หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1002

หลังจากได้ยินสิ่งที่จ้าวอู๋ฉีกล่าว จู้จื่อซานก็ถอนพลังของตนเองกลับคืนมาแล้วจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชา “เฉินผิง คราวนี้ฉันจะปล่อยแกไปเพราะเห็นแก่คุณชี่ แต่แกต้องมอบภาพวาดที่แกได้มาจากสุสานโบราณมา”

“ในเมื่อผมเป็นคนเจอ ทำไมผมจะต้องมอบภาพวาดให้คุณด้วยเล่า? คุณอยากให้ผมมอบภาพวาดให้งั้นรึ? ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ!”

เฉินผิงไม่มีทางมอบภาพวาดให้แก่จู้จื่อซาน เพราะเชารู้ว่าภาพวาดล้ำค่ามากเพียงใด

จู้จื่อซานตอบพลางแค่นเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อแกไม่รู้แม้แต่วิธีจะชื่นชมมัน แล้วแกจะเก็บภาพวาดเอาไว้ทำไมกัน? แกกำลังจะทำลายสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งไปเสียเปล่าๆ รู้มั้ย!”

จากนั้นเขาก็เอ่ยเสริมขึ้นมาอีกว่า “มอบภาพวาดมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะถือว่าเจ๊ากันไป ฉันรู้ว่าแกฆ่าสองคนจากตระกูลซวนและหุบเขาพายุ ฉันช่วยขจัดปัญหาให้แกได้นะ”

'ฝันไปเถอะ! ผมไม่มีทางมอบภาพวาดให้คุณหรอก เว้นเสียแต่ว่าคุณจะฆ่าผมแล้วงัดเอาไปจากนิ้วของผมเท่านั้นแหละ!” เฉินผิงเงยหน้ามองจู้จื่อซานด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้มาเพราะภาพวาด

คำพูดของเฉินผิงทำให้จู้จื่อซานโกรธเสียจนสีหน้าซีดขาว เขากัดฟันเอ่ยวาจาข่มขู่ว่า “อย่ามาลองดีกับฉันนะ เฉินผิง”

เขาเริ่มปลดปล่อยพลังออกมาอีกครั้งเพื่อข่มขู่เฉินผิง

“ช้าก่อน” จ้าวอู๋ฉีก้าวเข้ามา “ผมคิดว่าก่อนที่คุณจะเริ่มลงมือในกระทรวงยุติธรรม น่าจะให้ผมแจ้งคุณชี่ให้ทราบเสียก่อนนะครับ”

จากนั้นเขาก็ควักโทรศัพท์ออกมาแล้วเตรียมจะต่อสาย

จู้จื่อซานจ้องมองจ้าวอู๋ฉีตาเขม็งก่อนจะกล่าวด้วยความขุ่นเคืองว่า “คุณเองก็ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ!”

เขาหันหลังแล้วหุนหันออกไปด้วยสีหน้าโกรธจัด

เมื่อจู้จื่อซานจากไปแล้ว จ้าวอู๋ฉีก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แผ่นหลังของเขาชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อกาฬ