หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1006

เมื่อเห็นวิธีสังหารอันไร้ความปรานีของเฉินผิงได้คร่าชีวิตของศิษย์เกือบทั้งหมดไป ซวนหยวนเหยียนก็หยุดกึกพลางแผดเสียงร้องดังลั่นว่า “คนของตระกูลซวน จงฟัง ห้ามไม่ให้ใครวิ่งหนีอีกเป็นอันขาด อยู่ที่นี่กับฉันแล้วฆ่าเฉินผิงซะ”

ทันทีที่คำพูดดังขึ้น ก็ทำให้หลายๆ คนจากตระกูลซวนลังเลใจ โดยเฉพาะปรมาจารย์อาวุโสทั้งหลายที่รวมตัวกันรอบตัวซวนหยวนเหยียน

ในชั่ววินาทีต่อมา เฉินผิงก็ตวัดกระบี่พิฆาตมังกรของตนเองแล้วพลังก็ระเบิดไปทุกทิศทางราวกับพายุที่กำลังก่อตัว สังหารศิษย์ตระกูลซวนไปมากมายทันที

แสงสีทองที่เจิดจ้ามากเสียจนตาพร่าโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้ เกล็ดเหล่านั้นส่องประกายอยู่รอบตัวเขาราวกับชุดเกราะตัวหนึ่ง

เฉินผิงที่กำลังย่ำลงบนซากศพดูเหมือนยมทูตแห่งความตายที่จู่ๆ ก็มาปรากฎตัวตรงหน้าซวนหยวนเหยียนทันที

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการปรากฏตัวของเฉินผิง ซวนหยวนเหยียนก็สีหน้าบูดบึ้ง

ทั้งๆ ที่มีปรมาจารย์ยุทธ์หลายคนอยู่ข้างกายคอยคุ้มกัน แต่เขาก็ยังรู้สึกใจเต้นแรง

ทว่าเขาก็รู้ว่าการวิ่งหนีไม่ใช่ทางออกอีกต่อไปแล้ว เขาต้องสู้จนตัวตาย

ซวนหยวนเหยียนสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อระงับความกลัวในใจตนเอง ซวนหยวนเหยียนเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “เฉินผิง แกไม่เพียงฆ่าลูกชายฉัน แต่ยังฆ่าเหล่าศิษย์ของฉันด้วย วันนี้ฉันขอสู้ตายกับแก!”

เฉินผิงที่แลดูไร้อารมณ์ตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า “แกไม่คู่ควรที่จะต่อสู้กับฉันหรอก ลำพังแค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ทำให้แกตายได้ทันทีแล้ว”

ขณะที่เขาพูดนั้น พลังอันมหาศาลก็ปะทุขึ้นมาจากทั่วทั้งร่างของเขา ไม่นานพลังวิญญาณที่ปะทุขึ้นก็รวมตัวเป็นพายุหมุนรุนแรงคำรบหนึ่ง ทิ้งให้ซวนหยวนเหยียนและสมาชิกคนที่เหลือของตระกูลซวนรู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“เฉินผิง บางทีเราน่าจะคุยกันก่อนนะ...” เมื่อสัมผัสได้ถึงโทสะที่แผดเผาอยู่ในใจของเฉินผิง ซวนหยวนเหยียนคิดว่าหากประนีประนอมกันได้ย่อมเป็นการดีกว่า

“ยังมีเรื่องบ้าอะไรให้คุยอีกเล่า?” เฉินผิงตะคอกแล้วขว้างกระบี่ออกไป

ความรู้สึกของพลังกระบี่อันน่าพรั่นพรึงช่างยากจะต้านทานเหลือคณานับ จนซวนหยวนเหยียนต้องรีบทิ้งตัวไปทางด้านข้างเพื่อพยายามหลบเลี่ยงมัน

น่าเสียดายที่ความพยายามของซวนหยวนเหยียนยังคงไร้ผล เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการระเบิดพลังอันมหาศาล บาดแผลหลายแห่งทิ้งร่องรอยเอาไว้ทั่วทั้งตัวของเขา ทั้งยังมีโลหิตไหลโกรกอีกต่างหาก

เมื่อตัดสินจากสายตาของเฉินผิงแล้ว ซวนหยวนเหยียนก็รู้ว่าตนไม่มีทางเลือกอื่นอีก เขาจึงก้าวถอยหลังพลางแผดเสียงว่า “เข้าประจำที่!”

ตอนนั้นเอง ปรมาจารย์ยุทธ์แห่งตระกูลซวนทั้งสี่คนก็ชักกระบี่สั้นออกมาพร้อมกันแล้วออกแรงปักลงบนพื้นดิน ชั่วอึดใจต่อมา ลำแสงที่มองเห็นด้วยตาเปล่าได้ชัดเจนก็เปล่งประกายออกมาจากอาวุธ

นอกจากแสงสว่างสายหนึ่งแล้ว ก็ยังมีรัศมีอันน่าเกรงขามแผ่ลงมาที่บริเวณดังกล่าว

หลังจากพลังกดดันอันน่าหวาดหวั่นที่เจือด้วยเจตจำนงสังหาร ไม่นานวงแหวนอาคมขนาดมหึมาก็โอบล้อมเฉินผิงกับซวนหยวนเหยียนเอาไว้

เมื่อเห็นวงแหวนอาคมค่อยๆ ก่อตัวขึ้น เฉินผิงก็ยกยิ้มมุมปากเป็นรอยยิ้มไม่แยแส

ตอนที่จัดการกับฉันเมื่อคราวนั้น ซวนหยวนเหยียนก็เคยใช้วงแหวนอาคมเช่นนี้มาแล้ว ทว่ายามนี้เขาคิดจะเล่นลูกไม้เดิมกับฉันอีกปล้วงั้นเหรอ?

“แกไม่มีลูกไม้ใหม่ๆ บ้างเลยรึไง? วงแหวนอาคมที่แกใช้เมื่อคราวก่อน ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ และคราวนี้ก็เหมือนกัน!” เฉินผิงยิ้มเย็นชาพลางมองมาที่ซวนหยวนเหยียน