หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 752

ไม่ใช่ว่าสวี่ปั้นซย่าไม่มีชุดว่ายน้ำ แต่ของแบบนี้ จะให้คนอื่นยืมได้ไงล่ะ

“ขอโทษด้วย ปกติฉันไม่ค่อยว่ายน้ำ ในบ้านไม่มีชุดว่ายน้ำ”

“ถ้าไงฉันให้คนช่วยส่งมาให้เธอชุดหนึ่งก็แล้วกัน?”

สวี่ปั้นซย่าพูดตอบอย่างมีมารยาท

แม้ว่าจะไม่ชอบอู๋เฟยเฟยคนนี้ แต่น้าสามก็ดีกับเธอสมัยเธอเป็นเด็ก บุญคุณส่วนนี้ก็ยังจดจำได้อยู่

อู๋เฟยเฟยกระวนกระวายใจ “เป็นไปได้ยังไง”

“บ้านมีสระว่ายน้ำใหญ่โตขนาดนี้ พี่ไม่มีชุดว่ายน้ำใช้เลยเรอะ”

“คนในประเทศจีนแบบพี่ก็บ้านนอกเกินไปจริงๆ ไม่รู้จักวิธีหาความสุขใส่ตัว”

สวี่ปั้นซย่าโมโหจนคันปากยิบๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป ถึงไงก็เป็นลูกของน้าสาม

อู๋เฟยเฟยบ่นพึมๆ พำๆ อยู่พักหนึ่งก็โบกมือและพูดว่า “ช่างเหอะ พี่ให้คนส่งชุดมาให้ฉันชุดหนึ่งละกัน”

“เร็วหน่อยนะ ไม่อย่างนั้น เพื่อนๆ ของฉันน่าจะไปทำงานกันแล้ว ก็จะไม่เห็นวีแชทโมเม้นท์ที่ฉันลง!”

“เพื่อนๆ ของฉันจะผิดหวังขนาดไหนถ้าไม่เห็นที่ฉันโพสต์”

สวี่ปั้นซย่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโทรฯหาเลขา ให้เธอส่งชุดว่ายน้ำมาชุดหนึ่ง

ใครจะรู้ว่าพอเธอเพิ่งวางสายไป อู๋เฟยเฟยนั่นกลับพูดขึ้นว่า “ใช่แล้วพี่ บอกคนนั้นว่า”

“ผิวของฉันแพ้ง่าย ชุดว่ายน้ำที่เอามาคุณภาพอย่าให้ด้อยมากนะ”

“ถ้าใส่แล้วไม่สบาย ฉันจะขึ้นผื่นได้”

สวี่ปั้นซย่าไม่รู้จะทำไรได้ ลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้เอาใจยากเกินไปแล้ว

ยี่สิบนาทีต่อมา รถปอร์เช่คันหนึ่งได้ขับมาจอดที่หน้าประตูวิลล่า

เลขาของสวี่ปั้นซย่าออกมาจากรถและเดินไปยื่นถุงใบหนึ่งให้สวี่ปั้นซย่า “ประธานสวี่ ชุดว่ายน้ำที่คุณต้องการ”

“เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าต้องการยี่ห้ออะไร ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจด้วยตัวเองไปที่ชาแนลซื้อมาชุดหนึ่ง”

“ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ ฉันสามารถช่วยคุณเปลี่ยนเป็นยี่ห้ออื่นได้”

เลขาคนนี้เวลาทำงานค่อนข้างละเอียดรอบคอบ

เธอยังคิดว่าสวี่ปั้นซย่าเป็นคนต้องการชุดว่ายน้ำเอง ดังนั้นจึงไปเลือกสรรด้วยตัวเอง

สวี่ปั้นซย่าพูดยิ้มๆ ว่า “นี่ก็ใช้ได้แล้ว”

“ต้องขอโทษที่รบกวนคุณตั้งแต่เช้า!”

เลขารีบพูดว่า “ประธานสวี่อย่าได้เกรงใจ”

“บริษัทใหญ่ขนาดนั้น ข้างตัวไม่มีเลขา จะได้ยังไง?”

อู๋ปิงอู๋เฟยเฟยตกใจจนพูดไม่ออก

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่ทันได้สอบถามถึงสถานการณ์ของสวี่ปั้นซย่ากับคนในครอบครัวของพวกเธอเลย

ในความเป็นจริง ตอนที่อยู่ต่างประเทศ ฟังหลิงพูดหลายรอบเกี่ยวกับความยากจนของครอบครัวฟังฮุ่ย

ดังนั้น จิตใต้สำนึกของพวกเขา จึงรู้สึกว่ามีญาติที่ยากจน พยายามเอารัดเอาเปรียบคนอื่นตลอดเวลา

ครั้งนี้ได้กลับมา ถ้าหากไม่ใช่เพราะฟังหลิง พวกเขาก็ขี้เกียจเข้าร่วมงานสังสรรค์ของเครือญาตินี้ด้วยซ้ำ

พวกเขาไม่เต็มใจที่จะรับรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลสวี่ในตอนนี้ เพราะพวกเขารู้สึกว่าการที่มีญาติที่ยากจนมันน่าอับอายเกินไป

แต่ตอนนี้ พวกเขาตกใจมากกับทุกสิ่งอย่าง

อู๋เฟยเฟยตกใจพูดไม่ออกมองไปที่สวี่ปั้นซย่า “พี่ นี่เรื่องจริงเหรอ”

“พี่เป็นซีอีโอของบริษัทจริงๆ เหรอ”

“บริษัท…บริษัทใหญ่ไหม”

สวี่ตงเสวี่เยาะเย้ย “จะปลอมได้ไง?”

“เลขายังขับรถปอร์เช่ พวกเธอว่าบริษัทใหญ่ไหมล่ะ”