หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1012

เมื่อกั๋วเว่ยเห็นจ้าวอู๋ฉีและพรรคพวก เขาก็เม้มปาก “ใครบอกว่าผมทำอะไรเฉินผิงงั้นรึ?”

“พวกเราเห็นแหมดล้ว เมื่อสักครู่นี้ ถ้าหากพวกเรามาไม่ทันเวลา คุณก็คงจะฆ่าคุณเฉินไปแล้ว” จ้าวอู๋ฉีแผดเสียงใส่

“อืม คุณไม่เห็นอะไรหรอก อย่างไรเสียผมก็สงสัยอยู่ว่าคนตายจะไปเห็นอะไรได้ล่ะ จริงไหมครับ?”

หลังจากกั๋วเว่ยพูดจบ พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็โอบล้อมจ้าวอู๋ฉีและคนอื่นๆ เอาไว้

เขากำลังจะฆ่าผู้รู้เห็นพวกนี้ปิดปาก มีแต่คนตายเท่านั้นที่จะเก็บความลับของเขาได้

เมื่อล่วงรู้ถึงเจตนาที่จะสังหารของกั๋วเว่ยแล้ว จ้าวอู๋ฉีก็รู้สึกตื่นตะลึง “ผู้อำนวยการกั๋ว คุณ... คุณคิดจะทำอะไร? ผมเป็นคนของกระทรวงยุติธรรมเชียวนะ! ถ้าหากคุณฆ่าผมล่ะก็ คุณกำลังต่อต้านเจ้าหน้าที่รัฐอยู่นะ!”

เห็นได้ชัดว่าเปล่าประโยชน์ที่จะใช้อำนาจมากดดันก๋วเว่ย เพราะเขาตัดสินใจที่จะสังหารแล้ว

กั๋วเว่ยหัวเราะเสียงเย็นพลางกล่าวว่า “จ้าวอู๋ฉี หลังจากฉันฆ่าแกแล้ว ก็จะไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันเป็นคนฆ่าอีกด้วย เมื่อไร้ซึ่งผู้รู้เห็น ถึงแกจะเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่รัฐพวกนั้น แต่เจ้าหน้าที่รัฐคนไหนก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

มาถึงขั้นนี้ก็ทำให้จ้าวอู๋ฉีหงาดกลัวขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว เขาตระหนักดีว่าเมื่อต้องต่อสู้กับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุด เขาและคนอื่นๆ ย่อมไม่มีโอกาสที่จะเอาชนะได้แน่

อันที่จริงแล้ว จ้าวอู๋ฉีคิดว่าเพียงแค่กั๋วเว่ยเพิ่มพลังอีกสักหน่อย ก็สามารถฆ่าเขาได้โดยไม่ต้องชูนิ้วขึ้นมาแล้ว

ส่วนซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ที่มีฝีมือล้ำเลิศ ก็ยังไม่มีทางที่พวกนางจะต่อสู้กับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุดได้เลย

ในขณะนั้นเอง ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ก็เข้ามาช่วยพยุงเฉินผิง เมื่อรู้ว่ากั๋วเว่ยตั้งใจที่จะสังหารพวกเขาให้หมดทุกคน สีหน้าของเฉินผิงกลับโหดเหี้ยม

“กั๋วเว่ย หากแกหยุดเสียแต่ตอนนี้ ฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องที่เกิดในวันนี้”

เฉินผิงพร้อมที่จะประนีประนอม

ลำพังตัวเขาแค่คนเดียว เฉินผิงคิดว่ายังพอมีโอกาสหนีเอาตัวรอดได้ แต่เมื่อมีซูอวี่ฉี กู่หลิงเอ๋อร์และจ้าวอู๋ฉีมาพ่วงเข้าไปด้วย ย่อมไม่มีทางที่พวกเขาจะหลบหนีไปได้เลย โดยเฉพาะระดับฝีมือการต่อสู้ของจ้าวอู๋ฉี

เฉินผิงย่อมไม่มีทางเลือกนอกจากยอมประนีประนอมเพื่อความปลอดภัยของผู้ที่อยู่กับเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า เฉินผิง ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะเป็นคนขี้ขลาดตาขาวแบบนั้น! แต่มันสายเกินไปแล้วล่ะ ฉะนั้นแกจงตายเสียเถอะ”

เมื่อพูดจบ กั๋วเว่ยก็ขว้างกำปั้นออกไป ความมืดระลอกหนึ่งระเบิดออกจากตัวเขา ก่อนจะกลายเป็นสัตว์อสูรแล้วตรงเข้าหาเฉินผิงและคนอื่นๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินผิงก็กัดฟันแล้วรวบรวมแสงสีทองบนร่างของตนเอง จากนั้นเขาก็กระโจนขึ้นไปรับหมัดของกั๋วเว่ย

ตู้ม!

กู่หลิงเอ๋อร์ส่ายหน้า ทั้งๆ ที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ใครจะไปรู้เล่า? พวกเราอาจจะรอดก็ได้นะ”

สายตาของซูอวี่ฉีพลันกลับกลายเป็นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น จากนนั้นเธอก็ชักมีดสั้นออกมาแล้วฟันแขนตัวเอง

ปรากฏแผลยาวลึกและมีโลหิตแดงฉานไหลรินออกมา

“เฉินผิง ดื่มซะ”

ซูอวี่ฉียื่นแขนข้างที่เป็นแผลของตนเองให้เฉินผิง

เฉินผิงไม่กล้ามองแผลลึกสีแดงฉานบนแขนขาวนวลของเธอ

“เฉินผิง คุณต้องดื่มนะ ไม่งั้นพวกเราก็ต้องตายกันอยู่ที่นี่” ซูอวี่ฉีเอ่ยเร่งเขา

เฉินผิงกัดฟันแล้วงับลงบนแผลของเธอ ก่อนที่จะเริ่มดูดเลือดของเธอ