หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2105

ในขณะที่รู้สึกว่าบรรยากาศโดยรอบไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆ

หลินมั่วก็เรียกออกมาเบาๆ

“ท่านผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้?”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบกลับ เขาก็ลืมตาขึ้น

แต่ภาพที่เห็นเบื้องหน้า กลับทำให้เขาตกตะลึง

ท้องฟ้าสดใสแต่เดิมที่เต็มไปด้วยเมฆสีขาว กลับกลายเป็นคืนจันทร์แรมอันมืดมิด

ลานเล็กๆ ที่เขาอยู่ก็ได้หายไป และถูกแทนที่ด้วยถนนอันแสนวุ่นวาย

รถยนต์ที่เสียหายจากการถูกชน ปล่อยควันดำหนา และถูกกองสุมรวมกันอย่างยุ่งเหยิงอยู่บนถนน

ไฟถนนทั้งสองฝั่งก็ได้รับความเสียหายเช่นกัน พวกมันกำลังส่องแสงกะพริบเป็นระยะ

บริเวณโดยรอบนั้นไม่มีใครอยู่เลยสักคน และตึกอาคารที่อยู่รอบๆ ก็อยู่ในสภาพที่ทรุดโทรม

“ที่นี่มันคือที่ไหนกัน”

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ความรู้สึกถึงวิกฤตเริ่มรุนแรงมากขึ้น

เขาสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างระมัดระวัง

หลินมั่วดึงกระบี่ในมือออกมาทันที

พลังงานทางจิตวิญญาณพลุ่งพล่าน และไท่อาที่แต่เดิมมีสภาพเป็นสนิม บัดนี้กลับแวววาวเปล่งประกาย

ผ่านไปไม่นาน

บนถนน มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาหาหลินมั่ว

เนื่องจากเขาสวมรองเท้าเกี๊ยะ ทุกครั้งที่ก้าวเท้า จะมีเสียงดังก๊อกแก๊ก

ทำให้ถนนที่แต่เดิมเงียบสงัด รู้สึกถึงความน่าขนลุกมากยิ่งขึ้น

เมื่อทั้งสองฝ่ายมาเจอกัน

หลินมั่วสามารถมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

คนที่วิ่งเข้ามา ก็คือชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมยาว

เขาสูงไม่ถึงเมตรห้าสิบ แต่มีศีรษะที่ใหญ่

และที่หน้าผากของเขาเปลือยเปล่า ไม่มีเส้นผมแม้แต่เส้นเดียว!

นอกจากนี้ ขณะที่วิ่งไปข้างหน้า ศีรษะอันใหญ่โตนั้นจะแกว่งไปตามลำตัวเสมอ

ภาพที่เห็นนั้น ชวนให้รู้สึกขำขันเป็นพิเศษ

แต่หลินมั่วในตอนนี้กลับขำไม่ออกเลย

เพราะยิ่งเมื่อชายหัวโล้นเข้ามาใกล้เท่าใด เขาก็ยิ่งรู้สึกถึงวิกฤตที่เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

เมื่อทั้งสองฝ่ายเข้ามาใกล้กันไม่ถึงสิบเมตร

หลินมั่วไม่ลังเลอีกต่อไป

เขารีบไปข้างหน้าพร้อมไท่อาที่อยู่ในมือ

ไท่อาถูกเล็งไปที่กลางคิ้วของชายคนนั้น และแทงออกไป

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ชายอ้วนที่วิ่งเหยาะๆ ก็กระโจนขึ้นมา

รองเท้าเกี๊ยะที่อยู่ใต้เท้าของเขาแตะไปที่กระบี่เบาๆ จากนั้น ทั้งตัวของเขาก็ข้ามผ่านศีรษะของหลินมั่วไป

เมื่อเห็นโอกาสนี้ หลินมั่วจะพลาดได้อย่างไร