หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1014

ตู้ม...

ลำแสงทั้งสองสายพุ่งขึ้นฟ้ายามที่กั๋วเว่ยปะทะเข้ากับเฉินผิง คลื่นกระแทกจากแรงปะทะทรงพลังมากเสียจนเมฆดำสลายหายไปทันที ทั้งยังถอนรากถอนโคนต้นไม้ในบริเวณโดยรอบไปด้วย

ทุกสรรพสิ่งภายในรัศมีหนึ่งไมล์หลงเหลือเอาไว้เพียงสภาพยุ่งเหยิง

เมื่อเห็นร่างของเฉินผิงร่วงหล่นจากฟ้า ก่อนจะกระแทกลงกับพื้นจนเกิดหลุมลึกตรงบริเวณที่เขาร่วงลงสู่พื้น

กั๋วเว่ยก็สภาพไม่ดีไปกว่ากันนัก ร่างของเขาส่ายโงนเงนหลังจากลงสู่พื้น

สีหน้าของเขาซีดเผือด มีเลือดไหลตรงมุมปากและมีแผลเล็กๆ ที่เกิดจากตราสัญลักษณ์ที่กำลังส่องแสงบนหน้าอก

ซูอวี่ฉีรีบวิ่งเข้ามาให้เฉินผิงดูดเลือดจากแผลของเธอ ทำให้กั๋วเว่ยทั้งตกใจและหงุดหงิด

แม่งเอ๊ย เฉินผิง... ทำไมแกถึงไม่ตายสักทีวะ? ทำไมแกถึงได้ตายยากขนาดนั้น? แล้วผู้หญิงคนนี้มีอะไรพิเศษกัน? ทำไมจู่ๆ พลังของมันถึงได้เพิ่มขึ้นหลังจากดื่มเลือดของเธอเข้าไปเล่า? ฉันไม่เข้าใจเอาเสียเลย!

“หึ! วันนี้ฉันจะละเว้นพวกแกสองคน ทางที่ดีอย่าให้ฉันจับได้ว่าแกพูดพล่ามไร้สาระอะไรอีก มิฉะนั้นพวกได้ตายอย่างไร้ที่ฝังแน่!” กั๋วเว่ยข่มขู่ก่อนจะหายตัวไปกลางอากาศ

หลังจากเขาจากไปแล้ว เฉินผิงก็ล้มลงทันที

“เฉินผิง!” ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ร้องตะโกนขึ้นพร้อมกันพลางรีบเข้าไปช่วยเขา

ตอนที่กั๋วเว่ยกลับมาที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาก็สีหน้าซีดขาวไปหมดแล้ว

การต่อสู้ของเขากับเฉินผิงเมื่อก่อนหน้านี้ทำให้เขาสูญเสียเรี่ยวแรงไปมากและทิ้งแผลบาดเจ็บสาหัสให้แก่เขาด้วย

จู้จื่อซานขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเขาเดินเข้ามาแล้วเห็นกั๋วเว่ยนั่งอยู่ในห้องรับรองในสภาพเช่นนั้น

“กั๋วเว่ย? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?” จู้จื่อซานเอ่ยถาม

“ประธานจู้ เจ้าเฉินผิงคนนั้นมันบ้าไปแล้ว! มันฆ่าเหอจื้อกังจากหุบเขาพายุกับซวนหยวนเหยียนจากตระกระกูลซวน! ไม่มีสองสำนักนั้นอยู่ในจิงตูอีกต่อไปแล้ว!” กั๋วเว่ยตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม