หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 365

สวี่ปั้นซย่ารีบโต้กลับ “ใครว่าเขาจะแพ้”

“หลินมั่วมีเฉินเซิ่งหยวนคอยช่วย พวกเขาจะต้องเชิญหมอชื่อดังมาหลายคน ครั้งนี้ ใครจะแพ้ใครจะชนะ ยากจะคาดเดาค่ะ!”

สวี่เจี้ยนกงยิ้มเยาะ “หมอชื่อดังอะไร เทียบกับหลี่ว์ซานเจินได้ไหม”

“เสวี่ยเอ๋อร์ ลูกไม่เข้าใจ คิดว่าพ่อไม่รู้หรือ”

“ทั่วทั้งประเทศ คนไม่กี่คนที่มีทักษะทางการแพทย์เทียบได้กับหลี่ว์ซานเจินนั้นล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลสำคัญ”

“อย่าว่าแต่เฉินเซิ่งหยวนเลย ต่อให้หนานป้าเทียนอยู่ตรงหน้า ก็ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง”

“พวกเขาจะเอาอะไรไปชนะหลี่ว์ซานเจินได้”

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันและไม่พูดอะไร

ฟังฮุ่ยพูดอย่างกระวนกระวาย “ปั้นซย่า ลูกพูดอะไรบ้างสิ!”

รีบโทรศัพท์หาหลินมั่วเร็วเข้า!”

สวี่ปั้นซย่าหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาด้วยความโกรธ แล้วโยนลงตรงหน้าฟังฮุ่ย “ถ้าจะโทร แม่โทรเถอะ หนูไม่โทรหรอก!”

ฟังฮุ่ยตกตะลึง เธออยากจะโทรจริงๆ แต่หลินมั่วจะยอมฟังเธอไหม

เป็นระยะเวลานานแล้วที่เธอดูถูกหลินมั่วอย่างที่สุด และทำสีหน้าดีๆ ให้หลินมั่วเลย

ตอนนี้ต้องการความช่วยเหลือจากเขา จะเป็นไปได้ยังไง

“ปั้นซย่า ลูก...ลูกจงใจไม่ช่วยน้องใช่ไหม!”

“คนเนรคุณอย่างหลินมั่วจะยอมฟังคำแม่หรือ”

“ฉันเลี้ยงมันมาสามปี แต่ก็เลี้ยงไม่เชื่อง แกจะให้ฉันพูดกับมันยังไง”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโมโห

สวี่ปั้นซย่าก็โกรธเช่นกัน “แม่คงไม่กล้าโทรหาเขาใช่ไหมล่ะ”

“แม่ ถ้าปกติแม่ทำตัวดีกับหลินมั่วสักหน่อย ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้หรอก!”

“ตอนนี้รู้จักเสียใจแล้วใช่ไหม”

ฟังฮุ่ยเต้นเร่าด้วยความโกรธ “ปั้นซย่า เลิกพูดจาไร้สาระกับแม่ซักที!”

“บอกมาเลยว่าจะช่วยน้องหรือเปล่า”

“ถ้าไม่ ก็บอกมาตรงๆ เลย”

“ถึอว่าฉันเป็นแม่ที่ไม่มีความสามารถ แม้แต่ลูกสาวของตัวเองก็ไม่เชื่อฟัง อยู่ต่อไปจะมีประโยชน์อะไร ฉัน...ฉันเอาหัวโขกกำแพงตายตรงนี้เลยดีกว่า...”

ฟังฮุ่ยนิ่งเงียบ ในขณะที่สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ “ปั้นซย่า ตอนนี้ ลูกมาพูดถึงเรื่องพวกนี้ทำไม”

“ทำไม น้องสาวของลูกไม่เคยพูดดีกับหลินมั่ว ก็สมควรตายงั้นหรือ”

“ปั้นซย่า พ่อรู้ว่าลูกกำลังเข้าข้างคนนอก แต่พ่อคิดไม่ถึงเลยว่าลูกจะเลือดเย็นแบบนี้ แม้แต่ชีวิตของน้องสาวแท้ๆ ก็ไม่สนใจ”

“ก็ได้ ในเมื่อลูกใจร้ายแบบนี้ งั้นคิดซะว่าพวกเราไม่เคยให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูลูกมาก็แล้วกัน”

“ลูกไปเถอะ นี่มันเรื่องของครอบครัวเรา ไม่ต้องมาใส่ใจหรอก”

“ไปเถอะ ที่รัก พวกเราแก่แล้ว ไม่มีน้ำยา ลูกก็ไม่เชื่อฟังแล้ว อยู่ไปก็เท่านั้น พวกเราสองคนกระโดดตึกไปด้วยกันเถอะ อย่างน้อยๆ เสวี่ยเอ๋อร์ก็จะได้มีเพื่อนร่วมทาง!”

ขณะที่กำลังพูด เขาก็จูงฟังฮุ่ยเดินไปที่ข้างหน้าต่าง

ฟังฮุ่ยน้ำตาไหล “ทำไมชีวิตฉันถึงได้อาภัพนัก”

“ทำไมถึงได้ให้กำเนิดลูกสาวที่อกตัญญูแบบนี้มานะ!”

“ช่างเถอะ ฉันไม่เอาไหน สอนลูกไม่ดีเอง”

“ฉันสมควรตายแล้ว สมควรตาย...”

เธอนั่งลงบนพื้นและคร่ำครวญเหมือนมนุษย์ป้า