หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3081

เรื่องพรรค์นี้แค่เอาเส้นผมของกษัตริย์ไปตรวจสอบก็รู้ความจริงได้แล้ว

อีกฝ่ายไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเธอ

“เรื่องแบบนี้…เรื่องแบบนี้…”

เอลวิสจ้องมองไปที่รายงานการตรวจสอบในมือของเธอ ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น

เหวินเฉียงคิดว่าเรื่องนี้คงสร้างความตกตะลึงให้กับเจ้าหญิงรองมาก เลยพูดปลอบเธอ

“คนที่รู้เรื่องนี้มีไม่มากนัก ในอนาคตเมื่อเจ้าชายสี่ขึ้นครองบัลลังก์ ผู้คนก็จะยกย่องว่ากษัตริย์ราชินีที่คู่ควรกัน”

“ดังนั้น…”

อย่างไรก็ตามเขายังพูดไม่ทันจบ ดวงตาของเอลวิสก็เปล่งประกาย

“เรื่องแบบนี้มันน่าตื่นเต้นเกินไป”

“ฉันอดใจรอกินจาเทอร์ไป๋หาไม่ไหวแล้ว!”

พูดจบเธอก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว สายตาที่เต็มไปด้วยความหิวโหยทำให้เหวินเฉียงต้องรีบหนีออกจากที่นั่น

เขาส่งข้อมูลให้เธอแล้ว เรื่องต่อๆไปผู้หญิงคนนี้คงรู้ว่าต้องทำอย่างไร!

แม้จะไม่รู้ เขาก็ไม่อยากจะยุ่งแล้ว

วันหลังต่อให้ตีให้ตายเขาก็จะไม่ติดต่อกับเจ้าหญิงรองเป็นการส่วนตัวอีกเด็ดขาด

ผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว!

เช้าวันรุ่งขึ้น เหวินเฉียงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มุ่งหน้าไปยังตำหนักของเจ้าชายใหญ่ตามปกติ เพื่อเริ่มวางแผนใหม่

เนื่องจากจาเทอร์ว่านหลิวต้องการบีบบังคับให้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ส่งมอบภรรยาของหลินมั่วออกมา เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน เขาจำเป็นต้องเพิ่มอำนาจการยิง และส่งคนไปเสริมกำลังให้มากขึ้น

ตีงูต้องตีให้ตายไม่งั้นจะแว้งมากัดเรา!

บัดนี้เมื่อตัดสินใจแล้ว บวกกับกษัตริย์ทรงยินยอมในเรื่องนี้แล้ว ย่อมต้องทำลายภูเขาศักดิ์สิทธิ์ให้สิ้นซาก

เมื่อเหวินเฉียงมาถึง มีชายชราคนหนึ่งสวมชุดกัปตันเรือยืนอยู่ที่นั่น

แม้ว่าผมครึ่งหนึ่งของเขาจะขาวโพลน ใบหน้ามีรอยย่น

แต่ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวของเขากลับส่งกลิ่นอายของความโหดร้าย

สายตาที่ดูแหลมคมของเขาดูเหมือนคมดาบที่แทงทะลุหัวใจ

“คุณเหวิน คุณมาได้ประจวบเหมาะ!

ท่านตาผมขอแนะนำให้รู้จัก ท่านนี้คือคุณเหวินที่ผมพูดมาตลอด!”

“ความสำเร็จของผมในปัจจุบัน คุณเหวินมีส่วนร่วมอย่างมาก”

“เหวินเฉียง นี่คือท่านตาของฉันผู้บัญชาการแม่ทัพเรือโตมรศักดิ์!”

เหวินเฉียงรีบก้มตัวลงอย่างรวดเร็ว

“ผู้น้อยจะจดจำไว้ในใจอย่างแน่นอน จะทุ่มเทให้ความช่วยเหลือเจ้าชายใหญ่อย่างเต็มที่!”

”

“อืม!”

หลังจากโตมรศักดิ์ตอบอย่างเย็นชา ก็ลุกขึ้นยืนทันที

“เสี่ยวเหวิน ฉันจะไปดูแม่ของเจ้า มีเรื่องอะไร รีบติดต่อฉันทันที!”

“ขอบคุณท่านตา ท่านตาผมไปส่งท่านนะครับ!”

หลังจากเจ้าชายใหญ่พาผู้บัญชาการแม่ทัพเรือจากไป เหวินเฉียงก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

ขณะเดียวกันแผ่นหลังของเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ!

เป็นผู้ชายที่น่ากลัว!

แค่พูดขู่เขาไม่กี่ประโยค เหวินเฉียงก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

“ดูท่าว่าหลังจากนี้ต้องระวังตัวให้มากขึ้นอีกสักหน่อย!”

แม้ว่าเจ้าชายใหญ่จะเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่เชาก็มีคนที่อยู่เบื้องหลังเขานะ!”