หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3256

“ท่านผู้บัญชาการ ทรัพย์สินทั้งหมดที่ธนาคารประเทศว่านเซี่ยงขายไปนั้นถูกรับซื้อภายในชั่วข้ามคืน”

เจ้าหน้าที่ทหารพลาธิการรีบเดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

สำหรับเขาแล้วเพียงแค่บริษัทเหล่านั้นกลายเป็นทรัพย์สินของผู้อื่น

พวกเขาก็จะสามารถไปเก็บเงินได้ถึงประตูหน้าบ้าน เพื่อที่จะทำให้เศรษฐกิจของพิราบดำสามารถดำเนินต่อไปได้

เหวินเฉียงที่เพิ่งผ่อนคลายสมองไปก็ต้องกลับมาขมวดคิ้วอีกครั้ง เขาจ้องมองไปที่เจ้าหน้าที่ทหารพลาธิการก่อนจะพูดขึ้นว่า

“คุณบอกว่าทรัพย์สินทั้งหมดภายใต้ธนาคารถูกกว้านซื้อโดยคนคนเดียวในชั่วข้ามคืนอย่างงั้นเหรอ”

เจ้าหน้าที่ทหารพลาธิการพยักหน้า เมื่อกี้ตอนที่เขาไปตรวจสอบก็ตกใจเช่นกัน

เพียงคืนเดียวทรัพย์สินมูลค่าหลายพันล้านก็ถูกกว้านซื้อไปจนหมด

“คุณได้ดูชื่อคนที่ซื้อทรัพย์สินว่าชื่ออะไรหรือเปล่า”

สีหน้าของเหวินเฉียงมืดมน สายตาของเขาจับจ้องไปที่เจ้าหน้าที่ทหารพลาธิการ

ทั่วทั้งประเทศว่านเซี่ยงมีเพียงสามคลื่นลูกใหญ่เท่านั้นที่สามารถซื้อทรัพย์สินมหาศาลได้ภายในคืนเดียว

กลุ่มนักธุรกิจของประเทศเฟื่องฟ้าก็สามารถทำเช่นนี้ได้

แต่พวกเขามีการทำสงครามการค้ากับหอการค้าในสมาคมพันธมิตรต้าฉวี

ถูกกดและบดขยี้ลงพื้นอย่างโหดเหี้ยม

ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงการซื้อสินทรัพย์จำนวนมากมาย แค่หาวิธีไม่ทำให้ตัวเองล้มละลายก็พอ

และอย่างที่สองบุคคลที่มีความสามารถอย่างนี้ก็คือกษัตริย์เจียเต๋อเลี่ยผู้สูงศักดิ์

แต่เขาจะไม่ลงมาทำเรื่องอย่างนี้อย่างแน่นอน

และอย่างที่สามคือในใจของเหวินเฉียงต้องการปรากฏตัวให้น้อยที่สุด

ทางด้านหอการค้าของพันธมิตรต้าฉวีถูกส่งมาโดยหลินมั่ว

“ชื่อเจ้าของทั้งหมดก็เป็นคนที่ชื่อว่า หลินมั่ว”

คำพูดของเจ้าหน้าที่ทหารพลาธิการได้ทำลายการจินตนาการของเหวินเฉียงโดยสิ้นเชิง

เขานั่งบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

เวลาที่เหมาะสม สถานที่ที่เหมาะสม และคนที่ใช่ไม่ได้อยู่ที่นี่ พิราบดำก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้อื่น

ถึงตอนนี้หลินมั่วยังคงถูกพิราบดำกล่าวหาว่าแอบปลูกต้นเยี่ยม่าน

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีชายหัวล้านในชุดสูทก็เดินเข้ามา

“เคยพูดเรื่องท่านผู้บัญชาการกับพิราบดำแล้ว”

เมื่อชายหัวล้านเห็นเหวินเฉียงนั่งอยู่ที่ด้านบน เขาก็โค้งคำนับอย่างสุภาพ

"ลงไปก่อน"

เหวินเฉียงขอให้เจ้าหน้าที่ทหารพลาธิการออกไป พร้อมทั้งขอให้ทหารที่ทางเข้าถอยห่างจากออกไปสิบก้าว

เหวินเฉียงเอ่ยปากพูดอย่างขมขื่น พูดคำที่เขาจำใจพูดออกมา

คำพูดของเขาทำให้ชายหัวล้านที่ยืนอยู่ด้านล่างซึ่งกำลังจะอ้าปากพูดต้องตะลึง

ผมยังไม่พูดอะไรเลย ทำไมคุณถึงรู้จุดประสงค์ของการมาของผมล่ะ

แต่เขาไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พูดเงื่อนไขที่ทุกคนพูดคุยกันออกมาทีละข้อ

“ก่อนอื่น คุณต้องยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไขว่าหลินมั่วทูตไท่ซานของเราไม่มีความผิด”

“ประการที่สอง คุณต้องขอโทษหลินมั่วต่อหน้าสาธารณะชนของประเทศว่านเซี่ยง”

"หยุด"