หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4388

เขตสาม เขตเมือง

ขณะที่หลินมั่วเตรียมพาหลันเตี๋ยอีออกจากย่านที่วุ่นวายเเห่งนี้

บริเวณโดยรอบก็ถูกปรมาจารย์ที่เร่งรุดมาปิดล้อมโดยสิ้นเชิง

เมื่อมองดูเเล้ว คาดว่ามีไม่ต่ำกว่าสามสิบคน

ต้องรู้ไว้ว่าทั้งหมดนี้คือยอดฝีมือระดับปรมาจารย์

แค่การมีอยู่ของคนเหล่านี้ การล้มล้างประเทศก็ไม่ใช่ปัญหาเเล้ว

หนำซ้ำนี่เป็นเเค่คนที่ซุ่มซ่อนอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเท่านั้น

ส่วนปรมาจารย์จากเขตอื่นๆกำลังเดินทางมาถึง

สถานการณ์ทั้งหมดจะยากยิ่งขึ้นไปอีก

อย่างไรก็ตามชาวบ้านเขตสามที่สัญจรไปมายังไม่ตระหนักว่า พวกเขากำลังเดินอยู่บนขอบเหวเเห่งความตาย

หลินมั่วเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มกังวล

เพียงเเต่ เเม้เขาจะมีใจ ทว่าไร้เรี่ยวเเรง

ยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ที่มาถึงนั้นมากมายจนน่ากลัว

ในเวลาเพียงครึ่งนาที ปรมาจารย์อีกสิบกว่าคนก็ปรากฏตัวขึ้นอีก หลังจากที่ร่างของพวกเขาเเหวกอากาศลงมา

ปรมาจารย์ทุกคนในที่เกิดเหตุ ต่างจ้องมองหลินมั่วเเละหลันเตี๋ยอีที่อยู่ด้านหลังเขาด้วยสายตาที่ร้อนเเรง

รอมานานหลายปี

ในที่สุดกระโหลกคริสตัลก็ปรากฏขึ้นจริง

และตามข่าวที่พวกเขาได้ยินมาอย่างกระทันหันนั้น

ตราบใดที่มีใครสามารถจับตัวหลันเตี๋ยอีได้ เคล็ดลับการปลูกถ่ายกระโหลกคริสตัลก็จะถูกมอบให้อย่างเต็มใจ

ไม่ว่าสิ่งล่อใจนี้จะเป็นจริงหรือไม่ ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างต้องการลองเสี่ยงดูสักครั้ง

เพียงเเต่ เนื่องจากจำนวนปรมาจารย์ที่มาถึงนั้นมีมากเกินไป

เเม้ว่าทุกคนจะใจร้อนรอไม่ไหวเเล้วก็ตาม

ทว่าพวกเขาก็ยังคงระแวงคนอื่น

ไม่มีใครอยากเป็นจักจั่นที่ถูกจับกินโดยตั๊กเเตนตำข้าว เเละขณะเดียวกันก็ไม่อยากเป็นตั๊กเเตนตำข้าวที่ถูกนกกระจิ๊บท้องเหลืองกลืนกิน

ภายใต้ความระเเวงเเละระมัดระวังซึ่งกันเเละกัน

สถานการณ์ทั้งหมดเข้าสู่ความเงียบงันที่เเปลกประหลาด

ปรมาจารย์จากทุกฝ่าย บ้างก็ยืนปะปนอยู่ในฝูงชน บ้างก็นอนพิงชายคา บ้างก็นั่งขัดสมาธิอยู่บนขั้นบันไดหิน

เป็นกลุ่มเล็กๆสองสามคน ทั้งที่กำลังโลภในกระโหลกคริสตัลที่ใฝ่ฝันมาตลอด ในขณะเดียวกันก็เฝ้าระวังคนอื่นๆอย่างระมัดระวัง

“เขาไม่ได้ตายไปแล้วเหรอ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

เเน่นอนว่าคำถามเหล่านี้ ดูเหมือนจะเกินความจำเป็น

ปรมาจารย์หลายคนในที่นี้ต่างก็เเฝงตัวอยู่บนเกาะนรกนี้ ภายใต้ชื่อปลอม

เพื่อที่จะไขว่คว้าโอกาสที่จะก้าวข้ามสู่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์นั้น

“ได้ยินมาว่า ไช่จวิ้นผู้นี้เริ่มพยายามทะลวงสู่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์ตั้งเเต่เมื่อยี่สิบปีก่อนเเล้ว”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ปรมาจารย์บางคนที่อยู่ใกล้ไช่จวิ้นขอทานหกนิ้วก็รีบถอยห่างออกไป

พยายามอยู่ให้ห่างจากยอดฝีมือที่น่าสะพรึงกลัวผู้นี้ให้มากที่สุด

เมื่อยี่สิบปีก่อนก็มีคุณสมบัติที่จะทะลวงสู่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์เเล้ว

ตอนนี้พลังของไช่จวิ้นต้องไปถึงขั้นที่หยั่งไม่ถึงอย่างเเน่นอน

การอยู่ห่างๆย่อมหมายถึงความปลอดภัยที่มากขึ้น

ในขณะนั้นเอง บนชั้นชาที่อยู่ใกล้ๆนั้น ร่างสีขาวร่างหนึ่งก็พลันลุกขึ้นยืน

“ที่เเท้ก็เป็นท่านผู้อาวุโสไช่จวิ้น ผู้น้อยเหลียงเหวินจวินขอคารวะท่านผู้อาวุโส!”

เมื่อเสียงทอดยาวดังขึ้น ความสนใจของทุกคนก็ถูกดึงดูดไปพร้อมกัน…