หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2978

จาเท่อไป่ฮาฟังถึงตรงนี้จึงเกิดการคาดเดาอยู่ในใจ

“หลังจากนั้นล่ะครับ”

แซทว่านหลิวหลับตาทั้งสองข้างอย่างหมดแรง “หลังจากนั้นฝ่าบาททนไม่อยากให้สายเลือดของพระองค์เองถูกฆ่า หรืออาจจะพูดว่าฝ่าบาทมีใจให้กับหญิงรับใช้”

“ดังนั้นจึงส่งฉันไปปกป้องหญิงรับใช้คนนี้ จนกระทั่งให้กำเนิดองค์รัชทายาทสำเร็จจากนั้นฝ่าบาทจึงรับกลับเข้าวัง”

“ทว่าโลกนี้ไม่แน่นอน หลังจากฝ่าบาทต่อสู้สงครามเลือดในปีนั้น ทรงบาดเจ็บหนักและเหล่านางสนม อาศัยจังหวะนี้ส่งยอดฝีมือเข้ามาเป็นจำนวนมาก เพื่อมาสังหารหญิงรับใช้”

“ฉันมีความสามารถจำกัด บวกกับถูกกดดันจากหลายฝ่ายจึงต้องสลับตัวกับลูกชายที่เพิ่งเกิดของฉัน”

“เสียดาย สุดท้ายสายเลือดของราชวงศ์จึงปลอดภัย แต่หญิงรับใช้ไม่สามารถพ้นเคราะห์นี้ได้ในท้ายที่สุด”

เมื่อฟังจบร่างกายของจาเท่อไป่ฮาเริ่มสั่นขึ้นมาช้าๆ

“ดังนั้น ผมจึงลูกของหญิงรับใช้คนนั้นใช่ไหมครับ”

แซทว่านหลิวพยักหน้าด้วยสีหน้าซับซ้อน

“ใช่แล้ว แกก็คือเจ้าชายสี่ที่เสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก!”

“ถ้าหากไม่กลัวว่าแกจะสืบลึกเกินไป นำหายนะมาให้ตัวเอง ฉันไม่อยากบอกเรื่องนี้กับแกหรอก”

จาเท่อไป่ฮาเบิกตาโตมากกว่าเดิม สีหน้าซับซ้อนเต็มใบหน้าของเขา มีทั้งตื่นเต้นและเจ็บแค้น ทั้งดีใจและเสียใจ

และตอนนี้มีเงาของผู้หญิงสวยคนหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเขา

ชั่วเวลาเดียวความดุร้ายอย่างหาที่เปรียบมิได้ระเบิดไปทั่วร่างของเขา สีหน้าบิดเบี้ยวน่ากลัวสุดๆประหนึ่งปีศาจร้ายตนหนึ่งผุดมาจากนรกอเวจี

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมคุณถึงหลอกให้ผมเข้าใกล้เจ้าหญิงรอง นั่นคือพี่สาวคนแม่แต่พ่อเดียวกันของผม”

ภายใต้เสียงคำราม จาเท่อไป่ฮาดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมาโดยตรง ยกขึ้นกลางอากาศ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขารู้สึกขยะแขยงสุดขีด

ทว่าแซทว่านหลิวกลับยิ้มเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับความบันดาลโทสะของจาเท่อไป่ฮา

“นี่คือทำเพื่อปกป้องแก ตั้งแต่เด็กจนโตแกถูกคนคอยจับตามองด้วยดวงตาหลายคู่มากมายนับไม่ถ้วน

แต่พอแกโตขึ้นเรื่อยๆ หน้าตาเริ่มมีความคล้ายคลึงกับฝ่าบาทอยู่บ้าง”

ด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น แต่แซทว่านหลิวกลับรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาในทันใด

หรือว่านี่คือความยิ่งใหญ่แห่งสยายเลือดราชวงศ์ ถ้าหากถูกปลุกจิตใจแห่งอำนาจให้ตื่นขึ้นจึงโดนสะกิดง่ายด้วยปลายนิ้ว

เขามองแววตาที่ดุร้ายลึกล้ำของจาเท่อไป่ฮา แล้วจึงคุกเข่าลงทันทีโดยไร้ซึ่งข้อกังขาใดๆ

“หม่อมฉันยินดีแหวกโค่นดงหนามเพื่อเจ้าชายพระพุทธเจ้าค่ะ!”

เขารู้ว่าตัวเองถ้าหากปฏิเสธ จึงมีแต่ตายสถานเดียว

จาเท่อไป่ฮาหัวเราะฮ่าๆๆ รีบประคองแขนทั้งสองข้างอีกฝ่ายทันที “คุณพ่อ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้พวกเราเป็นพ่อลูกกันนะครับ”

“ถึงแม้ผมจะขึ้นครองบัลลังก์แล้ว คุณก็ยังเป็นพ่อของประเทศเหมือนเดิม”

แซทว่านหลิวตอนนี้รู้สึกเห็นขนมแป้งขนาดใหญ่ก่อรูปร่างเสร็จต่อหน้าตัวเองแล้ว แต่ขนมแป้งนี้เขาไม่กินไม่ได้

พอลุกขึ้นแล้วเขาจึงครุ่นคิดพักหนึ่ง หลังจากจัดระเบียบความคิดแล้ว จึงเอ่ยเตือนว่า

“เจ้าชาย ตอนนี้ท่านรั้งท้ายกว่าเจ้าคนอื่นมากเกินไป แต่พวกเราก็มีข้อได้เปรียบ พวกเราอยู่ในที่ลับพวกเขาอยู่ในที่แจ้ง พวกเราค่อยๆ รวบรวมกำลังพล และพัฒนาอย่างมั่นคง...”