หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2267

หลังจากหลินมั่วออกจากบริเวณตระกูลไป๋

เขาก็ตั้งใจได้ไปที่ฉือหังไจ วางแผนไปขอบคุณผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ต่อหน้าสักครา

ท้ายที่สุดแล้วหลินมั่วอยู่ในวิกฤตความเป็นความตายหลายครั้ง และด้วยความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย ถึงได้หนีจากความตายได้

น่าเสียดาย หลังจากหลินมั่วถึงที่หมาย

ได้รู้จากจิ้งเฉินถึงรู้ว่า ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ออกไปแล้ว และไม่รู้ไปทำอะไรที่ไหน

รู้ว่าผู้บำเพ็ญพรตชอบเดินทางท่องเที่ยวบนเมฆ

หลังจากหลินมั่วฝากคำขอบคุณไว้เพียงไม่กี่คำ และน้ำใจอีกเล็กน้อย ก็กลับมาอย่างเสียเที่ยว

ที่อีกด้าน

สำนักงานใหญ่พันธมิตรการต่อสู้ ภายในห้องประชุม

กลิ่นหอมของชาฟุ้งไปทั่ว

ผู้อาวุโสหลักหลายคนของพันธมิตรการต่อสู้เอนกายบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน หลับตาลงแล้วผ่อนคลาย

ภายในห้องค่อนข้างเงียบสงบ

แต่บรรยากาศอันเงียบสงบนี้ ก็พังทลายลงด้วยเสียงฝีเท้า

หลังจากเข้าไปในห้องนั่งเล่น

หนานกงจิงเลวี่ยก็พูดทันที

“โอ้ พวกท่านผู้เฒ่า ไม่ได้เจอกันหลายปี พวกคุณยังมีชีวิตกันอยู่อีกเหรอ!

ฉันยังนึกว่าหลายปีที่อยู่ต่างประเทศ พลาดงานเลี้ยงอะไรไปเสียอีก!

ทำงานมาหลายปี ถ้าพวกคุณไม่อยู่แล้ว จำไว้ว่าต้องบอกให้ฉันรู้นะ!”

รอจนเขาพูดจบ ชายชราคนหนึ่งในห้อง ค่อยๆลืมตาทั้งคู่

“สามหาว!”

เขาคำรามเบาๆ ร่างสั่นเทิ้ม

ไม่เห็นเขาขยับตัวลุกขึ้น แต่วินาทีต่อมาก็มาอยู่ตรงหน้าหนานกงจิงเลวี่ยแล้ว

ชางซงโบกแขนขวาของเขา เหมือนคมมีดยาว และหันไปฟันที่คอของคนที่ตามหลังมา

หนานกงจิงเลวี่ยก็ใช่ย่อย

ไหล่ขวาสั่น เมื่อสัตว์เลี้ยงอันเป็นที่รักของเขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น วางไว้ที่หน้าอกของตัวเอง

วินาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ประมือกัน

บัณฑิตหน้าขาวที่อยู่ข้างหลังเขา ประหลาดใจกับความเร็วและความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวของชายชรา

ทันใดนั้น แรงผลักอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งตรงมาหาเขา

มันเป็นผลพวงของการต่อสู้ ที่ดันบัณฑิตหน้าขาวให้เข้ามาใกล้อีกสิบก้าว

แข็งแกร่งมาก!

หนำซ้ำตั้งแต่ที่เขาเข้าไปในประตู ก็ค้นพบว่าผู้อาวุโสแซ่หู่ดูเหมือนจะเกลียดชังเขาเป็นอย่างมาก

และเมื่อชายชรากำลังจะลงมืออีกครั้ง ข้างหลังก็มีเสียงลอยมา

เซวียนเหยียนหมิงที่กำลังนั่งอยู่บนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสงบ

รอจนเขาพูดจบ หนานกงจิงเลวี่ยก็ยืนขึ้น และหันไปทำความเคารพเซวียนเหยียนหมิง

เขาไม่เกรงใจต่อผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็เพราะฝ่ายตรงข้ามไม่อยากเจอเขา

แต่สำหรับผู้อาวุโสเซวียนเหยียนหมิง เขาไม่กล้ามีใจดูหมิ่นใดๆ

“มีสองเรื่องที่สำคัญในการจัดประชุมครั้งนี้”

“อย่างแรก คือการแนะนำบัณฑิตพันอสรพิษและบัณฑิตหน้าขาวเข้าสู่พันธมิตรการต่อสู้”

เมื่อพูดออกไป ผู้อาวุโสหู่ก็ลุกขึ้นยืน

“เรื่องนี้ฉันไม่เห็นด้วย คนๆนี้ไม่สะอาด

ตอนนั้นบุคคลนี้เข้าร่วมการต่อสู้ทั้งหมดในดินแดนทางตอนใต้และตอนเหนือ

หนานกงจิงเลวี่ย คุณมีเจตนาอะไรกันแน่ถึงได้แนะนำให้บุคคลนี้เข้าร่วมพันธมิตร”

ในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสแห่งการลงทัณฑ์ เมื่อเหลือบมองชายหน้าขาว เขาก็จำตัวตนของชายหน้าขาวได้

แน่นอน นี่ไม่ใช่การที่ผู้อาวุโสหู่จงใจมาจับผิด

ผู้ที่เข้าร่วมในสงครามเหนือใต้ในปีนั้น ที่พิการก็พิการ ที่ตายก็ตาย

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ยอมจ่ายราคาสูงลิบเพื่อให้เขาไว้ชีวิต

แต่การไว้ชีวิต ไม่ได้หมายความว่าความผิดและความชั่วร้ายจะหายไป

เป็นไปไม่ได้ที่จะให้คนแบบนี้มาเข้าร่วมพันธมิตรการต่อสู้ด้วยการแนะนำจากราชาแห่งไห่ตง