หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4248

ตามที่บันทึกในคัมภีร์

ร่างเงาบัวหิมะของตุนหวงเป็นของศักดิ์สิทธิ์ทั้งทางด้านโจมตี

ในขณะเดียวกันก็มีสรรพคุณในการรักษาอย่างมาก

แต่เฟิงอู๋ซิ่วนั้นคิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยว่าของศักดิ์สิทธิ์นี่จะช่วยให้คนบรรลุได้

สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่สามารถที่จะอดกลั้นความสงสัยได้ จึงถามเสียงเบาว่า

“หมอเทวดาหลิน ฉันเองที่เป็นกบในกะลา!”

“บัวสีฟ้าเก้ากลีบนี่มีสรรพคุณที่อัศจรรย์แบบนี้ด้วยเหรอ”

หลินมั่วนั้นกลับยักไหล่อย่างนิ่งๆ และแกล้งพูดอย่างไม่รู้เรื่องว่า

“ผู้อาวุโสเฟิง คนที่มีความรู้ประสบการณ์มากอย่างคุณยังไม่รู้”

“ผมที่เป็นคนรุ่นหลังจะไปรู้ได้ยังไงครับ”

“แต่ผมเชื่อในสิ่งที่เห็นด้วยตาเท่านั้น!”

พูดพลางเขาก็ชี้นิ้วไปที่เสวี่ยเหลียนที่กำลังชี้แนะคนอื่นที่กำลังฝึก

รวมถึงพวกที่เพิ่งบรรลุบรมครูและกำลังเสริมความแกร่งอยู่

เมื่อได้ยินแบบนี้ แม้ว่าเฟิงอู๋ซิ่วจะยังสงสัย แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดในการคิดวิเคราะห์

เป็นอย่างที่หลินมั่วพูดจริงๆ

เรื่องจริงเกิดขึ้นต่อหน้าตนเอง ยังจะมาคิดพัวพันให้ยุ่งเหยิงทำไม

“น่าอิจฉาจริงๆ!”

“หากองค์กรเจ็ดบาปของฉันมีคนอัจฉริยะอย่างเสวี่ยเหลียน จะกังวลเรื่องความรุ่งเรืองและล่มจมทำไม!”

พูดพลางเฟิงอู๋ซิ่วก็หันกลับไปมองปฏิกิริยาของหลินมั่วอย่างลับๆ

ที่เขาไม่คาดคิดคือ หลินมั่วราวกับไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูด

สายตาของเขาจับจ้องไปที่หูเฉวียนที่มีพรสวรรค์แย่ที่ในบรรดาผู้คน

“หรือว่าจะติดใจกันนะ” เฟิงอู๋ซิ่วรู้สึกหมดคำจะพูด

หรือว่าหลินมั่วจะคาดหวังให้จตุวิชาบำเพ็ญกายไม่เอาไหนนั่นจะเกิดประโยชน์เหรอ

เวลาค่อยๆ ผ่านไป

หม่าปังเต๋อรวมถึงกุหลาบดำและอธิบดีชิวสามคนรับรู้ได้ว่าปราณเทพยดาที่เข้มข้นรอบๆ ถูกทุกคนดูดซึมไปหมดแล้ว

จึงล้มเลิกที่จะฝึกต่อ

แน่นอนว่าทั้งสามคนจะเป็นบรมครู การพัฒนาจะไม่ได้ชัดเจนมากเท่าคนอื่น

แต่ผลที่ได้รับก็ไม่น้อย!

อย่างน้อยเส้นทางในการเป็นปรมาจารย์จองพวกเขาก็เดินหน้าไปก้าวใหญ่แล้ว

เมื่อเห็นหูเฉวียนออกจากการฝึกแล้ว หลินมั่วรีบเข้าไปถาม

“เป็นยังไง ผลลัพธ์เป็นยังไงบ้าง!”

หูเฉวียนเกาหัวอย่างเขินอาย จากนั้นก็เผยฟันอันขาวผ่องออกมา

“มหาศาลครับ!”

พรวด!

บางคนที่ได้ยินแบบนี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

คุณพี่ นี่ไม่รู้สึกถึงพลังของตนเองเลยเหรอ

หากพลังลดลงอีก แม้แต่หัวหน้าทีมเล็กๆ ที่อยู่แนวหน้ายังสู้ไม่ได้เลย

อยู่ในสภาพจนทางแบบนี้แล้ว

ยังกล้าที่จะพูดจาอาจหาญอีก

ตอนที่ทุกคนวิจารณ์กันไม่หยุดหย่อน หลินมั่วกลับตบไหล่ของหูเฉวียนอย่างภาคภูมิใจ

“ดีมาก!”

พูดพลางเขาก็หันหลังไปมองพวกของมู่อี

“แกออกมาลองวิชาให้เขาหน่อย...”