หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3903

ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า

เวลานี้เพอร์รี่รู้สึกชาที่ขาทั้งสองข้าง!

ใบหน้าซีดเซียว

ทว่ายังรู้สึกกดดันจากเเสงของกระบี่เมื่อครู่

เพอร์รี่ไม่กล้าเสี่ยงว่าหลินมั่วจะกล้าฆ่าเขาหรือไม่

ถ้าเเพ้ ก็ตาย!

เมื่อแสงสุดท้ายหายลับไปที่หลังภูเขา

ในที่สุดหลินมั่วก็ลุกขึ้นยืน

“พาไปรักษาเถอะ!”

หลังจากได้ยินคำสั่งนี้ ลูกน้องจึงกล้าที่จะเข้าไปประคองผู้นำทั้งหลายไปรักษา

“ส่วนพวกเขา!”

หลินมั่วยกมือขึ้นมาชี้ “จับเพอร์รี่ไว้!”

“ส่วนสายลับคนอื่นๆ ฆ่าทิ้งให้หมด!”

เมื่อเพอร์รี่ได้ยินคำนี้ ก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป

“คุณรู้ไหมว่าคำพูดของคุณหมายความว่ายังไง”

“ตระกูลลอเร้นซ์ไม่ใช่คนที่ใครจะมาข่มขู่ได้ คุณพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความโกรธเเค้นของตระกูลลอเร้นซ์หรือยัง”

เขาเดินทางมาที่นี่เพื่อ

ประการเเรกเพื่อสืบหาความผิดปกติที่เกิดขึ้นของเขตสามในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ประการที่สอง การเลือกตั้งของครอบครัวกำลังจะมาถึง หากเขาสามารถควบคุมอำนาจบางส่วนของเขตสามได้ก่อนการเลือกตั้ง

นั้นจะเป็นการดึงคะเเนนที่ดี

เเต่เขาไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอเรื่องยุ่งยากขนาดนี้

หลินมั่วไม่สนใจคำขู่ที่ไร้สาระ

เขากล่าวไว้ก่อนหน้านี้เเล้วว่า ถ้าไม่จากไปก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

ฆ่าไม่เลี้ยง!

“ทำไม ต้องการให้ผมลงมือเองเหรอ”

คำพูดที่เย็นชาไหลเข้าเเก้วหู อธิบดีชิวตัวเเข็งทื่อ

ไม่กล้าคิดลังเลให้มากความอีก

“จับไว้!”

ภายใต้คำสั่ง ผู้บัญชาการของอู่ซือและสมาชิกกลุ่มอื่นๆก็เข้ามาจัดการ

อีกฝั่งหนึ่ง

องครักษ์ที่เหลืออีกหกนาย เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี ก็รีบมาขวางข้างหน้าของเพอร์รี่ไว้

“คุ้มกันคุณชายน้อย!”

อย่างไรก็ตามทันทีที่พูดจบ เลือดก็พุ่งออกจากขมับของพวกเขา

ทุกคนล้มลงกับพื้น โดยไม่มีการดิ้นรนใดๆ

อธิบดีชิวมองไปที่หลินมั่วด้วยสายตาที่หวาดกลัวเล็กน้อย

เขายังไม่ทันได้เห็นว่าหลินมั่วลงมือยังไงเลย

อธิบดีชิวยกมือขึ้นจับผมของเพอร์รี่ แล้วโยนไปข้างหน้าหลินมั่ว

ในเมื่อลงมือแล้ว งั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก

อยู่ไปก็ต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดี เพียงเเต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น

“ท่านชิว พาเขากลับไปอู่ซือ”

หลินมั่วเก็บดาบไท่อา สองมือไพล่หลัง แล้วกำชับก่อนเดินจากไป

“เมื่อพวกขี้ขลาดตื่นขึ้นมาเล้ว ให้เรียกพวกเขามา!”

เมื่อได้ยินที่พูด อธิบดีชิวก็ประสานมือคำนับ

เพอร์รี่ดิ้นรนไปมา เเต่ก็ไร้ผล จึงถามด้วยความโกรธเเค้น

“พวกคุณต้องการอะไรกันเเน่”

“ฉันคือทายาทคนหนึ่งของตระกูลลอเร้นซ์”

“ถ้าพวกคุณกล้าทำร้ายฉัน ตระกูลลอเร้นซ์จะไม่ปล่อยพวกคุณไว้เเน่”

ตั้งเเต่เล็กจนโต เขาเดินไปที่ไหนก็มีเเต่คนประเคนขึ้นฟ้า นี่เป็นครั้งเเรกที่โดนดูถูกดูหมิ่นขนาดนี้

ขอเเค่กลับไปที่ตระกูลได้ ฉันจะนำคนมาพังเขตสามให้ราบเป็นหน้ากลอง

หลินมั่วเหลือบมองเขา เเล้วยิ้มเยาะ

ก็เเค่ลูกหลานตระกูลผู้ยิ่งใหญ่ที่หยิ่งผยองเท่านั้น

“อีกไม่นานก็ไม่ใช่เเล้ว!”

เมื่อได้ยินคำนี้ เพอร์รี่ก็ตัวเเข็งทื่อ รู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอ

หรือว่าเขาจะฆ่าฉัน