หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2374

สามารถพูดได้ว่าสวี่อี้ซวินไม่ได้โง่เลย

การตอบสนองของเขารวดเร็วมาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ใจร้อนเกินไป

“ในเมื่อคุณพูดมาแบบนี้”

“ผมอยากรู้ว่าตอนที่พ่อตาแม่ยายผมมาที่เมืองจิงเมื่อสองเดือนก่อน”

“พวกเราก็ได้เปิดโรงน้ำชาตอนนั้นด้วย”

“ช่วงเวลานั้นพ่อตาแม่ยายไม่ได้ไปที่ตระกูลสวี่ของพวกคุณเลย”

“แล้วจะไปขโมยสูตรลับมาได้อย่างไร”

ตอนนั้นเอง สวี่อี้ซวินก็รู้แล้วว่าแผนการแก้แค้นของตัวเองนั้นมีช่องโหว่

บวกกับคำถามของหลินมั่ว

เขาจึงพูดออกไปด้วยความร้อนใจ

“ถึงพ่อตาแม่ยายนายจะเพิ่งมาเมื่อสองเดือนที่แล้ว”

“แต่หลินมั่ว นายอยู่ที่เมืองจิงตลอด”

“ยังไงลูกไม้ก็หล่นไม่ไกลต้น พ่อตาแม่ยายนายเป็นโจร”

“นายก็คงไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร คนแบบเดียวกันก็มักจะอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว”

หลินมั่วทำเพียงแค่ส่ายหน้าให้กับคำพูดใส่ร้ายเหล่านั้นเท่านั้น

“ท่านรองสวี่ คุณบ้าไปแล้วหรือ”

“คุณลืมไปหรือไงว่าผมคือหมอเทวดา”

“ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่ยานิรมิตที่ผมใช้ในการแข่งขันก็ดีกว่าสูตรลับของพวกคุณตั้งเท่าไหร่”

“ผม หลินมั่ว จะขโมยของแบบนั้นหรือ”

“นายท่ารอง ผมว่าคุณตั้งสติสักหน่อยเถอะ อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองเลย”

ประโยคสั้นๆ เพียงไม่กี่ประโยค ทำสวี่อี้ซวินโมโหจนหน้าแดงก่ำ

แต่ที่หลินมั่วพูดมานั้นเป็นความจริง

หมอเทวดาแห่งประเทศจีนจะมาสนใจของแค่นี้ได้อย่างไร

“ใครจะรู้ล่ะ ถึงอย่างไรยศหมอเทวดาก็มีสมาคมแพทย์เป็นคนตัดสิน!”

เมื่อสวี่อี้ซวินพูดออกไปแบบนั้น

สีหน้าของทุกคนก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

ท่านรองสวี่โมโหจนสติเลือนไปแล้วหรือ

ถึงขั้นกล้าสงสัยสมาคมแพทย์

จากคำวิจารณ์ของทุกคน

สวี่อี้ซวินก็คิดขึ้นได้ว่าตัวเองพูดล่วงเกินไป

เขากระแอมไอเล็กน้อยและพูดเปลี่ยนประเด็นทันที

“หลินมั่ว นายจะแก้ตัวอย่างไรก็ได้”

“แต่เรื่องโจ๊กเพื่อสุขภาพนี้ ตระกูลสวี่ของพวกเราได้จดทะเบียนบริษัทและยื่นขอรับสิทธิบัตรแล้ว”

“นี่เป็นความจริงที่เถียงไม่ได้”

ด้วยข้อเสนอของเขานี้เอง

หลินมั่วพยักหน้าตอบตกลงไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งกำจัดแมลงวันพวกนี้ออกไปได้เร็วเท่าไรก็จะสงบเร็วมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อสวี่อี้ซวินเห็นว่าแผนของเขาประสบความสำเร็จ จึงพูดออกไปด้วยความได้ใจ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ไม่ต้องยืดเวลาไปอีก”

“เรามาแข่งกันตอนบ่ายของวันพรุ่งนี้เลย”

“ส่วนเรื่องกรรมการ...”

ขณะที่สวี่อี้ซวินกำลังวางแผนเรื่องกรรมการอยู่ในใจนั้น

ก็มีชายชราคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน

“ทั้งสองท่าน ให้คนแก่อย่างข้าเป็นกรรมการได้หรือไม่!”

หลังจากเขาพูดจบ ความสนใจทั้งหมดก็ไปตกอยู่ที่เขาทันที

เมื่อเห็นว่าชายชรานั้นไม่ใช่คนธรรมดา

สวี่อี้ซวินก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

“ขออนุญาตถามว่าท่านผู้เฒ่าเป็นใครงั้นหรือ”

ชายชราลูบเครายาวของเขาพร้อมกับยิ้มและพูดขึ้น

“ช้าคือนักปรุงอาหารยามือทองของตุนหวง เนี่ยชิงเฟิง”