หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3667

หน่วยรักษาความปลอดภัยตั้งอยู่ที่ทางเข้าของเขตสิบสาม

บรรยากาศที่ใหญ่โตและเข้มงวดทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมามีท่าทางเร่งรีบ

บนอาคารสูงมีตัวอักษรสามตัวเขียนอยู่ตัวใหญ่ๆว่า

หน่วยรักษาความปลอดภัย

ที่นี่คือศูนย์กลางอำนาจของเขตที่สิบสาม

เขตที่สิบสามไม่มีรัฐบาลหรือสำนักงานการปกครองเกาะ

ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของหน่วยรักษาความปลอดภัย

ทำให้หน่วยรักษาความปลอดภัยมีอำนาจมหาศาล

“น้องมั่วหลิน ในสถานการณ์ปัจจุบันของคุณจะไม่ได้พบกับท่านฉินเหมินหรอกนะ”

“ต่อให้คุณจะได้พบกับเขา แต่ว่าคุณก็ไม่ใช่ญาติพี่น้องกันเขาก็คงไม่ให้บัตรผ่านพิเศษแก่คุณหรอก”

ไม่ไกลจากหน่วยรักษาความปลอดภัย

มอร์ตันกำลังพูดกับหลินมั่วด้วยความหวังดี

“ขอบคุณสำหรับการนำทาง”

หลินมั่วหยิบเงินหนึ่งหมื่นเฟื่องฟ้าออกจากอกยัดใส่มือของมอร์ตัน

จากนั้นจูงอันย่าไปยังหน่วยรักษาความปลอดภัย

จริงๆแล้วหลินมั่วอยากจะพาอันย่าไปพักที่โรงแรมก่อน

แต่เด็กน้อยคนนี้ดื้อรั้นอยากจะตามหลินมั่วไปด้วย

ตัวเองก็ต้องพามาด้วยอย่างหมดหนทาง

ได้เเต่พามาด้วย

ที่ประตูทางเข้าของหน่วยรักษาความปลอดภัย

มีชายชุดดำสี่คนยืนเฝ้าประตูอยู่

พวกเขายืนตัวตรงในมือของพวกเขาถือปืนที่เงางาม

เมื่อเห็นหลินมั่วและอันย่า พวกเขาก็ชี้ปืนที่อยู่ในมือมาทันที

“คนที่มาหยุดเดิน ขืนมาอีกก้าวเดียวจะยิง!”

อันย่าที่จับมือหลินมั่วอยู่ตัวสั่น จากนั้นหลบอยู่ข้างหลังของหลินมั่ว

“ทุกท่าน ผมไม่ได้มีเจตนาอะไรไม่ดีหรอกนะ”

หลินมั่วมองไปที่ชายชุดดำทั้งสี่คน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณมาที่นี่ทำไม”

แม้ว่าใบหน้าของหลินมั่วจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แต่ชายชุดดำก็ยังคงระวังตัว

ที่เขตที่สิบสามมีคนที่ไม่พอใจการควบคุมของหน่วยรักษความปลอดภัยเยอะมาก

ชายชุดดำคนหนึ่งมองหลินมั่วอย่างลึกซึ้ง แล้ววิ่งเข้าไปในหน่วยรักษาความปลอดภัย

“ดีที่สุดคุณควรอธิษฐานให้คุณรักษาคุณหนูให้หายได้”

“ไม่อย่างนั้นล่ะก็ คุณอาจถูกโยนลงทะเลให้ตายไปก็ได้”

หลินมั่วจูงอันย่ายืนอยู่หน้าประตูหน่วยรักษาความปลอดภัย

ผ่านไปไม่กี่นาที ชายชุดดำคนนั้นก็วิ่งออกมาด้วยใบหน้าเปียกเหงื่อ

“เอาล่ะ คุณเข้าไปได้”

“ถ้าไม่รู้ว่าห้องทำงานของหัวหน้าฉินเหมินอยู่ตรงไหน ก็ถามคนอื่น”

พอเห็นแบบนี้ ชายชุดดำคนอื่นๆก็ถามกันเบาๆว่า

“หัวหน้าฉินเหมินวันนี้โมโหอีกแล้วเหรอ”

เขาพยักหน้า แล้วพูดด้วยความหวาดกลัว

“ตั้งเเต่คุณหนูสลบไป อารมณ์ของหัวหน้าก็แย่ลงเรื่อยๆ”

“โดยเฉพาะตอนนี้ โมโหจนขว้างปาข้าวของ”

พูดจบ สายตาของเขาก็หันไปมองด้านหลังของหลินมั่ว

“หวังว่าไอ้หมอนี่จะรักษาคุณหนูได้จริงๆ ไม่ใช่มาล้อเล่น”

“ไม่อย่างนั้นลูกสาวของเขาคงต้องมาแบกรับความโกรธของหัวหน้าด้วยเพราะความโง่ของเขา”