หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1005

เฉินผิงตวัดกระบี่พิฆาตมังกรออกไป เพื่อเข่นฆ่าอย่างเมามัน

ตู้ม!

หลังจากเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ก็มีประกายแสงสีทองเกิดขึ้นท่ามกลางกลุ่มชน

การปรากฏตัวของเฉินผิงราวกับผู้พิพากษาแห่งแดนยมโลกที่ใช้กระบี่พิฆาตมังกร เพื่อตัดสินชะตาของคนพวกนั้นที่อยู่ตรงหน้าเขา

ไม่ว่าจะเป็นคนจากตระกูลซวนหรือหุบเขาพายุ ต่างก็กลายเป็นเนื้อบดอยู่ภายใต้คมอาวุธทันที พลังกระบี่ช่างแกร่งกล้าและน่าพรั่นพรึงมากเสียจนทำให้คนที่เหลือสลายหายไปกลางอากาศ โดยไม่หลงเหลือศพเอาไว้ข้างหลังแต่อย่างใด

เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ทำให้หลายๆ คนรู้สึกอกสั่นขวัญหายกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนต้องรีบวิ่งหนีไปข้างนอก ไม่ว่าเหอจื้อกังกับซวนหยวนเหยียนจะตะโกนเรียกพวกเขาสักเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ช่วยเหลือหรือเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้เลย

พวกเขาต่างตะลึงงัน จนแทบจะกลายเป็นหินไปทั้งอย่างนั้น

“เฉินผิง ดูเหมือนว่าแกอยากตายนักใช่ไหม หา?” หลังจากเห็นเหล่าผู้ฝึกยุทธ์ตายลงอย่างน่าอนาถ เหอจื้อกังก็กระโดดมาอยู่ตรงหน้าเฉินผิง

เฉินผิงไม่แยแสเหอจื้อกังแม้แต่น้อย ทั้งยังตวัดกระบี่พิฆาตมังกรในมือของตนเองแล้วหันคมกระบี่ที่มีเพลิงอัคคีลามเลียไปหาฝ่ายแรก

เหอจื้อกังสะดุ้งเฮือกแล้วรีบกลิ้งหลบการโจมตี ดังนั้นแรงปะทะจากพลังโจมตีของเฉินผิงจึงทิ้งร่องลึกสลักอยู่บนพื้นดิน

เหอจื้อกังที่แลดูกระเซอะกระเซิงไปบ้างรีบลุกขึ้น แต่กระนั้นขณะที่เขาลุกขึ้นจากพื้น เฉินผิงก็ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเขาเสียแล้ว

เหอจื้อกังถอยหลังด้วยความตกใจกลัวทันที น่าเสียดายที่ยังคงสายเกินไป

เฉินผิงวาดมือผ่านอากาศเพื่อส่งให้ร่างของเหอจื้อกังหมุนคว้างอยู่กลางอากาศไม่กี่รอบ ก่อนจะกระแทกลงกับพื้นดิน ใบหน้าของเขายุบหายลงไปกว่าครึ่งหนึ่ง

ซวนหยวนเหยียนรู้สึกสับสนที่ได้เห็นเช่นนั้น

แม้ว่าพลังของเหอจื้อกังจะด้อยกว่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทิ้งห่างกันมากนัก ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีโอกาสปกป้องตนเองเลย เช่นนั้นมิเท่ากับว่าฉันก็ไม่ใช่คู่ประมือของเฉินผิงไปด้วยหรอกเหรอ?

“ไอ้เด็กสารเลวผู้นี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพลังของมันจะรุดหน้าอย่างมหาศาลได้ในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงเท่านั้น”

ความหวาดกลัวค่อยๆ คืบคลานเข้ามาภายในใจของซวนหยวนเหยียน เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้ต่อสู้กับเฉินผิงแล้วเผลอปล่อยให้เฉินผิงหนีไปได้เพียงเพราะความชะล่าใจ ตอนนั้นเฉินผิงยังไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลย

แต่ทว่าตอนนี้ ซวนหยวนเหยียนก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถรอดพ้นจากพลังโจมตีของเฉินผิงได้

ความรู้สึกหวาดกลัวปกคลุมไปทั่วทั้งอากาศ เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ของหุบเขาพายุกระจัดกระจายกันไปด้วยความหวาดกลัว เพราะหลังจากเหอจื้อกังตายไป พวกเขาก็เห็นว่าต่อให้อยู่ต่อไปก็เปล่าประโยชน์

“พวกแกคิดว่าจะหนีไปได้งั้นรึ?”

สายตาของเขาจับจ้องไปทางซวนหยวนเหยียนที่กำลังหลบหนีไป แล้วเฉินผิงก็กระโจนตัวขึ้นกลางอากาศ

ระหว่างทางเขาก็สังหารทุกคนที่มาขวางทาง ทุกคนจากหุบเขาพายุและตระกูลซวนที่สมควรตาย!

ในเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียว ก็มีศพนอนเกลื่อนไปทั่วทุกหนแห่งตามไหล่เขาที่อยู่อีกด้านหนึ่งของแดนไร้เงา ความโหดเหี้ยมของเฉินผิงทำให้สมาชิกคนที่เหลือของทั้งสองสำนักต่างหลบหนีเอาตัวรอด

“ซวนหยวนหรง ฉะ เฉินผิงมาทางนี้แล้ว!”

เมื่อเห็นเฉินผิงไล่ตามเขามาราวกับเทพสังหาร ซวนหยวนหรงก็รู้สึกกลัวจนแทบฉี่รดกางเกง

เขาเอาแต่นิ่งเงียบอยู่กับที่ แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว หลังจากได้เห็นการสังหารหมู่ของเฉินผิงและภาพที่ศีรษะของเหอจื้อกังกลิ้งอยู่บนพื้น เขาก็ไม่อาจสงบจิตสงบใจได้อีกต่อไป