หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2601

เมื่อหลินมั่วค่อยๆ เข้าใกล้ทุกคนในตระกูลอิน สมุนที่อยู่หน้าสุดก็ถอยหลังออกไปอย่างลืมตัว

"ให้ตายสิ แกกลัวแค่ค้อนอันเดียวอย่างงั้นเหรอ เขาแค่ตัวคนเดียวเอง

ฆ่ามัน ตัดหัวของหลินมั่ว ฉันจะตบเงินรางวัลให้หนึ่งล้านหยวน"

เมื่อถูกกระตุ้นด้วยเงิน สมุนที่ถอยจนตัวหดก็เลือดร้อนขึ้นมาทันที

"ฆ่ามัน"

เสียงตะโกนฆ่าดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า ดาบนับไม่ถ้วนกำลังมาถึง

เมื่อเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ หลินมั่วก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา มือยาวคว้าไปหยิบดาบไท่อามาทันที

เทคนิคลับ หักดาบ

แสงอันเย็นยะเยือกกะพริบ พลังอันหนาวเหน็บของดาบเปล่งประกายออกมา

สมุนที่นำหน้าอยู่ห่างจากหลินมั่วเพียงหนึ่งเมตรได้ยืนแน่นิ่งในทันที

ภายใต้ความตกตะลึงและงงงวย สมุนหลายร้อยคนถูกฟันจนเอวขาด

"อ้วก"

ฉากนองเลือดนี้ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนอาเจียนออกมาอย่างบ้าคลั่งในเวลาเดียวกัน

กลุ่มสมุนของตระกูลอินถึงกับตะลึงตาค้างไปด้วย

นี่แข็งแกร่งเกินไปแล้ว

แข็งแกร่งพอที่จะทำให้คนนึกหาวิธีป้องกันใดๆ ไม่ได้เลย

ตั้งแต่ใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่เล็กๆ อย่างพานหยางยังไม่เคยเห็นผู้มีฝีมือแบบนี้มาก่อนเลย

หลังจากที่ฆ่าสมุนเป็นชิ้นๆ แล้ว หลินมั่วก็เดินถือดาบไท่อาไปหาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

แต่ทว่าทุกย่างก้าวกลับทำให้สมุนของตระกูลอินถอยออกไปทีละก้าวเช่นกัน

ไม่ว่าอาโก้วจะตะโกนด่ายังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความกลัวของทุกคนได้

ผู้มีฝีมือแข็งแกร่งขนาดนี้ ต่อให้พวกเขาวิ่งเข้าไปสู้ก็ตายเปล่าอยู่ดี

แค่ยกมือขึ้นก็ตายเป็นร้อยแล้ว จะไปสู้ยังไงไหว

หลังจากหลินมั่วเดินเข้าไปในฝูงชน ทุกคนก็ยอมเปิดทางให้เขาเดินเป็นวงกว้าง

"บ้าเอ๊ย ลุยสิ ฆ่ามันเลย ฉันจะให้ห้าล้านหยวน"

"มัวยืนทำอะไรอยู่ล่ะ ฉันบอกให้ลุยไง"

แม้ว่าอาโก้วจะทั้งเตะทั้งดุพวกเขา แต่พวกสมุนก็ยังกลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า

ในเวลานี้หลินมั่วได้มาถึงข้างตัวเขาแล้ว

"เฮ้ เฮ้ ได้เจอกับท่านหลินแล้ว ผม ผม ผม"

"ท่านหลิน ผมไม่มีความผิดนะ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะอินเทียนเป้ากับอินหมังสั่งให้ผมไปทำ

มององครักษ์พยัคฆาของตระกูลจ้าวล้อมรอบตัวเองด้วยรูปแบบครึ่งวงกลม

กลุ่มสมุนที่เดิมทีถูกทำให้กลัวโดยหลินมั่วเริ่มตื่นตระหนก

ชื่อเสียงขององครักษ์พยัคฆาของตระกูลจ้าวทั่วทั้งต้าฉวีมีใครบ้างที่ไม่รู้

นั่นคือคุณท่านจ้าวที่ในปีนั้นได้โจมตีองครักษ์ราชา เขามีความกล้าหาญและเก่งกาจในการต่อสู้

และเมื่องครักษ์พยัคฆาผู้สง่างามได้ยืนประจำตำแหน่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว

มองดูคู่ต่อสู้นับหมื่นคนถือปืนเหล็กอยู่ตรงหน้า สายตาเย็นชา ยืนอยู่ข้างหน้าตัวเองอย่างเป็นระเบียบ

กลุ่มสมุนของตระกูลอินยิ่งกลัวจนหัวหด

หนึ่งในนั้นมีคนตัวสั่นจนดาบเหล็กตกกระแทกพื้น

หลายคนก็เริ่มทิ้งอาวุธในมือมากขึ้นเรื่อยๆ

"ฉันไม่ทำแล้ว"

"ฉันไม่อยากตาย ฉันจะกลับบ้าน"

เสียงถอยดังขึ้นเรื่อยๆ กลุ่มสมุนตระกูลอินก็เริ่มหนีไปทีละคน

นี่ก็คือ ชื่อเสียงขององครักษ์พยัคฆา

ไม่ต้องลงมือ เพียงแค่คุมเชิงก็ทำให้ศัตรูวิ่งหนีหายไปทันที