หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2720

ติงลี่พิจารณาเงื่อนไขทั้งสองที่หลินมั่วเสนอให้ เขาเงียบอยู่นาน

หลินมั่วเองก็ไม่รีบร้อนเอาคำตอบ เพราะยังไงซะเขาก็ล้างมลทินให้ตัวเองได้แล้ว เขามีเวลามากพอที่จะรอ

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ติงลี่จึงเริ่มพูดขึ้น

“ผมรู้ใบหน้าที่แท้จริงของฆาตกร!”

ติงลี่ถูกฆาตกรไล่ฆ่า แน่นอนว่าภาพของฆาตกรยังคงติดอยู่ในความทรงจำของตัวเอง

หลินมั่วขำพรวดออกมา “คุณชายติง คุณทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอก เรื่องที่ว่าฆาตกรเป็นใครผมไม่สนใจหรอก”

“พวกมันดักซุ่มโจมตีคุณไม่ใช่เหรอ คุณสามารถทนได้งั้นเหรอ”

จู่ๆ หลินมั่วก็อึ้งไป เขามองติงลี่ที่กำลังพยักหน้า

แย่แล้ว แย่แล้ว! คนคนนี้หัวหมอจริงๆ !

“ทนได้สิ ทำไมจะทนไม่ได้ พวกเขาจะออกมาเมื่อคุณอยู่ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมกับพวกเขาก็ไม่มีความขัดแย้งอะไรกัน”

“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณไม่อยากพูดก็แล้วไป! เดี๋ยวผมค่อยเอาคุณไปโยนทิ้งแถวๆ ท่าเรือก็แล้วกัน”

“แม่* หลินมั่วคุณเป็นหมาหรือไง!”

“ฮ่าฮ่า! ปากดีจริงๆ !”

หลินมั่วเหลือบมองเขาก่อนจะอมยิ้มเบาๆ “อาเฟย พาลูกน้องมาสองสามคนพาคนคนนี้ไปท่าเรือหน่อย”

“ระหว่างทางให้ประกาศออกไปว่าหลินมั่วไม่คิดแค้นเรื่องอดีต และให้ทุกคนรู้ว่าติงลี่ถูกปล่อยตัวแล้ว”

เมื่อติงลี่ได้ยินดังนั้นก็ขบฟันแน่น นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนดีๆ จะทำกัน หากเป็นเช่นนั้นทั้งฆาตกรและกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังของผู้ตายก็รู้เรื่องทั่วทุกคน ถึงตอนนั้นไม่รู้เลยว่าเขาจะตายยังไง

เขาแอบมองหลินมั่วที่กำลังทำบางอย่างบนแล็ปท็อปอยู่ หน้าจอปรากฏหัวข้อประเด็นใหญ่ “ความลับถูกเปิดเผยแล้ว ติงลี่จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง!”

ติงลี่รู้สึกเหมือนวิญญาณของเขาสลายไป ร่างกายของเขาทรุดลง ในตอนนี้ความเป็นความตายของเขาอยู่ในมือของหลินมั่ว เขาไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย

“คุณรู้เรื่องที่ผมปิดบังเอาไว้ได้ยังไง!”

“หลังจากนี้ ก่อนจะพูดอะไรก็ใช้สมองก่อนก็แล้วกัน”

กล่องดำพิศวงถูกเขาโยนลงทะเลจริงๆ แต่เนื่องจากกล่องดำถูกปิดอย่างหนาแน่นประกอบกับทิศทางของกระแสน้ำ ทำให้นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่ากล่องดำลอยไปที่ไหน

เขารู้สึกลำพองในใจ ก่อนจะแอบมองนาฬิกาบนข้อมือ

“ครั้งนี้คุณซื่อสัตย์ ไม่ได้โกหก ผมขอชื่นชม”

หลังจากที่ติงลี่แสยะยิ้ม เขาก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีก ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง

ฮ่าฮ่า พวกคุณลงไปงมให้ตายก็หาไม่เจอหรอก เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ไม่มีใครรู้ว่ากล่องดำลอยไปถึงไหนแล้ว นึกแล้วก็อยากเห็นสีหน้าผิดหวังของหลินมั่วจริงๆ

ในขณะที่เขากำลังลำพองใจอยู่นั้น จู่ๆ ประตูก็ถูกผลักออก

“ลูกพี่ ลูกพี่ พวกเราไปงมมาแล้ว”

ไท่จื่อนำกล่องสีดำสนิทเดินเข้ามาในห้อง

หลินมั่วยิ้มอย่างพอใจ “คุณชายติง สุดยอดเลย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนาฬิกาข้อมือของคุณกะพริบไม่หยุด ผมก็คงหาพิกัดของกล่องดำไม่ได้”