งชุน！

เพียงแค่หมัดเดียวก็ทำให้เซี่ยซิงปังกระเด็นไปไกล เขากระอักเลือดทันทีก่อนจะกระแทกกับต้นไม้จนมันหักอกเป็นสองท่อน!

พลังของหมัดคืบหย่งชุนน่ากลัวเป็นที่สุด!

ต่อให้เซี่ยซิงปังจะมีพลังภายในแต่เขาก็ไม่สามารถทนต่อความแข็งแกร่งได้

ฝีมือของเซี่ยซิงปังยังห่างกับอู๋เซวี๋ยนอยู่เล็กน้อย

หมัดของอู๋เซวี๋ยนเก็บรวบรวมพลังเอาไว้เป็นเวลานาน ก่อนจะออกหมัดโจมตีสุดแรง

ประกอบกับการที่เซี่ยซิงปังไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น ทำให้เขารับมือไม่ทัน และมีสภาพอย่างที่เห็น

เซี่ยซิงปังล้มลงอยู่กับพื้น เขาพยายามลุกขึ้นหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล สีหน้าของเขาซีดราวกระดาษ

เมื่อเห็นดังนั้น เซี่ยเชียนซานก็หน้าซีดลงทันทีพร้อมกับตะโกนด้วยความตกใจ "ลุงอู่!"

เขารีบโจมตีเด็กสาวคนนั้นให้ถอยไป ก่อนจะรีบเข้าไปช่วยเซี่ยซิงปังทันที

แต่เมื่อเด็กสาวได้โอกาสเธอจึงใช้มีดปักเข้าที่ซี่โครงด้านซ้ายของเขาทันที

เซี่ยเชียนซานหน้าซีดเผือด เขากัดฟันแน่น "ไอ้คนแซ่หลิน หยุดพูดจาสกปรกๆ แบบนี้ได้แล้ว!"

"พวกนายทำร้ายลุงอู่ ฉันไม่มีทางให้อภัย!"

"ตระกูลเซี่ยของฉันจะตามแก้แค้นนายไม่จบสิ้น!"

หลินมั่ว "เซี่ยเชียนซาน ฉันขอแนะนำนายนะ เวลาพูดอะไรก็คิดหน้าคิดหลังซะบ้าง"

"ถ้านายอยากตามราวีฉันไม่จบไม่สิ้นแบบนั้นก็ได้ งั้นตอนนี้ฉันจะฆ่าพวกนายสองคน ตระกูลเซี่ยจะได้ตามราวีฉันไม่จบไม่สิ้นไง!"

เซี่ยเชียนซานหน้าซีดเผือด "นายกล้า?"

หลินมั่ว "นายคิดว่าฉันไม่กล้างั้นเหรอ"

เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของหลินมั่ว เซี่ยเชียนซาน ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดขึ้น "ไอ้คนแซ่หลิน ไม่ว่านายคิดจะทำอะไร"

"ฉันขอเตือนนายไว้ก่อนเลยนะ"

"ถ้าพวกเราตายที่นี่ ตระกูลเซี่ยไม่มีทางปล่อยนายไปแน่!"