หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3610

บนเรือรบมนุษย์งู

สีหน้าของไรอันดูไม่ค่อนดีเท่าไหร่

ถึงเขาจะรู้ว่าหลินมั่วมีพลังที่แข็งแกร่ง แต่ในใจก็ยังมีความกังวลอยู่บ้าง

เพราะยังไงฉลามตัวใหญ่เหล่านั้นไม่อาจเปรียบเทียบกับสัตว์ประหลาดในเขตทะเลลึกได้เลย

“มั่วหลิน…”

สายตาของไรอันมองไปที่หลินมั่ว ราวกับว่าเขากำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง

แน่นอนว่าหลินมั่วรู้ดีว่าไรอันอยากพูดอะไร

ถ้าไรอันพูดถึงสถานะของโรนัลด์ออกมา

อาจจะไม่จำเป็นต้องออกไปสำรวจเส้นทางเลย

แต่คนพวกนั้นอยากหาคนที่ไปสำรวจเส้นทางไม่ใช่เหรอ

งั้นหลินมั่วก็เป็นคนที่เดินทางไปจากที่นี่ไปเลยก็หมดปัญหาแล้ว

ในเรื่องที่ว่าที่จริงแล้วปลาหมึกยักษ์ตัวนั้นอยู่หรือไม่ หลินมั่วก็ไม่สามารถที่จะรับประกันได้

“ไรอัน ทุกอย่างมีฉันอยู่” หลินมั่วมองไรอันแล้วปลอบไปทีหนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็กระซิบเสียงเบา “ไรอัน นายคง…ไม่ไม่ไหวจริงๆ ใช่มั้ย”

“ตาบ้า !”

“นายนั่นแหละที่ไม่ไหว !”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” มองท่าทางไรอัน หลินมั่วก็หัวเราะเบาๆ

ผิวน้ำในพื้นที่น้ำลึกไม่มีสีฟ้าอ่อนเหมือนพื้นที่อื่น แต่เป็นสีน้ำเงิน

แต่เมื่อมองไปจะรู้สึกเหมือนสามารถมองเห็นพื้นทะเลลึกได้โดยตรง

ถ้าคนที่มีอาการกลัวทะเลลึกมาอยู่ในพื้นที่แบบนี้

เกรงว่าจะต้องตกใจจนสลบไปแน่ๆ

ภายใต้ผืนน้ำทะเลมืดสนิท ทำให้กังวลว่าอาจมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ซ่อนอยู่

เรือทั้งหลายที่อยู่ด้านนอกพื้นที่น้ำลึกต่างจ้องมองไปที่เรือรบมนุษย์งูอย่างใจจดใจจ่อ

สีหน้าของพวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ขอแค่พวกหลินมั่วสามารถผ่านพื้นที่น้ำลึกไปได้อย่างปลอดภัย

ต่อไปพวกเขาจะก็อยากจะลองพยายามผ่านไปบ้าง

“เซินหลาง นายว่าพวกเขาจะผ่านเขตทะเลน้ำลึกไปได้มั้ย”

จู่ๆ วิทยุของสื่อสารที่เอวของชายที่มีรอยแผลเป็นบริเวณตาก็ดังขึ้นมา

เซินหลางเป็นชื่อที่เขาได้รับเมื่อหลายปีก่อน

แต่เพราะเคยถูกบาดที่ตาครั้งหนึ่ง เขาจึงถูกหลายคนเรียกว่า ‘แผลเป็น’

“ฮึๆ ดูว่าเจ้าสองคนนั้นจะโชคดีพอที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกมั้ยแล้วกัน”

“อะไรนะ”

เสียงจากวิทยุสื่อสารเริ่มมีความสนใจ

ใบหน้าที่ทั้งน่าสะพรึงกลัวนั้นก็คือ...

หน้าปีศาจหลานหลิง

“ห้ามลืมตาเด็ดขาด!”

หลินมั่วค่อยๆ สวมหน้ากากปีศาจหลานหลิงบนใบหน้า

ทันใดนั้นหน้ากากปีศาจหลานหลิงก็เหมือนกับมีชีวิตขึ้นมา

“ฆ่าพวกมัน!”

“ถ้าฆ่าทุกคนหมด นายจะสามารถยิ่งแข็งแกร่งขึ้น !”

“ฮ่าฮ่าฮ่า รีบไปฆ่าซะ ฆ่าให้หมด !”

เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงกระซิบของหน้ากากปีศาจหลานหลิง หลินมั่วเพียงแต่พูดออกมาอย่างนิ่งๆ ว่า

“จัดการซะ !”

พลังอันรุนแรงพุ่งออกมาจากร่างของหลินมั่ว

เสียงกระซิบของหน้ากากปีศาจหลานหลิงและเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งที่ดังเป็นระยะๆ จู่ๆ ก็หายไป

ไรอันที่ปิดตาแน่นอยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความหนาวเหน็บถึงกระดูก

ตัวของเขาสั่นไม่หยุด

เหมือนกำลังบอกให้ตัวเองรีบออกจากที่นี่

และเสียงของมั่วหลินเมื่อกี้...เย็นชามาก