หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3362

เสียงของท่านสามวังที่ดังขึ้นมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อย

“วันนี้ฉันไม่มีนัดหมายอะไรนี่”

บนหน้าของพนักงานต้อนรับเผยให้เห็นสีหน้ายุ่งยาก แล้วพูดต่อว่า

“เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อตาของทูตเจิ้นเยว่หลินมั่ว ชื่อสวี่เจี้ยนกงค่ะ!”

ท่านสามวังที่อยู่อีกด้านของปลายสายเงียบไป

บนใบหน้าของพนักงานต้อนรับเริ่มมีสีหน้ากังวลใจ

เพราะสิ่งที่ตัวเองทำอยู่นั้นผิดกฏของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

“ให้ประธานสวี่ขึ้นมาเถอะ ตรงมาที่ห้องทำงานของฉันเลย”

เสียงที่เคร่งขรึมของท่านสามวังดังออกมา ทำให้พนักงานต้อนรับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากวางสายแล้ว เธอก็ชี้นิ้วไปที่ลิฟต์ข้างๆ

“คุณสวี่คะ คุณตรงไปชั้นสี่ แล้วเลี้ยวขวาห้องทำงานของท่านผู้นำวังอยู่ตรงนั้นค่ะ”

“โอเค ขอบคุณ!”

สวี่เจี้ยนกงรีบเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดปุ่มชั้นสี่

ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก สวี่เจี้ยนกงรีบก้าวอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปในห้องทำงานที่อยู่ทางด้านขวา

ท่านสามวังกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ ในมือหยิบผ้าขนหนูหนึ่งผืนเช็ดหน้า

พยายามทำให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นสวี่เจี้ยนกงเดินเข้ามา ท่านสามวังก็ยิ้มให้

“ประธานสวี่ ท่านหาผมมีธุระอะไรหรือครับ”

จริงๆแล้ววันนี้ท่านสามวังไม่ได้วางแผนที่จะพบใครทั้งนั้น พอดีว่าเขาอยากพักผ่อน

แต่เมื่อนึกถึงว่าสวี่เจี้ยนกงเป็นพ่อตาของหลินมั่ว ก็คิดว่าอาจจะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรบางอย่าง

สวี่เจี้ยนกงมองท่านสามวัง บนใบหน้าเผยให้เห็นความกังวล

“ท่านผู้นำวัง ตอนนี้คุณสามารถติดต่อหลินมั่วได้ไหม”

…

เมืองไห่ฟาง

หลังจากกลับมาถึงโรงแรมจากพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ หลินมั่วก็ล้วงกระเป๋า

เเต่พบว่าโทรศัพท์มือถือได้หายไป

หลินมั่วค้นหาเสื้อผ้าของตัวเองอีกครั้ง ทว่ากลับไม่พบ

“ไท่จื่อ นายโทรเข้ามือถือของฉันที”

สายตาของหลินมั่วเย็นชาลงทันที เขามองไปที่ไท่จื่อแล้วพูดเสียงเเข็งว่า

“เปิด!”

หลังของไท่จื่อเริ่มมีเหงื่อเย็น นิ้วมือสั่นระริก

ถ้าตัวเองเปิดรายชื่อให้ลูกพี่เห็นที่เขาบันทึกไว้ เขาคงโดนตีตายแน่ๆ

แต่ด้วยความกลัวหมัดของหลินมั่ว ไท่จื่อจึงเปิดรายชื่อผู้ติดต่อขึ้นมาอย่างจำใจ

สิ่งเเรกที่ปรากฏในสายตาคือเบอร์โทรศัพท์ของหลินมั่ว พร้อมกับคำที่บันทึกไว้

“ยิ้มเเย้มแต่ใจโหดเหี้ยม พูดจาเพราะเเต่ทำร้ายคนอื่น รังแกกดขี่น้องๆ…ลูกพี่”

สายตาของหลินมั่วหันไปมองไท่จื่อที่กำลังสั่นเทา

หนุ่มน้อย นายเข้าใจพี่ผิดไปมากเลยนะ

เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายเเจ้งว่าโทรศัพท์ปิดเครื่อง หลินมั่วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เขาตบไหล่ไท่จื่อเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ไท่จื่อ นายเข้าใจพี่ใหญ่อย่างฉันผิดไปบ้าง แต่ฉันไม่โทษนาย”

“คืนนี้ฉันจะพานายออกไปทำความรู้จักพี่ใหม่”