หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2470

สถานการณ์นั้นตอนนี้ตกอยู่ในภาวะความเยือกเย็น แสงสว่างรอบๆ นั้นก็เหมือนจะมืดมนลง

ในตอนนี้เองหลี่เจี้ยนเก๋อถึงจะเผยสีหน้าความจริงจังออกมา

หากจะพูดให้ชัด ความเยือกเย็นนี้เหมือนความรู้สึกหนาวเหน็บ

ไม่ใช่เพียงความรู้สึกทางกาย ความหนาวเหน็บนี้มันแทรกเข้าไปทำลายจิตวิญญาณของคน

“ดูเหมือนว่าไม่ตั้งใจไม่ได้แล้วสินะ”

หลังจากที่เขาพูดเสียงเบา

ดาบชิงเฟิงยาวสามฟุตที่หลี่เจี้ยนเก๋อกอดไว้ตลอดก็ออกจากปลอกดาบสักที

ทันใดนั้น พลังอันแข็งแกร่งและดาบที่เฉียบแหลมนั้นก็ออกฤทธิ์แพร่ไปทั่วทุกทิศ

มหาเวทที่อยู่ในร่างกายนั้นก็หายไปทันตา

เวทีศิลปะการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยพลังความเยือกเย็นก็คลายหายไป

เขาทำให้พลังความเยือกเย็นนี้ถอยห่างออกไปไกลกว่าสิบเมตร พลังทั้งสองถึงได้อยู่ในสภาวะที่สมดุลกัน

และเขาที่สามารถอาศัยอยู่ในที่เขตเหนือสุดนั้นคนเดียวมานานหลายปี ก็เพราะดาบจื่อหยางในมือนี่เอง

ณ เวทีที่กว้างใหญ่นี้

พลังความเยือกเย็นและพลังความร้อนนี้เกิดเป็นมรสุมขึ้นมาอย่างชัดเจน

พลังที่น่าสะพรึงกลัวนี้ทำให้กรรมการเองยังต้องถอยไปอยู่ที่ขอบเวที

ในตอนที่เขากำลังจะปลดปล่อยพลังและเตรียมจะก้าวเดินไปข้างหน้า

อยู่ๆ ก็มีคนปรากฏข้างหลัง

“นายลงไปก่อนเถอะ ที่เหลือฉันจัดการเอง”

คนที่มานั้นคือเซวียนเหยียนหมิงนั่นเอง

พลังของผู้แข่งทั้งสองนั้นมันทรงพลังมากเกินไป

หากปลดปล่อยออกมาอาจจะส่งผลกระทบต่อผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างล่างเวที และอาจจะส่งผลต่อผู้ชมอีกด้วย

ที่เขาขึ้นเวทีด้วยตนเองก็เพื่อที่จะควบคุมสถานการณ์ในตอนที่ทั้งสองฝ่ายต่อสู้ปะทะกัน

และหลังจากที่เขาพยักหน้าแล้ว

เนี่ยคงหมิงรวมถึงผู้อาวุโสหลักๆ อีกหลายคนก็ต่างมาอยู่ที่รอบๆ เวที

เพื่อที่จะเตรียมตัวรับมือกับเหตุการณ์ฉุกเฉิน

ส่วนการต่อสู้กันของทั้งสองฝ่ายนั้นในตอนนี้ก็รวบรวมพลังถึงขีดสุดแล้ว

ขณะนั้นหญิงชุดกี่เพ้าดำก็พูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า

“ในคนรุ่นเดียวกันที่สามารถบีบบังคับฉันถึงเพียงนี้ มีเพียงแค่นายคนเดียว”

หลี่เจี้ยนเก๋อที่อยู่ตรงข้ามนั้นยักไหล่

“เหอะเหอะ ในช่วงห้าปีนี้ คนที่ทำให้ฉันชักดาบได้ เธอเองก็เป็นคนแรกเหมือนกัน”