หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 101

เวลาที่รอคอยนั้นช่างยาวนาน ชุยจื้อหย่วนกับพรรคพวกคุกเข่ากันอยู่กับพื้น เข่าทั้งสองข้างเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว แต่ว่าไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาสักคน ได้แต่รอกันอยู่แบบนี้!

เป็นแบบนี้จนผ่านไปยี่สิบนาที อยู่ๆ ประตูห้องทำงานก็โดนผลักเข้ามาอย่างรุนแรง หลินเทียนหู่พุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน!

“นายท่านหู่...”

โหวชุนเหลยรีบร้อนเข้ามาต้อนรับทันที!

พวกชุยจื้อหย่วนพอได้ยินว่าหลินเทียนหู่มาแล้ว แต่ละคนเงยหัวขึ้นมามอง ตอนที่สายตามองไปยังร่างของหลินเทียนหู่นั้น ทุกคนต่างพากันตกใจจนเกือบสลบไป!

มีไม่กี่คนที่เคยเจอหลินเทียนหู่ พอได้มาเห็นเท่านั้น ร่างกายของหลินเทียนหู่มีกลิ่นอายของความโหดร้าย ที่ทำให้พวกเขากลัวจนตัวสั่นชั่วขณะ!

หลินเทียนหู่กลับไม่สนใจโหวชุนเหลย แต่สายตามองตรงไปยังเฉินผิง แต่ว่าเฉินผิงส่งสายตาไปให้หลินเทียนหู่ หลินเทียนหู่จึงไม่เข้าไปทัก

หวังหันหันและซุนเสี่ยวเหมิงก็อยู่ที่นี่ ถ้าหากให้พวกเธอรู้ว่าเฉินผิงกับหลินเทียนหู่รู้จักกัน ไม่เช่นนั้นพ่อแม่ของเฉินผิงก็ต้องรับรู้ด้วย

หลินเทียนหู่มองไปยังพวกชุยจื้อหย่วนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น หลังจากนั้นก็หันกลับมาด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนที่จะฟาดไปที่โหวชุยเหลยอย่างแรงไปหนึ่งที “ฉันบอกกับแกว่ายังไง ฉันไม่ได้ให้แกรออยู่นิ่งๆไม่ใช่หรือไง?”

โหวชุยเหลยโดนต่อยไปหนึ่งที มึนงงไปชั่วขณะ หลินเทียนหู่กลับย่อตัวลงไป พยุงตัวชุยจื้อหย่วนลุกขึ้นมา

“เป็นผมเองที่ดูแลไม่ทั่วถึง ขออภัยทุกท่านเป็นอย่างมาก” หลินเทียนหู่พูดจบ และมองไปทางโหวชุนเหลยพร้อมเอ่ย “วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

โหวชุยเหลยไม่กล้าปิดบัง จึงได้แต่เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบอีกรอบ

เมื่อได้ยินว่าเถ้าแก่เฉียนเป็นคนเริ่มก่อเรื่อง สีหน้าของหลินเทียนหู่เย็นชาขึ้นมา เหลือบมองไปยังเถ้าแก่เฉียนที่ยังคงงอตัวอยู่ที่พื้น

“นายท่านหู่ ผม...”

เถ้าแก่เฉียนสัมผัสถึงแววตาอันน่าเกรงขามของหลินเทียนหู่ได้ จึงกัดฟันลุกขึ้นยืน คิดอยากจะอธิบาย!

“หักแขนหักขาแล้วโยนออกไปซะ ต่อจากนี้ไม่อนุญาตให้เขาเข้ามาในที่หวงเฉาคาราโอเกะแม้แต่ก้าวเดียว”

ทว่าหลินเทียนหู่กลับไม่ฟังคำอธิบายจากเถ้าแก่เฉียน แต่กลับออกคำสั่งให้ลูกน้องหักแขนหักขาเถ้าแก่เฉียนแล้วโยนออกไป

ได้ยินเสียงกรีดร้องของเถ้าแก่เฉียน พวกชุยจื้อหย่วนต่างพากันตกใจกลัวอีกครั้งจนฉี่รดกางเกง หลินเทียนหู่แสดงท่าทางโหดร้ายและเกรี้ยวกราด ทำให้พวกเขาตกใจกลัวจนตัวสั่น

เพี้ย...

ไม่รอให้โหวชุยเหลยพูดจบ หลินเทียนหู่ก็ตบลงที่หน้าของโหวชุนเหลยอีกฉาก

“นายรู้ไหมว่าคนที่ชื่อเฉินผิงเป็นใคร?” หลังจากหลินเทียนหู่ตบเสร็จ ก็ถามโหวชุนเหลยกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

โหวชุนเหลยส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่ทราบครับ”

“เขาเป็นประมุขของพวกเรา เป็นผู้บังคับบัญชาเหนือหัวพวกเรา”

หลินเทียนหู่พูดจบประโยค สีหน้าของโหวชุนเหลยก็เปลี่ยนไปทันที

ในฐานะที่เป็นลูกน้องคนสนิทของหลินเทียนหู่ สำนักจวี้อี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของตำหนักมังกรฟ้า โหวชุยเหลยก็ทราบเรื่องนี้ หลินเทียนหู่เคยบอกเขาไว้แล้ว ประมุขของตำหนักมังกรฟ้าปรากฏตัวแล้ว

แต่เขานึกไม่ถึงว่าประมุขของตำหนักคือเฉินผิงคนในวันนี้ ที่มองดูแล้วเหมือนจะไม่ได้มีอะไรโดดเด่นสักนิด!

“ง...งั้นเฝิงซื่อไห่ก็เป็นเขาที่ปราบจนศิโรราบเหรอ?” โหวชุนเหลยถามด้วยสีหน้าตกใจ