หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1007

ซวนหยวนเหยียนขมวดคิ้ว “แกดูถูกวงแหวนอาคมนี้มากไปแล้ว คราวนั้นที่แกสามารถหนีไปได้ก็เพียงเพราะความเลินเล่อของฉันเอง แต่วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้แกหนีไปได้ง่ายๆ แบบนั้นอีก”

“จริงเหรอ? งั้นฉันก็ขอลิ้มลองดูสักหน่อยก็แล้วกัน!” เฉินผิงเลิกคิ้ว

“ได้ ฉันจะให้แกได้สมปรารถนาเอง”

เมื่อพูดจบ ซวนหยวนเหยียนก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า “สังเวยวงแหวนอาคม!”

เมื่อเขาพูดจบ ปรมาจารย์ยุทธ์แห่งตระกูลซวนทั้งสี่คนต่างแลกเปลี่ยนสายตาแล้วคว้ากระบี่สั้นที่อยู่บนพื้น พลังลมปราณของพวกเขาที่รวบรวมมาสู่วงแหวนอาคมหลั่งไหลออกจากร่างของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

พลังลมปราณที่ดูดซับเอาไว้ถูกลำเลียงเข้าสู่ร่างของซวนหยวนเหยียน ราวกับวงแหวนอาคมกลายเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของเขาไปเสียแล้ว

ไม่นานปรมาจารย์ยุทธ์ทั้งสี่คนก็ทรุดตัวลงกับพื้น ร่างของพวกเขาราวกับถูกดูดโลหิตและเนื้อหนังออกไปจนกลายสภาพเป็นศพแห้งกรัง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันล่ะสงสัยนักเชียวว่าแกยังจะแสดงท่าทางอวดดีอยู่เหมือนเดิมได้หรือเปล่า” ซวนหยวนเหยียนระเบิดเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่ง

ตู้ม!

พลังระลอกหนึ่งพุ่งเข้าปะทะร่างของเฉินผิง และลอยกระเด็นออกไปทันทีราวกับว่าวสายป่านขาด

เกล็ดมากมายที่เปล่งแสงอยู่บนร่างของเขาหลุดร่วงภายใต้แรงปะทะดังกล่าว

“ฮึ! อย่างที่ฉันบอกแล้วยังไงล่ะ ฉันมีพลังขั้นสูงสุดอยู่ภายในวงแหวนอาคมของตนเอง” ซวนหยวนเหยียนกล่าวอย่างผู้มีชัย เมื่อได้เห็นสภาพของเฉินผิง

เมื่อดูดพลังลมปราณของปรมาจารย์ยุทธ์อีกสี่คนแล้ว พลังของซวนหยวนเหยียนก็พุ่งพรวดจนถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุด

“พลังขั้นสูงสุดงั้นรึ หา?” เฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้น ประกายแสงบนร่างของเขายังคงสว่างเจิดจ้าเช่นเดิม ขณะที่เกล็ดที่หลุดร่วงก็เริ่มงอกขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินผิงที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ทำให้ซวนหยวนเหยียนพลันยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

“ปะ เป็นไปได้ยังไงกันที่แกยังลุกขึ้นไหวอยู่อีก?”

สีหน้าของซวนหยวนเหยียนกลับเหยเก เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าการโจมตีที่รวบรวมพลังลมปราณของปรมาจารย์ยุทธ์ห้าคนจะไม่สามารถสังหารเฉินผิงได้

“ฉันจะแสดงให้แกได้เห็นวิธีควบคุมพลังขั้นสูงสุดอย่างแท้จริงเอง”

ยามที่เงื้อกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นกลางอากาศ เปลวเพลิงสีแดงก็ลุกโหมรุนแรงอยู่บนอาวุธทำให้ความร้อนผ่าวโอบล้อมบริเวณเอาไว้

ตู้ม!

กระแสพลังกระบี่อันมหาศาลพุ่งใส่เมฆดำที่ลอยอยู่กลางอากาศ เช่นเดียวกับเสียงฟ้าคำรนดังก้องฟ้า

แรงปะทะของพลังแกร่งกล้าทั้งสองสายที่ชนกัน ก่อให้เกิดแสงสว่างเจิดจ้าเหลือคณานับ

หลังจากแสงเลือนรางจางหายไปแล้ว เมฆดำกลางอากาศเหล่านั้นก็หายวับไป วงแหวนอาคมที่ครอบคลุมอาณาบริเวณก็หายไปจากสายตาด้วย

“เป็นเช่นนั้นไปได้ยังไงกัน?”

ซวนหยวนเหยียนตกใจเหมือนโดนสายฟ้าฟาด นั่นเป็นทักษะวิชาที่น่าสะพรึงกลัวมากที่สุดที่ผู้อาวุโสตระกูลซวนหลงเหลือเอาไว้ให้ อันเป็นที่ทราบกันดีว่ามีพลังทำลายล้างน่าทึ่งสักเพียงใด เป็นไปได้อย่างไรกันที่เฉินผิงสามารถทำลายมันลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้?

ความสิ้นหวังเข้าเกาะกินซวนหยวนเหยียน เมื่อได้เห็นกระบี่สั้นทั้งสี่เล่มบนพื้นแหลกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ เกินกว่าจะซ่อมแซมได้

เห็นได้ชัดว่าไม่มีทางที่เขาจะสร้างวงแหวนอาคมขึ้นมาได้อีก

มาถึงจุดนี้ ซวนหยวนเหยียนรู้สึกตกตะลึงอย่างถึงที่สุดอีกด้วย