หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1017

คำพูดของฉินเสี่ยวเทียนทำให้ไป๋เสี่ยวซานหน้าซีดด้วยความตกใจ หากสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับคำสั่งของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นจริง เช่นนั้นแล้วครอบครัวของเราต้องถึงคราวจบเห่เป็นแน่!

“หยุดสร้างเรื่องซะเถอะ ฉินเสี่ยวเทียน! ฉันไม่เชื่อคำพูดของคนอย่างแกหรอก และพวกเราจะไม่มีทางมอบกิจการให้แกอีกด้วย!” ไป๋จ่านถังตะคอกท้าทาย

คำพูดเหล่านั้นแทบไม่เคยหลุดออกจากปากของเขาเลย เสียงของเขาดังจนสามารถได้ยินแม้อยู่นอกคฤหาสน์ สิ่งถัดมาที่พวกเขาได้รู้ก็คือ หนึ่งในคฤหาสน์ของตระกูลไป๋ได้พังทลายลงมา

ไม่กี่อึดใจถัดมา ฉินเสี่ยวเซียนก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น และฉินเสี่ยวเทียนก็รีบลุกขึ้นยื่นเก้าอี้ให้เขาทันที

“ถ้าพวกแกปฏิเสธที่จะทำตามที่พวกเราบอก พวกแกทุกคนจะต้องกลายเป็นเหมือนซากคฤหาสน์ที่อยู่ด้านนอกนั่น”

รัศมีพลังของฉินเสี่ยวเซียนแผ่ขยายครอบงำไปทั่วจนไป๋จ่านถังหน้าซีดและทรุดลงกับพื้นทันที

ท้ายที่สุด ปรมาจารย์เช่นเขาไม่สามารถต้านทานรัศมีพลังของปรมาจารย์ยุทธได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้าของไป๋เสี่ยวซานดูฉุนเฉียวอย่างมาก

“ฉันหวังว่าพวกคุณจะให้เวลาเราอีกสักหน่อย เรามีกิจการมากมายภายใต้ชื่อของเรา ดังนั้นคุณคงไม่สามารถดูแลมันได้ทั้งหมด หากพวกเราไม่จัดการพวกมันเสียก่อนแล้วค่อยมอบให้พวกคุณในคราวเดียว” เขาพยายามพูดเพื่อถ่วงเวลา

“อย่าคิดที่จะพยายามถ่วงเวลาเลย ตาแก่! พวกเรามีคนที่มีความสามารถพร้อมที่จะจัดการเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ดังนั้นจงมอบมาให้เราซะ!” ฉินเสี่ยวเทียนตะโกนใส่เขาก่อนจะมองไปที่สมาชิกระดับสูงของตระกูลไป๋คนหนึ่งและถามว่า “ผู้จัดการเถียนคุณสามารถที่จะจัดการกับธุรกิจของตระกูลไป่ได้ใช่มั้ย?”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวเท้าออกมาแล้วตอบกลับไป “แน่นอน ผมสามารถครับคุณฉิน ผมรู้จักแต่ละกิจการของตระกูลไป๋เป็นอย่างดี นี่ครับรายชื่อกิจการทั้งหมดที่คุณพูดถึง”

ผู้จัดการเถียนยื่นเอกสารให้ฉินเสี่ยวเทียน แต่เขากลับไม่สนใจที่จะอ่านมัน เขาเพียงยิ้มไปที่ไป๋เสี่ยวซานแทน

ไป๋เสี่ยวซานรู้สึกโกรธจนตัวสั้นเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“คุณปู่ครับ!”

ไปจ่านถังรีบเข้ามาประคองปู่ของเขาเอาไว้

หลังจากใช้เวลาสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง ไป๋เสี่ยวซานก็มองไปที่ผู้จัดการเถียนด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวก่อนที่เขาพูดว่า “ผู้จัดการเถียน ตระกูไป๋ของเราใจกว้างและใจดีกับคุณมาก! คุณกล้าดียังไงมาหักหลังเราเช่นนี้?”

ในเมื่อทุกอย่างเป็นเช่นนี้ ฉันจะทำอะไรได้นอกจากยอมยกกิจการทั้งหมดให้มันไป?

ไป๋เสี่ยวซานดูอายุมากขึ้นอีกราวสิบปีในทันที เขาหลับตาลงก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก “ไป๋จ่านถัง ไปเอาตราประทับมา..”

“คุณปู่ เราจะยอมยกกิจการทั้งหมดให้พวกเขาจริงๆ หรือครับ?” ไป๋จ่านถังถามพร้อมกัดฟันกรอด

เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากเมื่อเห็นไป๋เสี่ยวซานในสภาพเช่นนี้

“ถูกต้อง ทำตามที่บอกซะ พวกเรามีทางเลือกอะไรอีกหรือ?” ไป๋เสี่ยวซานตอบขณะที่โบกมือให้เขา

ไป๋จ่านถังไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไปเอาตราประทับของไป๋เสี่ยวซานตามที่บอก

“ฉันเคยพูดว่าจะปกป้องตระกูไป๋ อย่างน้อยพวกคุณก็ควรจะถามความเห็นของฉันก่อนที่จะมาขู่กรรโชกพวกเขาแบบนี้นะ!” เฉินผิงพูดขึ้นขณะที่เขาค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น