หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2676

“คุณชายติงบางทีสองคนนี้อาจจะไม่ธรรมดา เรื่องนี้ควรรออีกหน่อยแล้วค่อยจัดการดีไหมครับ”

ติงลี่ขมวดคิ้ว “ไม่ธรรมดางั้นเหรอ พวกนั้นไม่ธรรมดากว่าตระกูลติงของฉันอีกเหรอ”

“นี่...”

เป็นเพราะยังไม่มีข้อมูลที่แน่ชชัด กวนเยียเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับติงลี่อย่างไร จะบอกออกไปไม่ได้ว่าเป็นการคาดเดาใช่ไหม！

แต่เมื่อเขาคิดว่าสิ่งที่ตนเองคาดเดาเป็นจริงขึ้นมาล่ะก็ วันนี้พวกเขาออกไปเพื่อตระกูลกวน แบบนี้แล้วเขาคงไม่ถูกลากเข้าไปเกี่ยวอีกแล้วใช่ไหม

ไม่ได้การ หายนะที่เข้ามาหาแบบนี้เขาจะไม่รับเอาไว้

“คุณชายติง ฟังที่ลุงเตือนสักหน่อยเถอะ รอก่อนสักนิด จะแก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย เดี๋ยวรอให้ลุงสืบเรื่องความเป็นมาของพวกเขาให้แน่ชัดก่อน

พอถึงตอนนั้นแล้วพวกเราค่อยแก้แค้นเขาเป็นอย่างไร”

ติงลี่ ：？？？

เขายังจะมาพูดจาอะไรไม่น่าฟังอีก！

“ถ้าอย่างนั้นจะไม่สนใจหน้าตาของตระกูลติงแล้วอย่างนั้นเหรอครับ จะให้ผมถูกคนอื่นตบหน้าฟรีสองครั้งงั้นเหรอครับ จะให้คนตระกูลติงที่อยู่ท่าเรือตายฟรีอย่างงั้นเหรอครับ”

หลังจากที่เขาถามคำถามติดต่อกันสามคำถาม กวนเยียปวดหัวทันที เขาทำเวรทำกรรมอะไรมาทำไมถึงมาเจอกับอะไรแบบนี้

“ทำไมคุณถึงไม่ให้หลินมั่วชดใช้ความเสียหายของตระกูลติงล่ะครับ ให้สหายหลินมั่วมอบองขวัญของโทษเป็นอย่างไรครับ”

ได้ยินเขาพูดจบ ติงลี่ก็พยักหน้าขึ้นลง เพียงแต่กวนเยียยังดีใจได้ไม่นานสีหน้าของติงลี่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างกะทันหัน

“ลุงกวนครับ ลุงไม่แอบช่วยเขาชัดไปหน่อยเหรอครับ

ในเมื่อลุงเข้าข้างหลินมั่วแล้ว ผมเองก็จะไม่ทำให้ลุงลำบากใจ พวกเราไปกัน！”

เขาส่งสัญญาณมือเพื่อพาลูกน้องกลับ เพียงแต่ขณะที่เขากำลังออกจากประตูใหญ่นั้นเอง เขาก็ชะงักฝีเท้าและหันหน้ากลับมา

“หลินมั่วตอนนี้เรายังคิดบัญชีกันไม่เสร็จ！ พวกแกคอยฉันก่อนเถอะ！”

กวนหลิงหลงเห็นผู้ชายของเธอกระฟัดกระเฟียดเดินออกไปจนกระแทกเท้าปึงปัง

“พ่อคะ ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้ล่ะคะ ไม่ช่วยคนของเราก็ว่าไปอย่าง แต่ยังทำให้พี่ติงลี่โมโหกลับออกไปอีก”

หลังจากที่ความแค้นบนใบหน้าของเธอคลายลงแล้ว เธอจึงยกขาวก้าวเดินตามออกไป

ณ ตรงนั้นจึงเหลือเพียงกวนเยียที่มองไท่จื่อกับหลินมั่วอย่างกระอักกระอ่วนโดยจะพูดอะไร

อีกด้านหนึ่ง เหวินเฉียงระงับความเจ็บปวดของเขา และทำสีหน้าไม่ถูกในทันที

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพึ่งได้แค่เหวินเฉียงเท่านั้น

“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบ จะต้องค่อยๆ วางแผน นายเล่าเรื่องราวทั้งหมดมาให้ฉันฟังก่อนก็แล้วกัน”

“ไม่มีปัญหา หลักๆ เลยคือกลุ่มคนที่อยู่กับหลินมั่วนั่น...”

หลังจากที่ติงลี่เล่าเรื่องราวทั้งหมดจบลงแล้ว เหวินเฉียงก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ติงลี่คงต้องบอกว่า บางทีพวกเราใจร้อนเกินไปจริงๆ”

ติงลี่ทำหน้าสงสัย “ทำไมแม้แต่พี่ก็พูดกับผมแบบนี้ครับ”

“นายอย่าใจร้อนเกินไป ฉันจะวิเคราะห์ให้นายฟังเอง

นายคิดสิว่ากวนเยียเองก็ไม่ใช่คนโง่ เขาไม่มีทางผิดใจกับนายเพื่อหลินมั่วคนเดียว

นายลองคิดอีกสักนิดถึงนิสัยใจคอของทั้งสองคนรวมถึงที่ไท่จื่อพูด”

เมื่อถูกเหวินเฉียงสะกิดเพียงเล็กน้อย ติงลี่ก็เข้าใจได้ในทันที เพียงแต่จากนั้นใบหน้าองเขาก็ยิ่งแย่ลง

“เรื่องนั้นก็ตามนั้นแล้วกัน งั้นผมหาเรื่องตัวเองโดยเสียเปล่างั้นเหรอ พอกลับไปที่บ้านคงถูกพวกขี้อิจฉาหัวเราะเข้าให้แล้ว”