หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3983

ภายใต้เสียงระฆังดังขึ้นอย่างเร่งรีบ

กองกำลังทหารที่เฝ้าโกดังอาวุธปืนก็มาถึงที่เกิดเหตุเช่นกัน

นายพลเฉียวมู่จ้องด้วยความโกรธ

"พวกคุณบอกผมหน่อยสิว่า คนกลุ่มนี้มาจากไหน"

โกดังเก็บอาวุธปืนที่มีคนเฝ้าอยู่เป็นแสนคน ไม่คาดคิดว่าจะถูกคนบุกเข้ามาจากข้างหลัง

สิ่งนี้ไม่สามารถอธิบายได้ว่าบกพร่องต่อหน้าที่

จะบอกว่ายอมจำนนต่อศัตรูก็ไม่มากเกินไป

ลูกน้องของเสนาธิการทหารพุงใหญ่ที่อยู่ข้างๆ กําลังเผชิญหน้ากับการซักถามในขณะนี้ ได้แต่มองที่ปลายเท้าของตัวเอง

ไม่กล้าสบตากับเฉียวมู่เลย

ท้ายที่สุดแล้วที่นั่นไม่มีใครรู้ว่าคนกลุ่มนี้ปรากฏตัวได้อย่างไร

เฉียวมู่มองพวกเขาก้มหน้าโดยไม่พูดอะไรก็โกรธขึ้นมา

"ยังอึ้งทำอะไร? รีบจับพวกมันให้หมด"

ตอนนี้ถ้าไม่สามารถกำจัดผู้ทำผิดได้

เฉียวมู่ไม่รอดแน่ๆ

เมื่อเสียงนั้นเงียบลง ทุกคนก็สะดุ้งตื่น รีบส่งคนไปประจำการและปราบปรามทันที

ขณะนั้น ปืนไรเฟิลมากกว่าหกหมื่นระบอก เคลื่อนไปข้างหน้าเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว

สวนดอกไม้ดำได้รับการคุ้มครองจากสหาย

อีกทั้งเสียเวลาไปกับกระบวนการจัดการทหารของฝ่ายตรงข้าม

ขณะนี้พวกเขาได้ยึดโกดังอาวุธปืนสามแห่งแล้ว

สมาชิกทุกคนก็มาที่โกดังทั้งหมด

"เหล่าพี่น้อง ได้เวลาสร้างความดีความชอบแล้ว"

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูของตัวเองหลายเท่าตัว กุหลาบดำไร้ซึ่งความกลัวสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เมื่อมีคำสั่ง

เสียงปืนก็ดังขึ้น...

บนต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป

หลินมั่วมองทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆ!

สีหน้าจริงจังมาก

หลังจากสัมผัสกับปีศาจเฒ่า เขาก็เริ่มลาดตระเวนไปรอบๆ

เมื่อสัมผัสทั้งหกเปิดออกมา

รอบๆ ก็มีกลิ่นอายที่คลุมเครืออยู่จริงๆ

นอกจากนี้ยังรู้สึกถึงการถูกจับตามองอย่างรุนแรง

"ลูกศิษย์ รอผมอยู่ที่เดิม ซ่อนตัวให้ดี!"

"อาจารย์จะไปประชุมกับพวกเขา"

เมื่อเสียงพูดลดลง หลินมั่วก็หายไป

หลินอู่เหิ่นที่อยู่ที่เดิมไม่ได้ถามมากนัก หลังจากถอยหลังไปสองสามก้าวก็ซ่อนตัวอยู่ในใบไม้ที่เป็นพุ่มๆ อย่างสมบูรณ์

ด้วยร่างกายที่มีรูปแบบแปลกประหลาด

ชายชรายิ้มแย้มแจ่มใสเอ่ยทักทาย

หลินมั่วเห็นคนมา มุมปากก็ยกยิ้มเล็กน้อย

ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว

แม้จะไม่รู้ว่าปรมาจารย์คนนี้จับตาดูตนตลอดเพื่อจุดประสงค์ใด

แต่เพื่อความปลอดภัยของกุหลาบดำ และพวกหม่าปังเต๋อ

หลินมั่วจึงตัดสินใจดึงดูดคนกลุ่มนี้ออกมา

ด้วยวิธีนี้แม้ว่าต้องต่อสู้กัน แต่ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อคนอื่นๆ

ในใจคิดเช่นนั้น หลินมั่วยกมือประสานอกแสดงความเคารพ

"ชมกันเกินไปแล้วครับ"

หลังจากพูดคำสุภาพง่ายๆ หลินมั่วก็เข้าเรื่องทันที

"ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์ มาหาคนรุ่นหลังมีเรื่องอะไร?"

ชายชรายิ้มเล็กน้อย

ไม้เท้าในมือแตะผิวในทะเลสาบเบาๆ

ละอองน้ำลอยขึ้นสู่ท้องฟ้ารอบๆ

หลังจากรวมตัวกันเป็นครึ่งวงกลม ทั้งสองคนบนผิวทะเลสาบก็ถูกล้อมรอบอย่างสมบูรณ์

หลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ชายชราจึงเอ่ยขึ้นช้าๆ

"หนุ่มน้อย คนแก่แค่อยากถามที่ซ่อนร่างของราชาหมาป่ามหาสมุทรของคุณ?"

พอคําพูดนี้ออกมา หลินมั่วก็ขมวดคิ้วทันที