หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3377

ภายในพระราชวัง

จ้าวหนานเยว่ที่นั่งอยู่มุมขวาล่างของห้องหนังสือ เมื่อได้ฟังรายงานจากทหารองครักษ์แล้ว

สีหน้าก็เคร่งขรึม และขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในฐานะปรมาจารย์จ้าวหนานเยว่ไม่เพียงเเต่มีพลังที่แข็งแกร่ง แต่ความสามารถทางการเมืองก็เฉียบแหลมมาก

เพียงเเค่สิบกว่าวัน เขาก็สามารถควบคุมประเทศว่านเซี่ยงได้อย่างราบรื่น

เหล่าขุนนางต่างก็ทำตัวซื่อสัตย์กันอย่างมาก กลัวว่าจ้าวหนานเยว่จะลงโทษหรือให้รางวัล

แต่ในสายตาของจ้าวหนานเยว่ ข่าวลือนี้ดูเหมือนจะถูกวางแผนมาล่วงหน้า

เมื่อเริ่มต้นก็ระบาดไปอย่างรวดเร็วเหมือนคลื่นยักษ์

และตอนนี้เมื่อตัวเองเริ่มลงมือใช้กำลังเข้าปราบปราม

ถ้างั้นพรุ่งนี้ทั่วประเทศว่านเซี่ยงก็จะรู้ว่าตัวเองรู้สึกเจ็บปวดเพราะข่าวลือเหล่านี้

จึงต้องส่งคนไปปราบปรามข่าวลือเหล่านี้ เพราะคนบริสุทธิ์ก็ย่อมพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้

ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรผิด งั้นคุณจะไปปราบปรามพวกเขาทำไมกัน ไม่ใช่กินปูนร้อนท้องหรือ

หนำซ้ำข่าวลือก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งประเทศว่านเซี่ยงอย่างรวดเร็ว

บนใบหน้าของจ้าวหนานเยว่เผยให้เห็นสีหน้าเจ็บปวด

หลินมั่วทิ้งภาระทั้งหมดให้เเก่ตนเองที่แก่แล้ว แล้วตัวเองกลับวิ่งกลับไปต้าฉวี

“ให้คนของหน่วยอินทรีดำออกไปสืบหาต้นตอของข่าวลือเหล่านี้ให้หมด”

“ถ้าพบต้นตอแล้ว ให้คนไปสอบสวนโดยใช้ทั้งวิธีแข็งและวิธีอ่อน และให้พวกเขาเซ็นสัญญาไม่เปิดเผยความลับ”

“ส่วนผลที่ตามมาถ้าฝ่าฝืน…”

จ้าวหนานเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผลที่ตามมานี้ถ้าฝ่าฝืนก็น่าคิด

ถ้าลงโทษรุนแรงเกินไป เช่นประหาร

อาจจะมีคนจำนวนมากเซ็นสัญญาไม่เปิดเผยความลับ แต่สุดท้ายก็อาจจะไปบอกต่อ

หรือว่าประเทศว่านเซี่ยงจะสามารถไปฆ่าทุกคนได้อย่างไร

ถ้าลงโทษเบาเกินไปพวกเขาก็จะไม่เกรงกลัวสัญญา

“ถ้าฝ่าฝืนต้องชดใช้คนละห้าล้านเหรียญ ถ้าเป็นคนรวย..”

“ก็ปรับคนละห้าสิบล้าน โดยอนุมานไปตามลำดับ แล้วแต่กรณีไป”

“อาจจะมีคนซ่อนต้นเยี่ยม่านปนไปกับยาและอาหารที่ส่งออกไปทุกวันก็ได้”

เสียงเถียงกันของคนรอบข้างทำให้อากงรั่วที่ยืนอยู่ตรงกลางถือไม้เท้าอยู่รู้สึกเจ็บปวดและไม่พูดอะไร

จนกระทั่งทุกคนเงียบลงไป อากงรั่วจึงได้ค่อยๆพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ทุกคนพูดกันหมดแล้วใช่ไหม ถึงตาคนแก่คนนี้พูดบ้างแล้วใช่ไหม”

คำพูดของอากงรั่วทำให้ทุกคนเงียบลงและแต่ละคนก็ก้มหน้าลง

อากงรั่วกวาดสายตาไปรอบๆ น้ำเสียงเเเฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย

“สาเหตุที่หมู่บ้านหนึ่งพันของฉันถูกเรียกว่าหมู่บ้านหนึ่งพัน ก็เพราะว่าเราเป็นหนึ่งเดียวกัน!”

“ตอนนี้พวกคุณดูตัวเองสิ สงสัยกันเองไปกันหมดแล้ว!”

“ใครปลูกต้นเยี่ยม่าน ออกมาสารภาพเอง”

หลังจากที่อากงรั่วเห็นว่าไม่มีใครออกมา ท้ายที่สุดก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ดี พวกคุณล้วนเป็นลูกหลานที่ดีของหมู่บ้านหนึ่งพันของฉัน แต่ฉันหวังว่า”

“ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครในหมู่บ้านหนึ่งพันถูกพบว่าปลูกต้นเยี่ยม่าน!”