หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3979

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

งานแต่งงานของราชาหมาป่าทะเลกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

มีการเคลื่อนไหวในเกาะนรก

แนวทะเลโดยรอบเริ่มปิดแล้ว และอนุญาตให้คนเข้าเท่านั้นห้ามออก

เกาะนรกในตอนนี้เหมือนกรงต่อสู้มากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ว่าจะเป็นหลินมั่วจีตู๋ถ้าและคนอื่นๆ บนผิวน้ำ หรือปรมาจารย์ที่ซ่อนอยู่ในความมืด

ขณะเก็บความลับกะโหลกคริสตัลพวกเขาต่างเริ่มระวังตัว

สภาวะที่เงียบสงบเปลี่ยนไปเมื่อมีข่าวหนึ่ง

เริ่มมีความกระวนกระวายปรากฏให้เห็นเรื่อยๆ

ตอนนี้หลินมั่วถูกบีบเข้าสู่ทางตันโดยไม่รู้ตัว

ขณะนี้เขายังนิ่งสงบต่อหน้าศิษย์

สองสามวันนี้ในสนามรบ ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรเกิดขึ้น

บางทีทั้งสองฝ่ายกำลังรวบรวมกำลังและเตรียมจะโจมตีอีกฝ่ายอย่างหนัก

การปะทะกันเล็กๆ น้อยๆ ของแนวหน้าและการก่อกวนของเว่ยจิ่วก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร

ทั้งสองฝ่ายจึงสงบไปสองสามวัน

หลังจากได้รับคำชี้แนะจากหลินมั่วอย่างละเอียดห้าวัน ประกอบกับวิธีทางจิตขั้นสูงอย่าง"เคล็ดวิชานิรมิต " และ "เคล็ดวิชาเซียวเหยา"

ความแข็งแกร่งของหลินอู่เหิ่นก็ก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือทักษะศิลปะการต่อสู้ต่างๆ ที่หลินมั่วสอนไม่เหมาะกับหลินอู่เหิ่น

วิชาเคลื่อนตัวในตอนนี้ได้มาจากอธิบดีชิว

"เท้าเงาปีศาจเน้นเรื่องความว่องไว"

"เมื่อความเร็วถึงขีดจำกัด ใช้วิธีทางจิตขณะเคลื่อนไหวจะทิ้งร่องรอยเงาไว้!"

"เอา ลองดู!"

หลินมั่วอธิบายพร้อมสาธิต หลังจากหยุดเดินเขาก็แยกตัวออกมา

หลินอู่เหิ่นหลับตาทำความเข้าใจพักหนึ่ง จากนั้นค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า

ในตอนแรกยังไม่ชิน

แม้ว่ามันจะเร็วมาก แต่ก็ไม่สามารถดึงจุดเด่นฝีเท้าปีศาจออกมาได้

อย่างไรก็ตามเมื่อลองหลายๆ ครั้ง

เธอก็เริ่มสัมผัสได้

“โลกนี้ไม่ยุติธรรมเสียเลย!”

หลินมั่วมองร่างห้าร่างที่เหมือนกันในลานบ้าน และอดถอนหายใจไม่ได้

ก่อนหลังห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

และเป็นอย่างที่หลินอู่เหิ่นพูดจริงๆ

วิชาเคลื่อนตัวนี้มีข้อบกพร่อง และสร้างเงาลวงตาได้เพียงหกภาพเท่านั้น

แต่ตอนนี้เขายังสัมผัสวิชานี้ได้ไม่ถึงชั่วโมง

"อะแฮ่ม!"

หลินมั่วไอเบา ๆ และระงับความตกใจในใจ

"ใช่! พูดถูก!"

“แม้วิชาฝีเท้าเงาปีศาจจะดูลึกลับ แต่ระดับของมันไม่มาก เงาลวงตา 6 ภาพก็ถึงขีดสุดแล้ว”

“เมื่อกลับจีน ในฐานนะอาจารย์ฉันจะเตรียมวิชาขั้นสูงกว่านี้ให้ ตอนนี้ปรับตัวไปก่อน!”

นี่จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเขาต่อหน้าลูกศิษย์

พรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ หลินมั่วไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือเสียใจดี

มันทำร้ายความภาคภูมิใจในของตัวเขาเอง!

ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากประตูลานบ้าน

"อุ๊ย!"

เมื่อหันไปมอง

ไม่รู้ว่าอธิการชิวล้มลงพื้นเมื่อไหร่