หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 496

จ้าวซินก็จ้องมองหลินมั่วเช่นกัน "ไม่หรอก"

"หลินมั่ว นาย... ภรรยาของนายเป็นประธาน?"

"แล้วนายล้างห้องน้ำในโรงพยาบาลได้อย่างไร"

เติ้งจวินยิ้มเยาะ "ใครบอกว่าหลินมั่วล้างห้องน้ำที่โรงพยาบาล?"

"เขาเป็นหัวหน้าแผนกของโรงพยาบาล!"

"ในขณะเดียวกัน หลายโครงการของบริษัท ก็เป็นความรับผิดชอบของเขา!"

"รวมถึงประธานสาขาของผมด้วย หลินมั่วก็จัดการด้วยตัวเอง"

"จ้าวซิน ถ้าคุณอยากร่วมมือกับบริษัทเรา ไม่ทำความเข้าใจกับสถานการณ์ของบริษัทเราก่อนเหรอ"

"ทัศนคติในการทำงานอย่างคุณ หึ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้จัดการแผนกจะไม่ร่วมมือกับคุณ!"

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบงันและทุกคนก็มองไปที่จ้าวซิน

เมื่อกี้ จ้าวซินบอกว่าหลินมั่วล้างห้องน้ำ ดังนั้นทุกคนจึงเยาะเย้ยและเหน็บแนมหลินมั่ว

ใครจะไปคิดว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้!

จ้าวซินมีสีหน้ามึนงง ตอนนั้นเขาเห็นหลินมั่วล้างห้องน้ำในโรงพยาบาลอย่างเห็นได้ชัด แล้วตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง

เมื่อเงียบไปครู่หนึ่ง จ้าวซินก็รีบพูดว่า "หลินมั่ว จริงๆ แล้ว..."

หลินมั่วโบกมือทันที "กินข้าว ไม่คุยเรื่องงาน"

จ้าวซินแค้นใจจนพูดไม่ออก รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันสีหน้าก็ดูไม่ได้

เขารู้ว่าโครงการนี้ล้มเหลวแน่นอน

การที่พวกเขาเยาะเย้ยเหน็บแนมหลินมั่วในคืนนี้ หลินมั่วจะไม่กลั่นแกล้งพวกเขาได้อย่างไร

จ้าวซินกลับไปนั่งที่เดิมด้วยใบหน้าที่ขมขื่น โต๊ะทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงหลินมั่ว เติ้งจวินและเสี่ยวอู่เท่านั้นที่ยังคงพูดคุยกันอยู่

เซี่ยฟังต้องการพูดอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีใครสนใจ ทำให้พวกเขายิ่งอับอายมากขึ้น

เดิมทีจ้าวอีอีอยากคบคิดกับเติ้งจวิน พอเห็นท่าทางเป็นแบบนี้ในตอนนี้ ก็รู้ว่าตัวเองหมดหวังแล้ว เธอจึงยอมแพ้

เมื่อมองดูท่าทางพูดคุยสนุกสนานของหลินมั่ว จ้าวอีอีก็อดโมโหไม่ได้

มนุษย์เป็นสัตว์แปลก ผู้ชายที่เคยถูกเธอปฏิเสธ เธอไม่เคยหวังว่าเขาจะมีชีวิตที่ดีกว่าตัวเธอเอง

สีหน้าของเติ้งจวินเปลี่ยนไปและพูดด้วยความโกรธว่า "เซี่ยฟัง คุณพูดอะไร"

ก่อนหน้านี้เซี่ยฟังกลัวเติ้งจวินอยู่เล็กน้อย นั่นเป็นเพราะพวกเขาต้องการจะประจบสอพลอเติ้งจวิน

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าประจบสอพลอไม่ได้แล้ว แน่นอนว่าเธอก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย

เซี่ยฟังไม่แสดงความอ่อนข้อเลย "ทำไม ฉันพูดผิดเหรอ"

"ชั้นเรียนของเรามีคนเยอะขนาดนี้ ไม่สิ โรงเรียนของเรามีคนเยอะขนาดนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินว่ามีคนไปเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น"

"นี่มันยุคไหนแล้ว ทําไมยังมีคนทำเรื่องที่ไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้อีก"

"แต่ถ้าคนๆ นี้ไร้ยางอายอยู่แล้ว มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะประสบความสำเร็จ"

"ฉันไม่เข้าใจนิดหน่อย หลินมั่ว ภรรยาของนาย หน้าตาน่าเกลียดเกินไปจนไม่มีใครเอาหรือว่าตาบอดจนมองไม่เห็นกันแน่"

"ถึงเลือกนายไปเป็นลูกเขยได้ยังไง"

ทุกคนหัวเราะเสียงดังครืน จ้าวซินจึงชำเลืองหลินมั่ว "นั่นพูดได้อีกว่า ต้องเป็นบุคคลที่มีหน้าตาอัปลักษณ์อย่างแน่นอน"

"ไม่อย่างนั้น ทรัพย์สินของเขา ซึ่งคนที่ยอมเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นก็สามารถต่อแถวจนวนมาถึงเขาได้"