หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3917

ภายใต้เเสงจันทร์

การพบกันอย่างเป็นทางการครั้งเเรกของหลินมั่วเเละจีตู๋ถ้าก็จบลงเช่นนี้

หรือกล่าวได้ว่า การตกลงกันของสองฝ่ายเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว

หลินมั่วได้รับคำมั่นสัญญาจากอีกฝ่าย

จึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับลูกหลานและสมาชิกกลุ่มอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม

ยังไม่ทันสงบก็มีเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีก

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น

อธิบดีชิวก็ส่งข่าวด่วนมาจากเเนวป้องกันของเขตสาม

ตระกูลลอเร้นซ์โจมตีมาเเล้ว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“คุณบอกไม่ใช่เหรอว่า ระหว่างสิบสามเขตไม่อนุญาตให้ทำสงครามกัน”

หลินมั่วถามพลางขมวดคิ้ว

เขายังไม่ได้วางแผนอะไรเลย

เเต่ฝ่ายตระกูลลอเร้นซ์กลับลงมือก่อน

หรือว่าพวกเขาไม่กลัวว่าสิบสองเขตที่เหลือจะร่วมมือกันเหรอ

หลังจากอธิบดีชิวดื่มชาไปหลายอึก ก็ได้อธิบายอย่างตกอกตกใจว่า

“ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ”

“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงกล้า”

“อีกไม่นาน พวกเขาตระกูลลอเร้นซ์จะต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีเเบบรวมกลุ่ม เพราะการกระทำครั้งนี้”

ถึงตอนนั้น ทั้งสิบสองเขตจะร่วมมือกัน

ไม่ว่าตระกูลลอเร้นซ์จะบ้าคลั่งขนาดไหน ก็ต้องพินาศไป

ถึงเเม้จะเป็นเช่นนั้น เเต่หลินมั่วก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาไม่เชื่อว่าตระกูลลอเร้นซ์ขนาดใหญ่จะยอมที่จะไปขัดเเย้งกับร้อยกว่าตระกูล เพื่อมาเเก้เเค้นเขาคนเดียว

“คุณไปจัดการเรื่องป้องกันก่อน ผมจะไปดูให้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น”

“หากมีเรื่องเร่งด่วน เอาสิ่งนี้ไป”

หลังจากหลินมั่วยัดยันต์ดาบผืนหนึ่งให้อธิบดีชิว ก็ตรงดิ่งไปที่เขตสอง

สงครามระหว่งเขตสองกับเขตสามไม่ใช่สิ่งที่หลินมั่วต้องการ

เรื่องผิดปกติย่อมมีเงื่อนงำ

ต้องไปสืบหาความจริงที่ตระกูลลอเร้นซ์เท่านั้น

ด้วยความเร็วสูงสุด

หลินมั่วก็ข้ามพรหมแดนของเขตสามไปได้

ในตอนนี้ สถานที่เเห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คน

มองไปทางไหนก็เห็นเเต่ผู้คนหนาเเน่น

กองทัพหลายล้านคน ยืดออกไปไกลสุดตา

อากาศเต็มไปด้วยความกดดัน

พวกเขาตั้งใจจะใช้สงครามครั้งนี้สร้างชื่อเสียงให้กับเขตสาม!

ไม่เคยคิดจะหยุดกลางคัน

หลินมั่วรู้ดีว่าพวกเขามีความมุ่งมั่น

เเต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาโอ้อวด

“จำไว้ว่า เป้าหมายสูงสุดของพวกเราคือการรวมเกาะนรกให้เป็นหนึ่งเดียว”

“ถ้าเสียกำลังพลไปมากในสงครามครั้งนี้ เเล้วเราจะเดินหน้าต่อไปได้อย่างไร”

เขตสามคือรากฐานในการรวมเกาะนรกเป็นหนึ่งเดียวของเขา

และยังเป็นศูนย์กลางรวมอำนาจของเกาะนรกอีกด้วย

หลินมั่วจะไม่ยอมให้เขตสามสูญเสียกำลังพลจำนวนมากอย่างเด็ดขาด

ได้ยิน

ผู้นำต่างๆ รู้สึกเหมือนมะเขือที่ห่อเหี่ยว

แม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจความจริงข้อนี้ก็ตาม

เเต่ในขณะที่กำลังฮึกเหิมอยู่ ก็ต้องมาดับลง ทำให้ทุกคนรู้สึกหดหู่ใจ

หลินมั่วมองเห็นความรู้สึกของพวกเขา จึงกล่าวเสริมว่า

“ไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้จะมีโอกาสสู้รบอีก”

“ถ้าพวกคุณเเข็งเเกร่งขึ้น ผมสามารถจะพาพวกคุณไปพิชิตประเทศหนึ่ง!”

ก่อนที่ผู้นำกลุ่มอื่นๆจะได้ตอบกลับ

หลินมั่วก็หายตัวไปจากที่นี่เเล้ว