หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3280

เสียงปืนที่อึกทึกจนปลุกเจียเต๋อเลี่ยที่กําลังพักผ่อนอยู่ให้ตื่นขึ้น

เขาที่สวมใส่ชุดนอนบางๆ เดินไปที่ประตูและเปิดประตูออก

แสงระเบิดสาดส่องมาเป็นครั้งคราวเหนือท้องฟ้าที่อยู่ไม่ไกลนัก

เสียงปืนและเสียงต่อสู้ดังเข้ามาในหูของเจียเต๋อเลี่ยอย่างต่อเนื่อง

"อาร์โนลด์ เกิดอะไรขึ้น"

ทันทีที่เจียเต๋อเลี่ยพูดจบ อาร์โนลด์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยคุกเข่าลงข้างหนึ่ง

"ฝ่าบาท อวี้ฮวาทีอันนําสมาชิกเฟยเจี่ยเข้ามาโจมตีพร้อมกับตราของฉินหวัง"

"ผู้บัญชาการทหารพระราชวังล่ะ"

"ผู้บัญชาการทหารถูกอวี้ฮวาทีอันโจมตีอยู่บนกําแพง ตอนนี้ขอให้ฝ่าบาทหนีไปกับผมก่อน"

ใบหน้าของเจียเต๋อเลี่ยเต็มไปด้วยความโกรธ

เขาไม่คาดคิดว่า อวี้ฮวาทีอันจะมีความกล้าเช่นนี้

"ตอนนี้โจมตีไปถึงไหนแล้ว"

“ฝ่าบาท กองกำลังเฟยเจี่ยได้โจมตีตำหนักว่านเซี่ยงแล้ว"

"ไม่ใช่ โจมตีถึงห้องของกษัตริย์แล้วต่างหาก"

เสียงเบาๆ ดังขึ้น อวี้ฮวาทีอันในชุดเหลื่อมสีดําปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

เจียเต๋อเลี่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย ส่วนอาร์โนลด์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นทันที

ดาบยาวสีฟ้าอ่อนที่เต็มไปด้วยความสง่างามปรากฏขึ้นในมือของเขา

เวลล์ มาร์แชลที่มีใบหน้าหยาบกร้านปรากฏตัวต่อหน้าเจียเต๋อเลี่ยด้วยโล่เหล็กขนาดใหญ่

"ผู้อาวุโสเวลล์ มาร์แชล คุณออกไปพร้อมกับฝ่าบาทก่อน ผมจะขวางเขาไว้"

"ได้ คุณตามไปให้ทันล่ะหลังจากหลบหนีได้แล้ว"

เวลล์ มาร์แชลไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการที่จะตายด้วยกัน

ความแข็งแกร่งของปรมาจารย์อวี้ฮวาทีอัน เขาและอาร์โนลด์รู้ดีอยู่แก่ใจ

ตอนนี้สิ่งเดียวที่สามารถถ่วงเวลาอวี้ฮวาทีอันได้ก็คืออาร์โนลด์คนเดียวที่สามารถทําได้

ตนอยู่ต่อไปก็คงจะเป็นภาระหนักเหมือนกัน

เวลล์ มาร์แชลยกร่างเจียเต๋อเลี่ยทันทีและวิ่งออกไปข้างนอก

"เวลล์ มาร์แชล ไปหาหลินมั่ว!"

น้ำเสียงของเจียเต๋อเลี่ยเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

"ปัง!"

ดาบยาวแตกกระจาย รูม่านตาของอาร์โนลด์หดตัวและกระพริบตาลง

เสื้อโค้ทที่อยู่ข้างหลังอวี้ฮวาทีอันม้วนขึ้น ชิ้นส่วนของมันปลิวตกลงไปหาอาร์โนลด์

แม้ว่าอาร์โนลด์ในชุดเกราะอินทรีดําที่ยอดเยี่ยมจะพยายามหลีกเลี่ยงอย่างเต็มที่ แต่เสื้อเกราะของเขาก็ยังได้รับความเสียหายมากมาย

แม้แต่แก้มที่อ่อนโยนนั้นยังมีรอยเลือดปรากฏขึ้น

"นายยังจะขวางฉันอีกไหม"

อวี้ฮวาทีอันยืนอยู่กับที่ ขนาดร่างกายก็ไม่ขยับเลย

นี่คือระดับของปรมาจารย์

ภายใต้ปรมาจารย์เป็นเหมือนมดแมลง

แม้ว่าโอรสสวรรค์อย่างอาร์โนลด์จะฉลาด แต่เขาก็ไม่สามารถขวางอวี้ฮวาทีอันที่เป็นถึงปรมาจารย์ได้

อาร์โนลด์ที่แอบคํานวณเวลาอยู่ภายในใจก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า

"คนรุ่นหลังอย่างผมยังมีกลอุบายอีกอย่าง ฝึกฝนหนักมาตั้งสิบปี รุ่นพี่โปรดสอนผมด้วย"

แสงสีฟ้าอ่อนส่องสว่างจากมือของอาร์โนลด์