หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3441

ในความคิดของตาเดียว เขาคิดว่าเพียงเเค่เขาบอกว่าตัวเองเป็นคนขององค์กรมนุษย์งู

งั้นหวาเฉียงและไอ้พวกนั้นก็จะไม่กล้าเเตะต้องเขาอีกต่อไป

เพราะอิทธิพลขององค์กรมนุษย์งูแผ่ขยายไปอย่างกว้างขวาง เเม้กระทั่งไปถึงระดับสูงของประเทศต่างๆ

แม้กระทั่งในกลุ่มของผู้นำประเทศที่ส่งกองทัพไปล้อมเกาะซีว่านเซียง ล้วนมีคนขององค์กรมนุษย์งู

ดังนั้นตาเดียวจึงมั่นใจมาก เขาเชื่อว่าเมื่อหวาเฉียงได้ยินว่าเขาเป็นคนขององค์กรมนุษย์งู

ย่อมไม่กล้ายิงใส่เขาต่อไปอีกแน่

ตามที่ตาเดียวคาดไว้ เมื่อหวาเฉียงได้ยินเสียงของตาเดียว เขาก็ตกตะลึง

“ทุกคนหยุด”

“ตาเดียว แกแน่ใจนะ ว่าเเกเป็นคนขององค์กรมนุษย์งู?”

หวาเฉียงพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเอง

เพราะเขาเกรงว่าตัวเองยังพูดไม่ทันจบ ก็จะตรงไปคว้าอีโต้สับแตงโมมาสับตาเดียว

“ฮ่าฮ่าฮ่า หวาเฉียง แกกลัวแล้วใช่ไหม”

“องค์กรมนุษย์งูของพวกเรามีอิทธิพลมาก ตอนนี้ที่ดีที่สุดคือแกควรปล่อยฉันไป”

“หนำซ้ำฉันไม่กลัวที่จะบอกแกว่า ฉันเป็นหัวหน้ากลุ่มเล็กขององค์กรมนุษย์งู”

“มักจะจัดการพวกทาสที่พวกเขาจัดการส่งมา แกกล้าเเตะต้องฉัน พรุ่งนี้คนขององค์กรมนุษย์งูจะขึ้นมาทำลายแกให้พินาศ!”

เหล่านักล่าในยามค่ำคืนที่อยู่ไกลออกไปก็ได้ยินคำพูดของตาเดียวเช่นกัน

ความคิดที่เพิ่งเกิดขึ้นในดวงตาก็สลายไปทันทีอีกครั้ง

พวกเขายังเคยได้ยินชื่อเสียงขององค์กรมนุษย์งูที่ยิ่งใหญ่

แม้เเต่ทาสที่พวกเขาเคยล่า ก็มีบางส่วนที่องค์กรมนุษย์งูส่งมา

ไม่มีใครรู้ว่าฐานที่มั่นของพวกเขาอยู่ที่ไหน

แต่เครือข่ายของพวกเขานั้นแผ่ขยายไปอย่างกว้างขวางมาก ถึงขั้นที่ภรรยาของคุณที่อยู่กินกันมาอาจจะเป็นสมาชิกขององค์กรมนุษย์งูก็ได้

ก่อนหน้านี้มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง หลังจากมาถึงที่เกาะ

สุดท้ายภรรยาคนนั้นก็จับสามีมัดเอาไว้ ส่งไปเป็นทาสที่องค์กรมนุษย์งู

ตอนนั้นสามีถึงได้รู้ว่า ภรรยาของตัวเองที่อยู่กินกันมาตั้งนานนั้นที่แท้เป็นคนขององค์กรมนุษย์งู

รอยสักบนตัวของเธอไม่ใช่เพื่อเพิ่มความน่าสนใจ แต่เป็นสัญลักษณ์มนุษย์งู

หลินมั่วที่ยืนอยู่บนต้นไม้ใหญ่หลังจากได้ยินคำพูดของตาเดียว

ก็ถอนหายใจเบาๆทันใด

ทางไปสวรรค์นายไม่ไป ทางไปนรกนายวิ่งนำหน้า

มีดเเตงโม มีดฆ่าหมู มีดหลางเหยีย ดาบใหญ่…

เเต่ละคนกำอาวุธในมือเอาไว้เเน่น สายตามองไปที่หวาเฉียงที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เเดงก่ำ

“พี่น้องทุกคน ความอยุติธรรมทุกอย่างย่อมมีเจ้าหนี้ของมัน ในที่สุดวันนี้พวกเราก็หาคนรับผิดชอบได้แล้ว”

“งั้นพวกเราจะบอกพวกมันว่า บาปกรรมตามทันแล้ว!”

“ฆ่า!”

เสียงคำรามของหวาเฉียงดังกึกก้อง ตามมาด้วยเสียงร้องตะโกนของทุกคน

“ฆ่า!”

เสียงคำรามดังไปทั่ว

ร่างของหวาเฉียงวิ่งนำหน้าทุกคนพุ่งออกไปข้างหน้า

หอกสามง่ามหนักห้าสิบปอนด์ในมือเวลาดูเบาราวกับไม่มีน้ำหนัก

เป้าหมายของเขามีเพียงหนึ่งเดียว

คือตาเดียวที่เมื่อครู่เย่อหยิ่ง!

“ตาเดียว วันนี้ ข้าจะฆ่าเเก!”