หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3244

“พวกนายคนเยอะขนาดนี้ ยังให้เจียป๋ายเลวี่ยหนีไปได้อีกเหรอ”

ในห้องทำงานของสมาคมศิลปะการต่อสู้ หลินมั่วที่ขอบตาดำราวกับหมีแพนด้านั้นเมื่อได้ยินการรายงานของไท่จื่อแล้วก็มองเขาอย่างเหลือเชื่อ

เรือประจัญบานเฟิงสิงรวมถึงเรือคุ้มกันอีกหลายสิบลำ เจียป๋ายเลวี่ยยังหนีไปได้ ใครจะไปคาดคิดกัน

ไท่จื่อเห็นสายตาที่เหลือเชื่อของหลินมั่วแล้วก็เกาหัวอย่างรู้สึกผิด

“เจียป๋ายเลวี่ยคนนั้นเจ้าเล่ห์มากจริงๆ เขาไม่ได้อยู่บนเรือหลัก แต่กลับหลบอยู่บนเรือคุ้มกันอีกลำ”

“แม้ว่าสุดท้ายแล้วเรือคุ้มกันทั้งหมดของเจียป๋ายเลวี่ยจะถูกพวกเรายึดกลับมาหมดแล้ว แต่ตัวเขาเองที่อยู่ในแคปซูลก็ถูกส่งตัวออกไปแล้วเช่นกัน”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้แค่เจียป๋ายเลวี่ยคนเดียวยังสร้างความข่มขู่อะไรไม่ได้ ไม่ต้องสนใจ”

หลินมั่วส่ายหัวเบาๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้

ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของไท่จื่อ เขากดให้ไท่จื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงาน

“ไท่จื่อ ฉันขอไปพักก่อน นายมาแทนที่พี่สักพักนะ”

ด้วยเสียงที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ของหลินมั่ว ไท่จื่อเงยหน้าขึ้นมองเอกสารที่กองสูงกว่าตน

สีหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศกอย่างมหาศาล

ใช่ว่าเขาจะมาตรวจดูเอกสารไม่ได้ แต่... ใครมันจะชอบนั่งอยู่แบบนี้กัน

แต่เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนเพลียของหลินมั่ว ไท่จื่อก็หยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาอย่างไร้ทางเลือก

เขาตั้งใจวิเคราะห์สิ่งที่สมาคมศิลปะการต่อสู้ต้องการจากหลากหลายมุมมอง

ส่วนหลินมั่วมาที่เก้าอี้ยาวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องทำงาน

ข้างบนนั้นปูผ้าห่มบางๆ เอาไว้ หลินมั่วไม่ได้เปิดผ้าห่ม เขานอนขึ้นไปทั้งๆ แบบนั้น

หลายวันมานี้มีเรื่องมากมายที่เขาจะต้องคิดพิจารณา เหนื่อยล้าเหลือเกิน

ก่อนหน้าที่ประเทศว่านเซี่ยงและเจียป๋ายเลวี่ยเจรจาธุรกิจกับพวกยักษ์ใหญ่ทางการเงิน เขาจะต้องติดพิจารณาว่าเงินของตนและคนอื่นๆ จะพอไหม

หลินมั่วยังต้องแบกรับเรื่องของสมาคมศิลปะการต่อสู้เอาไว้ ทำให้เขานั้นแทงจะหายใจไม่ออก

แม้แต่ภรรยาของตนเองก็ออกจากบ้านไปประเทศว่านเซี่ยงโดยไม่มีสาเหตุ

องค์กรพิราบดำใส่ร้ายหลินมั่ว ทำให้หลินมั่วไม่สามารถที่จะเข้าประเทศว่านเซี่ยงได้

ความเหนื่อยล้าทำให้หลินมั่วหลับตาลงอย่างช้าๆ ไท่จื่อเองก็ลดเสียงรบกวนของตนลง

ท้องฟ้าเริ่มจะมืดลงแล้ว

ไท่จื่อมองดูแสงอาทิตย์ตกสีเหลืองส้ม และมองสีหน้าที่ปกติธรรมดาของหลินมั่ว เขาก็นินทาต่อว่าในใจอย่างบ้าคลั่ง

‘พี่หลอกคนก็ช่างเถอะ แต่จะใช้วิธีหลอกคนโง่มาหลอกฉันแบบนี้ไม่ได้!’

เสียงในห้องเงียบลงอีกครั้ง หลินมั่วและไท่จื่อต่างไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“ปั้งๆๆ ท่านทูตไท่ซาน ข้างนอกมีคนมาท่านครับ บอกว่าเป็นเพื่อนของท่าน”

“โอเค ฉันรู้แล้ว”

หลินมั่วพูดตอบ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

“ลูกพี่ ฉันจะไปด้วย!”

ไท่จื่อลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที แสดงให้เห็นตนก็จะไปด้วยความโมโห

หลินมั่วมองสีหน้าของเขาที่แสดงให้เห็นว่าหากไม่พาเขาไป เขาก็จะแปลงร่างเป็นผู้ร้าย เขาจึงได้ถอนหายใจอย่างไร้ทางเลือก

ซ่งจื่อหลานที่ไม่อยู่มานานหลายวันแล้ว คิดถึงเธอจริงๆ

“ไปเถอะๆ แกนี่จริงๆ เลย”