หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3110

บนยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา หลินมั่วมองดูกองทัพที่เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยสายตาที่เย็นชา เขากระโดดลงจากยอดเขารีบพุ่งไปยังกองทัพหลายพันนาย

ชักกระบี่ไท่อาออกจากเอว เงากระบี่ปกคลุมทั่วท้องฟ้า พลังกระบี่ที่รุนแรงฉีกแผ่นดินออกจากัน ขนาดกองทัพรถถังที่เผชิญหน้ากับพลังกระบี่ที่รุนแรงนี้ก็เป็นเพียงกระดาษ

มีคนเสียชีวิตหลายร้อยคนภายใต้กระบี่ไท่อา ซากปรักหักพังก็เต็มไปหมด

"ตระกูลจ้าว จ้าวหนานเยว่ องครักษ์แปดหมื่นนายมาช่วยทูตเจิ้นเยว่!"

"ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาของฉันไม่ใช่ว่าไร้ความสามารถ ลูกศิษย์ทั้งหลาย ฆ่ามัน!"

หลินมั่วมองลูกศิษย์ของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาและองครักษ์ของตระกูลจ้าวที่ตามมาข้างหลัง ใบหน้าที่เยือกเย็นเหมือนน้ําแข็งเผยรอยยิ้มเล็กน้อย

"แม่ง ฆ่ามันซะ!"

ไท่จื่อที่อยู่ข้างๆ ถือระเบิดและยิงศัตรูที่อยู่ห่างไกลอย่างบ้าคลั่ง

ในมือของหลินมั่ว กระบี่ไท่อายิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ เขากระโดดขึ้นไปกลางอากาศ

"ฉันมีกระบี่เล่มหนึ่งที่สามารถแยกภูเขา ตัดแม่น้ํา ฆ่าหมาป่าได้!"

ดูเหมือนหลินมั่วจะสัมผัสบางอย่างได้ มันคือธรณีประตูของปรมาจารย์

"สังหาร!"

พลังกระบี่หนึ่งร้อยเมตรครอบคลุมความว่างเปล่าและสังหารกองทัพประเทศว่านเซียงอย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้ กองทัพหนึ่งแสนนายถูกสังหารทันที

"ปีศาจ เขาเป็นปีศาจ!" ,

"หนีเร็ว เราจะเอาชนะปีศาจได้อย่างไร..."

"ฉันยังไม่อยากตายอยู่ที่นี่ แม่ของฉันยังรอให้ฉันกลับไปอยู่"

ไม่ว่าจะเป็นความตื่นตระหนก ความไม่เชื่อมั่น การอธิษฐานต่อหน้าพลังกระบี่อันรุนแรงของหลินมั่วก็ไม่มีประโยชน์ เขาถูกเชือดเป็นสองท่อนในพริบตา จนซากศพกระจายเกลื่อนกลาด

ทหารที่รอดชีวิตได้รวมตัวกัน มองไปยังหลินมั่วพร้อมกับเสียงฟ้าในระยะไกล ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตั้งแต่นี้ไปประเทศว่านเซียงในระยะเวลายี่สิบปีได้ล้มสลายลง

แซทว่านหลิว มองหลินมั่วที่เป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งสวรรค์ ทำลายล้างทุกสิ่งที่สามารถทำได้ ในฐานะที่เป็นคนฉลาด เขารู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าหลินมั่วได้

ในเวลานี้ ขอบฟ้าอันห่างไกลก็ได้มีคนกลุ่มหนึ่งมา… นกกระเรียนกระดาษ

แซทว่านหลิวมองกองทัพที่เต็มไปด้วยศพทันที ดวงตาเบิกกว้างโดยไม่สนใจที่จะทุบสิ่งของอีกต่อไป เขารีบหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาและตะโกนว่า

"ทหารทุกนายถอยทัพเดี๋ยวนี้ ถอย!"

กองทัพประเทศว่านเซียงที่ดุเดือด เพียงแค่เผชิญหน้าเพียงไม่กี่ครั้งก็พ่ายแพ้ ดินแดนทั้งหมดถูกย้อมไปด้วยเลือด

นกกระเรียนกระดาษนับไม่ถ้วนเต้นรําอยู่ท่ามกลางสายลม ชีวิตของทหารประเทศว่านเซียงก็หายไปในสายลม

หลินมั่วหันไปมอง เขาเห็นร่างสีเขียวที่อยู่ไม่ไกลก็โบกมือให้ด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ต้องตามฆ่าแล้ว กลับมาเถอะ"

แม้ว่าน้ําเสียงของหลินมั่วจะสงบ แต่ภายใต้พลังของจิตวิญญาณก็แพร่กระจายไปยังหูของทุกคนในสนามอย่างชัดเจน จ้าวหนานเยว่และโยวหลีออกมาข้างหน้าด้วยความสับสน

"ทําไมตอนนี้เราไม่ได้ทีขี่แพะไล่ เพื่อกําจัดกองทัพประเทศว่านเซียงให้สิ้นซาก และทําลายพวกเขา"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ ออร่าบนร่างกายราวกับภูเขายิ่งสง่างามมากขึ้น

"เพราะ ฉันได้สัมผัสธรณีประตูของปรมาจารย์แล้ว!"