หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2560

รอจนภรรยาขึ้นห้องชั้นบนไปแล้ว

หลินมั่วจึงไปหาท่านสามวัง

ในตอนที่เพิ่งเข้าไป ท่านสามวังก็เดาจุดประสงค์ในการมาของหลินมั่วได้

“ท่านทูตเจิ้นเยว่มาที่นี่เพราะอาคารสำนักงานใหม่ของผู้อาวุโสทั้งสามสินะ ?”

คุยกับคนฉลาด ก็สะดวกสบายหน่อย

หลินมั่วพยักหน้า และนั่งลงอย่างไม่มีความเกรงอกเกรงใจโดยไม่รอคำพูดต่อไปของอีกฝ่าย

ขณะที่ท่านสามวังรินชาให้หลินมั่ว เขาก็ขยิบตาให้เสี่ยวหยินที่เป็นคนสนิทของเขา

รอจนอีกฝ่ายออกไปเพื่อเฝ้าบริเวณโดยรอบ

ท่านสามวังถึงได้พูดอธิบายอย่างใจเย็น

“ผมไม่รู้รายละเอียดเชิงลึกหรอกนะ”

“เรื่องที่ผมรู้ก็คือทางด้านหลู่เย่หลางเป็นคนกระจายข่าวออกไป

ว่าจะแบนอุตสาหกรรมทุกด้านของท่านหลิน

“นอกจากนี้ เรื่องระหว่างคุณกับตระกูลอินก็ยังทำให้เกิดความยุ่งยากใหญ่หลวงเมื่อไม่กี่วันก่อน

คนทั้งพานหยางรู้ดีว่าคุณมีปัญหาขัดแย้งกับตระกูลอิน พวกเขาหวาดกลัวตระกูลอินเหมือนเห็นเป็นสัตว์ร้าย

ดังนั้น แม้ว่าพวกเขาจะต้องการ ก็ไม่กล้าเป็นคู่ค้ากับท่านหลินอยู่ดี”

หลินมั่วได้ยินแบบนี้ก็เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเรื่องทั้งหมด

หลังจากจิบชาไปสองสามแก้ว เขาก็ถามด้วยความสงสัย

“หลู่เย่หลางนี่ใครเหรอครับ ?”

“ชายคนนี้เป็นมหาเศรษฐีแห่งพานหยาง แถมเขายังเป็นประธานหอการค้าพานหยางด้วย

ที่สำคัญที่สุดก็คือเขากับอินเทียนเป้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก

แค่เอ่ยปาก เขาก็ครอบครองหอการค้าทั้งหมดได้”

หลินมั่วหัวเราะอย่างเยือกเย็นบนโซฟา

“เดิมทีผมคิดจะจัดการเรื่องวุ่นในมือให้เสร็จก่อน

แล้วค่อยไปจัดการอินเทียนเป้าคนนี้

ไม่คิดเลยว่า เขาจะกระโดดออกมาเองซะก่อน”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ต้องเล่นกับเขาให้สนุกหน่อยแล้ว”

“ขอบคุณสำหรับข่าวคราวนะครับท่านผู้นำวัง ผมขอตัวก่อนนะ”

จนหลินมั่วลุกขึ้น

ท่านสามวังถึงได้เอ่ยเตือนอย่างกะทันหัน

“ท่านหลิน ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะครับ

หลู่เย่หลางคนนี้มีจิตใจโหดเหี้ยม ทำอะไรสุดโต่งไปหมดทุกเรื่อง

แม้เขาจะไม่ได้แตะต้องคุณโดยตรง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาจะโจมตีผู้คนรอบตัวคุณ”

“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับท่านผู้นำวัง

ภายในห้องรับแขก อินเทียนเป้ามารอนานแล้ว

หลังจากได้พบผู้มาเยือนแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น

“พี่เก่งมากเลยครับ

ใช้เวลาแค่วันเดียว เสบียงทั้งหมดของอุตสาหกรรมในเครือหลินมั่วถูกตัดขาดจนหมด

ในตอนนี้เขาน่าจะลนลานจนนั่งไม่ติดเบาะแล้ว”

ได้รับคำชมจากอีกฝ่าย

หลู่เย่หลางทำได้เพียงยิ้มอย่างไม่แยแส

“ก็แค่เด็กอ่อนหัด ยังกล้ามาอวดเก่งในพานหยางที่เป็นถิ่นฉันอีก

ถ้าไม่ใช่เพราะมีพันธมิตรการต่อสู้คอยหนุนหลัง ตอนนี้เขาคงถูกฝังอยู่ใต้พานหยางแล้ว”

“ใช่แล้วครับ

เพราะวิธีการอันชาญฉลาดของพี่ เป็นแบบนี้แล้ว หลินมั่วก็ไม่ต่างอะไรกับนกในกรง

ต่อให้เขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็เลิกคิดที่จะปีนป่ายออกมาจากมือของพี่ได้เลย”

ถูกอินเทียนเป้าเลียแข้งเลียขา

หลู่เย่หลางรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

“เหอะๆ นายวางใจเถอะ

ก่อนมาที่นี่ หลินมั่วเห็นวิวสวยงามมามากแค่ไหน ตอนออกจากพานหยาง ฉันจะให้เขารู้สึกจนตรอกมากเท่านั้น”