หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3364

ตอนที่ตระกูลสวี่เริ่มทำธุรกิจร้านยาสมุนไพร เธอกับสวี่เจี้ยนกงรู้สึกสิ้นหวัง

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่วที่พลิกสถานการณ์ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตอนนี้่ ทั้งสองคนคงต้องกลับบ้านด้วยความอับอายแล้ว

ความไม่พอใจที่มีต่อท่านผู้เฒ่าสวี่ภายในใจก็ค่อยๆจางหายไป ด้วยใบชากล่องนี้

สวี่หมิงบอกว่าใบชานี้เก็บเกี่ยวได้ปีละเเค่สามขีด ท่านปู่ให้ตัวเองมาสองขีด

นี่คงให้ความสำคัญกับการขอโทษเธอเป็นเเน่เเท้!

“เสี่ยวหมิง คุณวางใจเถอะ เรื่องการรวมบริษัทป้าจะจัดการให้เอง ไม่ต้องกังวล”

สวี่หมิงยิ้มให้ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนและใจดี และพยักหน้าให้

แต่ในดวงตาทั้งคู่ของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยามฟังฮุ่ย

ต้นชาที่ท่านปู่ปลูกน่ะมีจริงแหล่ะ

ทุกปีเก็บเกี่ยวได้แค่สามขีดก็เรื่องจริง

แต่ท่านปู่มักจะนำไปมอบให้ตระกูลอื่นเพื่อสร้างความสัมพันธ์

หรือเก็บไว้ดื่มเอง

แม้กระทั่งพ่อของเขาสวี่อี้ซวินยังได้ดื่มชาชนิดนี้ไปแค่แก้วเดียว

ฟังฮุ่ยเธอเป็นเเค่สมาชิกคนหนึ่ง ยังคิดจริงๆเหรอว่าท่านปู่จะมอบใบชาให้เธอ

กล่องเหล็กใบเล็กนี้กับใบชาก็เเค่ของที่สวี่หมิงเอามาจากหวาซย่า

ใช้เงินรวมๆไปแค่ร้อยกว่าหยวน เป็นของที่ใช้ล้างปากได้ก็แค่นั้น

หนำซ้ำกล่องเหล็กใบเล็กนี้ก็หนึ่งร้อยหยวนแล้ว

ฟังฮุ่ยเอื้อมมือไปหยิบกล่องเหล็กใบเล็กบนโต๊ะมา หลังจากเปิดแล้วก็ดมกลิ่นเบาๆ

แม้ว่าฟังฮุ่ยจะได้แค่กลิ่นหอมอ่อนๆเท่านั้น

แต่เพื่อไม่ให้ดูเหมือนว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลย เลยพูดไปประโยคหนึ่งว่า

“มิเสียเเรงที่เป็นท่านผู้เฒ่าสวี่ปลูกเองกับมือ ชานี่ดูยังไงก็คุณภาพเลิศล้ำ”

คำชมของฟังฺยทำให้รอยยิ้มของสวี่หมิงกว้างยิ่งขึ้นไปอีก หนำซ้ำยังพยักหน้ารัวๆ

เพราะถ้าหากไม่ยิ้มให้มันกว้างๆไว้

สวี่หมิงรู้สึกว่าจะระงับความเยาะเย้ยในสายตาเอาไว้ไม่อยู่

คือความเยาะเย้ย ขบขัน ยิ้มเยาะและความรู้สึกว่าฟังฮุ่ยโง่เขลา

ทั้งคู่เป็นบุตรชายของตระกูลใหญ่ในหวาซย่า จึงรู้จักและพบปะกันมาก่อน

และยังรู้เรื่องราวของกันและกันเป็นอย่างดีอีกด้วย

ดังนั้นเมื่อทั้งสองพบกัน จึงเข้าใจเหตุผลข้อนี้ ว่าเป็นพันธมิตรกันนะ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ทั้งสองคนจะช่วยกันปกปิดและช่วยกันทำให้ฟังฮุ่ยสับสน

สวี่หมิงมองไปที่แผ่นหลังของฟังฮุ่ย แล้วหัวเราะเยาะในใจไม่หยุด

“ผู้หญิงแบบนี้ยังคู่ควรมาบริหารธุรกิจใหญ่โตอย่างร้านน้ำชายามเช้าซย่ามั่วอีกหรือ”

“ที่ตระกูลเราช่วยเธอบริหารร้านน้ำชายามเช้าซย่ามั่ว ทั้งหมดก็เพราะอยากจะช่วยเธอ ไม่ให้ยัยแก่นี่ทำลายกิจการที่ทำเงินได้ขนาดนี้พังลง”

ฟังฮุ่ยหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เสื้อผ้า

ฝ่ามือของเธอตบไปที่แผ่นไม้สามครั้ง จากนั้นตบอีกครั้งที่ตำแหน่งอื่น

ทันใดนั้นช่องเล็กๆก็ปรากฏขึ้นมาจากตู้เสื้อผ้า