หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2884

อีกด้านหนึ่ง ที่ปราสาทของเจ้าชายหก

ไป๋เฉียนเอ๋อร์ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาจากยาพิษเมื่อครั้งก่อน ก็อยู่ที่นี่ตลอดเวลา อ้างว่าเป็นการขอโทษ และเชิญชวนให้เธอเที่ยวเล่นภายในว่านเซี่ยงอย่างสุดเหวี่ยง

สิ่งที่ทำให้เธอภูมิใจที่สุดคือ ทุกครั้งที่เธอออกไป เจียป๋ายเลวี่ยเจ้าชายสามจะติดตามเธอไปด้วย ทำให้เธอดูมีระดับขึ้นมาทันที

“เจ้าชาย ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นเพคะ หม่อมฉันแค่จะออกไปชมวิวและเดินเล่นเฉยๆ หม่อมฉันรู้สึกไม่ดีเลยเพคะที่จะให้เจ้าชายมาอยู่เป็นเพื่อนตลอด”

แม้ว่าปากของเธอจะพูดเช่นนี้ แต่เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่ผู้หญิงคนอื่นๆบนถนนมองมาด้วยความอิจฉา ไป๋เฉียนเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะยืดตัวให้ตรงขึ้นและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

ความรู้สึกแบบนี้ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน เธอมีชีวิตมายี่สิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

เจียป๋ายเลวี่ยรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม แต่บนใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

“การได้เดินเล่นกับสาวสวยอย่างเฉียนเอ๋อร์ เป็นเกียรติของฉัน อีกอย่างคุณกับน้องหลินก็อยู่บ้านเกิดเดียวกัน ฉันก็ต้องดูแลเอาใจใส่เป็นธรรมดา ไม่งั้นน้องหลินจะโทษฉันได้”

หากหลินมั่วหรือคนที่รู้เรื่องอยู่ที่นี่ คงหัวเราะเยาะคำพูดของเขา

ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ เจียป๋ายเลวี่ยผู้นี้พยายามเกาะกระแสความนิยมของหลินมั่วอย่างเต็มที่ มากที่สุดก็แค่เพื่อน สนิทกันถึงขนาดเป็นพี่น้องยังห่างอีกไกลมาก แต่ไป๋เฉียนเอ๋อร์ที่กำลังลอยอยู่ เวลานี้จะรู้เรื่องอะไรล่ะ

ประกอบกับเจ้าชายสามพูดชม เธอก็ยิ่งลอยสูงขึ้นไปอีก

“บ้าๆๆเจ้าชาย คนเขาก็ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเองเพคะ”

ปากบอกธรรมดา แต่ในใจดีใจจนกลั้นไว้ไม่อยู่

“ใช่แล้ว ความหมายที่เจ้าชายพูด ท่านสนิทกับหลินมั่วมากหรือเพคะ”

“อ๊ะๆแน่นอน!”

เจ้าชายสามเจียป๋ายเลวี่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ โน้มตัวมาใกล้เธอแล้วกระซิบเบาๆว่า

“ตอนงานเลี้ยงของน้องหกของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันห้ามพี่สาวคนที่สองไว้ เธอคงลงมือกับหลินมั่วไปแล้ว”

“ตอนนั้นคุณสลบอยู่เลยไม่รู้เรื่อง แต่คุณสามารถไปถามผู้คุมในปราสาทของฉันก็รู้เรื่องแล้ว”

ไป๋เฉียนเอ๋อร์ตอนนี้เหมือนตกลงไปในหลุม ไม่ได้คิดอะไรมากก็ตอบคงตกลงทันที

“ก่อนอื่นต้องขอชี้แจงว่า ฉันไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่น แค่สงสัยเฉยๆเท่านั้นเอง”

ไป๋เฉียนเอ๋อร์มองดูท่าทางอึกอักของเขาแล้วก็กลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่าเจ้าชายของประเทศ จะน่ารักขนาดนี้

“ฮิฮิ เจ้าชายกล้าๆถามมาได้เลยเพคะ หม่อมฉันไม่ถือสา ท่านตรัสเองนี่คะ ว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน”

เจียป๋ายเลวี่ยเกาหัวด้วยความขวยเขิน แล้วจึงเอ่ยถามว่า

“คืออย่างนี้นะ ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อยว่า เพราะอะไรคราวนี้คุณไป๋หรงรั่วมาที่นี่พร้อมกันกับคุณได้”

“ได้ยินว่าคุณหรงรั่วกับคุณเฉียนเอ๋อร์ เป็นเสมือนไข่มุกคู่ของตระกูลไป๋นี่!”

คราวนี้ ไป๋เฉียนเอ๋อร์ไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุขต่อคำชมของเขา จากนั้นสีหน้าก็กลายเป็นกังวล