หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3220

ใบหน้าของเจียไป๋เลี่ยภายใต้ผ้าพันคอดูไม่ดีนัก

ถ้าปล่อยให้พ่อมดหมอผีมาเปิดผ้าพันคอเปิดดู

คะเนว่าเขาคงหนีออกจากพระราชวังของประเทศว่านเซี่ยงไม่ได้

“ทูลฝ่าบาทเจียเต๋อเลี่ย ข้าน้อยเกิดมาหน้าตาอัปลักษณ์ อาการเหล่านี้คงจะหายไปในอีกไม่กี่วัน ไม่จำเป็นต้องรบกวนหมอหลวง”

เจียไป๋เลี่ยกัดฟันพูดประโยคนี้ ทว่ากลับไม่เห็นรอยยิ้มของเจียเต๋อเลี่ยที่ซ่อนอยู่ใต้หมวก

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็ไม่บังคับ ไม่ทราบว่าทุกท่านจะลงทุนในอุตสาหกรรมใด”

เจียเต๋อเลี่ยเปลี่ยนเรื่องไปที่ธุรกิจ

เหล่านักธุรกิจยักษ์ใหญ่ทางการเงินต่างโล่งใจ

“ในเมื่อเข้าเฝ้าเรียบร้อยแล้ว ทุกท่านก็กลับไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

เจียเต๋อเลี่ยโบกมือให้พวกเขาออกไป

ตัวเองยังรอการกระทำของคนเหล่านี้อยู่

“กระหม่อมทูลลา”

เมื่อเดินออกจากพระราชวัง เหล่านักธุรกิจยักษ์ใหญ่ทางการเงินที่ดูหยิ่งผยองในชีวิตประจำวันก็ถึงกับโล่งอก

“เจ้าชายสาม เรื่องสำคัญรีบด่วน แผนการจะเริ่มเมื่อไรดี”

เจียไป๋เลี่ยเหงื่อท่วมตัว เขาเหลือบไปมองข้อความในโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม

“เริ่มแล้ว…”

…

…

ที่ถนนขายของเก่าในเมืองหลวง ม่านที่โรงรับจำนำแห่งหนึ่งถูกเปิดออก

แสงแดดที่ส่องเข้ามาระหว่างช่องว่างของผ้าใบทำให้แสงจ้าเล็กน้อย

ชายผอมแห้งที่มีใบหน้าเจ้าเล่ห์ถือห่อผ้าเดินเข้ามา แล้วกระซิบกับลูกจ้าง

“พนักงาน เถ้าแก่ของพวกคุณล่ะ”

“เถ้าแก่ ตามหาคุณน่ะ”

ลูกจ้างตะโกนไปข้างหลัง แล้วก็กลับไปทำงานต่อ

“ลูกค้าท่านนี้ มีอะไรให้รับใช้”

ชายวัยกลางคนที่ดูเฉลียวฉลาดเดินออกมาจากด้านหลังแล้ว โค้งคำนับเล็กน้อย

แล้วผลักธนบัตรว่านเซี่ยงที่เหลืออีกหนึ่งหมื่นห้าพันใบกลับไป

“นายท่านผู้นี้ วันนี้ผมเห็นท่านแล้วรู้สึกถูกชะตา ผมถือว่าเป็นการทำความรู้จักกัน”

ชายผอมแห้งเห็นเจ้าของร้านใจดีขนาดนี้ ใบหน้าก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม

“ยินดียินดี”

“นายท่านผู้นี้ ขออนุญาตถามตรงๆ ที่ท่านแลกเหรียญมรกตจำนวนมากขนาดนี้ เพราะอะไร”

ทันทีที่ถามคำถามออกไป สีหน้าของชายผอมแห้งก็เปลี่ยนไป

เจ้าของร้านเห็นท่าทางลังเลของเขา จึงหยิบเหรียญเงินตราว่านเซี่ยงอีกห้าพันมาวางไว้ในมือของเขา

“เถ้าแก่ ผมเห็นว่าเราสองคนถูกคอกัน เหรียญเงินตราว่านเซี่ยงกำลังจะหมดค่าเร็วๆนี้ ตอนนี้รีบแลกเหรียญมรกตเถอะ”

เมื่อได้ยิน ชายผอมแห้งก็รีบหยิบถุงใส่เหรียญมรกตที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา

เขาหันหลังเดินออกไปข้างนอก ดูท่าทางรีบร้อน

เจ้าของร้านนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดโพล่งว่า

“สี่จื่อ เอาเหรียญเงินตราว่านเซี่ยงทั้งหมดแลกเป็นเหรียญมรกตที่ร้านจำนำอื่นๆให้หมด!”