หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1015

ฉันรู้ว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้ข่าวที่ฉันฆ่าเหอจื้อกังกับซวนหยวนเหยียนแล้ว แต่ทำไมพวกมันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ? หืม... อ๊ะ ฉันรู้แล้ว! พวกมันคงเกรงว่าหากเรื่องเล็ดลอดออกไป ความลับของพวกมันก็จะเปิดเผยออกมาด้วย!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจตจำนงสังหารก็ผุดขึ้นในดวงตาของเฉินผิงพลางพึมพำว่า “พวกแกคิดจะกวาดทุกอย่างลงไปใต้พรมให้หมดเลยใช่ไหม? ดี งั้นฉันก็จะไม่ปล่อยให้พวกแกได้สมหวังหรอก!”

จ้าวอู๋ฉีที่รีบวิ่งมาหาเขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ รู้สึกยินดีที่ได้เห็นว่าเฉินผิงฟื้นคืนสติแล้ว “ผมดีใจที่เห็นว่าคุณฟื้นแล้วนะครับ คุณเฉิน! ผมจะรายงานเรื่องที่กั๋วเว่ยฝึกวิชามารให้คุณชี่ได้ทราบเอง! ผมได้เอ่ยไว้ในรายงานแล้วว่ากั๋วเว่ยไม่ใช่คนเดียวในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ฝึกวิชามาร!”

“คุณชี่ว่ายังไงบ้างครับ?” เฉินผิงเอ่ยถาม

สีหน้าของจ้าวอู๋ฉีกลับกลายเป็นหม่นหมองขึ้นมาทันที “เขา... อืม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อสิ่งที่ผมบอกเลย”

“ผมคิดว่ามันก็สมเหตุสมผลดีนะ ถ้าหากผมเป็นเขา ผมก็คงไม่เชื่อคำพูดของคุณง่ายๆ เหมือนกัน อย่างไรเสีย สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็หยั่งรากลึกภายในจิงตูและเป็นที่ตั้งของสมาชิกในยุทธภพกว่าแปดสิบส่วน คุณชี่จะไม่หลงเชื่อคำพูดของคุณ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะแสดงหลักฐานสนับสนุนที่น่าเชื่อถือ” เฉินผิงอธิบาย

“งะ...งั้นพวกเราจะทำ ยังไงดีล่ะ? พวกเราคงจะไม่ปล่อยให้สมาพันธ์ศิลปกะการต่อสู้ทำตามอำเภอใจหรอกใช่ไหม?” จ้าวอู๋ฉีเอ่ยขึ้นด้วยความผิดหวัง

“เพื่อให้พวกมันเพลี่ยงพล้ำ พวกเราต้องทำให้พวกมันโกลาหลเสียก่อน...”

เสียงของเฉินผิงขาดห้วงพลางจับจ้องไปไกล

“คุณคิดจะทำอะไรครับ คุณเฉิน? ไม่เพียงแค่คุณจะกวาดล้างหุบเขาพายุและตระกูลซวนเท่านั้น แต่คุณยังเป็นศัตรูของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกด้วย! คุณควรจะไปจากจิงตูให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แล้วลงหลักปักฐานที่ไหนสักแห่งจนกว่าพลังของคุณจะฟื้นกลับคืนมา! หลังจากนั้นคุณจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้!” จ้าวอู๋ฉีเอ่ยแนะเขาด้วยความเป็นห่วง

“นายพลจ้าวพูดถูกนะครับ คุณเฉิน! คุณควรจะไปจากจิงตูระหว่างที่สามารถออกไปได้นะครับ! หลังจากกเกิดเรื่องนั้นขึ้นแล้ว มีผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนที่คิดจะฆ่าคุณอยู่นะ!” จ้าวลี่กั๋วเอ่ยเสริมขึ้นมา

เฉินผิงผุดรอยยิ้มบางๆ พลางตอบว่า “ผมจะไม่หนีอีกแล้วครับ คราวนี้ผมจะต่อสู้กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อย่างเปิดเผย! ถ้าหากผมหนีไป คนใกล้ตัวของผมก็จะตกเป็นเป้าหมายทันที!”

เขารู้ดีว่าถึงเขาจะหนีไปได้ แต่คนใกล้ตัวของเขาก็คงไม่รอดเป็นแน่

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่คิดจะพูดถึงเรื่องนั้นอีก จ้าวอู๋ฉีก็ผงกศีรษะแล้วออกไปปฏิบัติภารกิจของตนเอง

จากนั้นเฉินผิงก็เบนสายตาไปมองจ้าวลี่กั๋วแล้วเอ่ยชื่อของเขาขึ้นมา “จ้าวลี่กั๋ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวลี่กั๋วก็ถึงกับผงะ เพราะมักจะเคยชินกับการที่เฉินผิงเรียกเขาว่า “คุณจ้าว”

จากนั้นเขาก็รีบเข้ามาหาเฉินผิงแล้วก้มศีรษะแสดงความเคารพพลางกล่าวว่า “ครับ คุณเฉิน?”

“ผมจะให้คุณเป็นคนจัดการดูแลคนที่เหลือในแดนไร้เงา ให้อวี่ฉีกับหลิงเอ๋อร์พาคนจากหุบเขาพายุกับตระกูลซวนมาอยู่ฝ่ายพวกเราซะ ผมอยากให้ทั้งจิงตูรู้ว่าแดนไร้เงาเป็นขุมกำลังหนึ่งของผม แล้วผมก็จะสร้างชื่อให้ตนเองในยุทธภพ”

ดวงตาของเฉินผิงฉายแววเยียบเย็น เตรียมพร้อมที่จะสร้างความโกลาหลในจิงตูแล้ว