หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2237

เนื่องจากการเชื้อเชิญอย่างกะทันหัน

หลินมั่ว จั่งโหลว เสวี่ยเหลียนกับสามเณรจึงไม่ได้ไปเดินทางไปยังโรงแรมด้วยกันกับพวกเขา

เมื่อเป็นเช่นนี้ หลินมั่วจึงได้แต่บอกกับพวกเขาว่า

“เอ่อ งั้นพวกนายไปกันก่อนเถอะ”

“หากพวกเราเสร็จธุระแล้วยังมีเวลา ก็จะรีบไปทันที”

ถึงแม้ว่าจะไม่ทราบเจตนาของสมาคมแพทย์ แต่หลินมั่วกับคนอื่น ๆ ก็เดินตามออกไป

เมื่อเดินออกมาจากสนามแข่ง

ก็มีรถอเนกประสงค์หลายคันรออยู่ตรงนี้

หลังจากขึ้นไปนั่งบนรถและขับออกมาเกือบสองชั่วโมง

สิ่งปลูกสร้างสองฝั่งถนนก็น้อยลงเรื่อยๆ ถนนสำหรับเดินรถก็ห่างจากตัวเมืองออกไปเรื่อยๆ เช่นกัน

และการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตามมาก็คือ จุดตรวจบนถนนมีเยอะขึ้นเรื่อยๆ

คนเฝ้าในนั้น ต่างก็เป็นเจ้าหน้าที่ทหาร

และตอนที่หลินมั่วมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาก็รู้สึกถึงความตึงเครียดอย่างรางๆ

เหมือนกับว่าอยู่ในป่านั้น สถานที่ซึ่งมองไม่เห็น มีสัตว์ร้ายซึ่งไม่อาจเทียบได้กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่

หลังจากรถหยุดและทุกคนลงจากรถ

ภาพแรกที่เห็นก็คือพวกสิ่งปลูกสร้างอันใหญ่โต

บนจัตุรัสมีรูปปั้นหินแกรนิตตั้งตระหง่านอยู่สามอัน

คนตรงกลาง ก็คือบรรพบุรุษแห่งการแพทย์และยา…หลี่จิ่งถัว

ในยุคสมัยเกษตรกรรมแบบเฉือนแล้วเผา บรรพบุรุษหลี่เป็นผู้สร้างรากฐานทางการแพทย์ จัดประเภทยาสมุนไพรต่าง ๆ นานา และจดบันทึกสารานุกรมยาจีน

คนทางขวาก็คือ ซุนเชวี่ยปราชญ์แห่งการแพทย์ เขาได้ทำการปรับปรุงรากฐานทางการแพทย์ของหลี่จิ่งถัวให้สมบูรณ์แบบ

เขาใช้เวลาตลอดชีวิต เพื่อรวบรวมอาการป่วยของคนไข้ที่พบเจอรวมทั้งวิธีรักษาไว้ใน ‘คัมภีร์ร้อยโรค’

อีกทั้งยังกำหนดวิธีวินิจฉัยโรคทางการแพทย์จีน ด้วยการดู ดม ฟัง และจับชีพจร

ส่วนรูปปั้นทางซ้ายก็คือ ชายชราผมยาวท่านหนึ่ง

คนคนนี้ทำการปรับปรุงรากฐานทางการแพทย์ของคนก่อนให้สมบูรณ์แบบอีกครั้ง

ขณะเดียวกันก็ได้บุกเบิกวิธีการรักษาแบบใช้เข็มกำจัดโรค

เมื่อหลินมั่วเห็นคนเหล่านี้ ดวงตาของเขาก็เผยความซาบซึ้งออกมาให้เห็น

บุคคลในรูปปั้นนี้ ก็คือหลินฉงเซวียนที่เขาเคยเห็นในป้ายหยกของตระกูลหลินเมื่อตอนนั้น

หลังจากเดินเข้าไปในตำหนักกลาง บนชายคาประตูขนาดใหญ่ ก็มีคำว่า ‘สภาผู้อาวุโสแห่งสมาคมแพทย์’ แขวนอยู่ด้านบน