หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2958

ติงจื่อหูแสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

ในแววตาของเขามีประกายดุร้าย ราวกับสัตว์ป่าโหยหาเลือด

แผนการของเขาพังทลาย การยุยงให้ตระกูลต้วนหักหลัง ล้มเหลวแล้ว

ตอนนี้มีทางเดียว คือเชือดไก่ให้ลิงดู เพื่อขัดขวางไม่ให้หลินมั่วยึดครองหมู่บ้านต่อไป

ด้วยวิธีนี้ ไม่ว่าจะเป็นการปรามหลินมั่วหรือไม่ ก็เป็นการห้ามไม่ให้ผู้อื่นทำตาม นี่เป็นวิธีที่ดีมาก

จะเชือดไก่ให้ลิงดูอย่างไรน่ะเหรอ

นี่ก็ง่ายมาก แค่ฆ่าคนที่กล้ายืนข้างหลินมั่วให้ตายหมดเเค่นั้นเอง!

“ฮัลโหล นายไปเรียกทหารห้าพันคนกลับมา ห้ามให้พวกมันเชื่อฟังคำสั่งของผางต้าไห่!”

ติงจื่อหูกำชับลูกน้อง

ลูกน้องคนนั้นอึ้งไปก่อนสักพัก เขาสนิทกับผางต้าไห่ แต่เมื่อเห็นสายตาที่โหดเหี้ยมของติงจื่อหู เขาจึงรีบรับคำสั่งโดยไม่เถียงอะไร

ขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปจากห้องโถง เสียงของติงจื่อหูก็ดังมาอีกครั้ง

“ใช่แล้ว พวกนายใครก็ห้ามบอกผางต้าไห่เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้น…”

แม้ว่าติงจื่อหูจะไม่ได้พูดต่อ แต่น้ำเสียงที่โหดเหี้ยมของเขา กลับบ่งบอกถึงบทลงโทษที่น่าสยดสยองไว้ในใจของแต่ละคนได้เป็นอย่างดี

“ครับ!”

ลูกน้องคนนั้นรีบรับคำ

ถ้าหากผางต้าไห่ได้ยินคำสั่งของลูกพี่ของตัวเอง ต้องโกรธจนกระอักเลือดแน่!

ผมทำตามคำสั่งของคุณ ทำงานให้คุณด้วยความยากลำบาก คุณกลับหักหลังผม?

หลังจากรอจนลูกน้องจากไป

ติงจื่อหูก็โบกมือไล่ทุกคนออกไป

เวลานี้ เหลือเพียงเขาคนเดียวในห้องโถง

เขาหยิบโทรศัพท์สีทองอร่าม ประดับอัญมณีที่เปล่งประกาย กดออกโทรหาเบอร์หนึ่ง

ตรู๊ด..ตรู๊ด…

ปลายสายเงียบไปสักพัก แล้วก็มีคนรับสายอย่างไว

“ใครน่ะ”

เสียงนั้นแหบพร่า แต่แฝงไปด้วยพลังร้าย ราวกับงูพิษที่แอบซ่อนอยู่ในมุมมืด พร้อมจะโจมตีได้ทุกเมื่อ

“คุณยูตะ ไม่ได้เจอกันนาน”

เมื่อได้ยินเสียง ติงจื่อหูก็เปิดปากพูด

ถ้าลูกน้องอยู่ด้วย เมื่อได้ยินชื่อนี้ ต้องตกใจแน่นอน

ไม่ทันต้องรอให้เขาพูดจบ

เสียงของยูตะก็ตัดบทเขาทันที

“ผมรู้ ห้ามฆ่าใช่ไหม”

เห็นได้ชัดว่าติงจื่อหูตกใจ น้ำเสียงชะงัก

เอ๋ คุณรู้ได้ยังไง”

คำตอบของอีกฝ่ายง่ายมาก

“ผมเห็นในทีวี เขาคือหมอเทวดาหน้าใหม่ของประเทศจีน สนิทกับบุคคลสำคัญหลายคน กับคนแบบนี้ คุณและผมคงไม่กล้าไปแตะต้อง”

ยูตะพูดจาแบบนี้ ดูถูกเหยียดหยามยกตนข่มท่านช่างน่าโมโห

ติงจื่อหูไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

ในฐานะลิ่วไท่เป่าของตระกูลติง เขาคือหนึ่งในดาวรุ่งพุ่งแรงของคนรุ่นใหม่ เขาไม่ยอมรับว่าตัวเองด้อยกว่าใคร

แต่หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน ก็หาคำโต้เเย้งไม่ได้ สุดท้ายจึงพยักหน้ารับ อย่างเสียไม่ได้

“เอาล่ะ ในเมื่อรู้เเล้ว ก็ไปจัดการซะ!”

พูดจบ เขาก็วางสายไปทันที