หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1004

แววตาของจ้าวฉวางเต็มไปด้วยความขุ่นแค้น เขาโกรธตนเองที่ไม่มีพลังมากพอ ทั้งยังมัวแต่เสียเวลาไปกับการหมกมุ่นในกามราคะแทนที่จะตั้งใจฝึกบำเพ็ญฌาน และไม่สามารถช่วยอะไรแดนไร้เงาได้เลย

“ฉันจะฆ่าแกเสียก่อน แล้วค่อยฆ่าเฉินผิงก็แล้วกั”

เหอจื้อกังซัดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

แต่ซวนหยวนเหยียนกลับห้ามเขาไว้แล้วส่ายหน้า “รอจนกว่าเฉินผิงจะมาเถอะ เมื่อสักครู่นี้พวกเราจงใจปล่อยคนจากแดนไร้เงาไป ฉันแน่ใจว่ามันต้องไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น”

เหอจื้อกังชักแขนกลับแล้วมองไปที่สองพ่อลูกอย่างโกรธจัด “ก็ได้ ฉันจะปล่อยให้พวกแกสองคนมีชีวิตต่อไปอีกสักหน่อยก็แล้วกัน”

“ฉันคิดว่าพวกแกต่างหากล่ะที่จะมีชีวิตต่อไปได้อีกไม่นาน”

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงตู้มดังมาแต่ไกล อันเป็นเสียงที่พกพาพลังวิญญาณอันน่าพรั่นพรึงที่จู่ๆ ก็ทำให้ผู้ที่เฝ้าอารักขาอยู่นอกแดนไร้เงาทรุดลงกับพื้น

ไม่ว่าจะเป็นหุบเขาพายุหรือตระกูลซวน ผู้ที่เฝ้าอารักขาก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาสามัญที่อยู่ในระดับปรมาจารย์ ขณะที่เสียงของเฉินผิงดังกึกก้องไปทั่วทั้งอากาศ หลายคนก็พลันล้มตายลงกับพื้นทันที

“เฉินผิง?”

เหอจื้อกังกับซวนหยวนเหยียนต่างมองมาที่เฉินผิงพร้อมกัน

ทั้งๆ ที่เห็นเฉินผิงเดินมาจากทางเข้า แต่กลับไม่มีใครกล้าทำอะไร มิหนำซ้ำยังหลีกทางให้เขาโดยอัตโนมัติอีกต่างหาก

เมื่อเห็นศพมากมายนับไม่ถ้วนนอนเกลื่อนแดนไร้เงา ตามด้วยกลิ่นคาวเลือดในอากาศทิ่มแทงโสตประสาทของเฉินผิงอย่างรุนแรง

ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำไปด้วยโทสะ แล้วร่างของเขาก็ระเบิดพลังออกมา

“เฉินผิง แกกล้าดียังไงถึงได้เสนอหน้ามาหลังจากฆ่าลูกชายฉัน? วันนี้ฉันจะล้างแค้นให้ลูกชายฉัน!”

เหอจื้อกังถลึงตามองเฉินผิง

“ฉันไม่เพียงฆ่าลูกชายของแกเท่านั้น แต่ฉันจะฆ่าแกด้วย ฉันจะทำลายหุบเขาของแกให้สิ้นซาก”

เสียงของเฉินผิงทั้งเย็นชาและไร้อารมณ์ แทบจะเหมือนกับมาจากก้นบึ้งของนรกก็ไม่ปาน