หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1021

จ้าวลี่กั๋วและคนอื่นๆ ได้มารวมกันที่แดนไร้เงา

ด้วยความช่วยเหลือของซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ จ้าวลี่กั๋วจึงใช้เวลาเพียงหนึ่งวันในการเข้ายึดอำนาจและครอบครองหุบเขาพายุของตระกูลซวน

“คุณเฉิน คุณซูและคุณกู่น่าทึ่งมากๆ หญิงสาวทั้งสองไม่ได้มีพลังน้อยไปว่าพวกเราเลย เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากที่พวกเธอสามารถบรรลุถึงพลังระดับนั้นด้วยอายุเพียงเท่านี้!” จ้าวลี่กั๋วกล่าวชมซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ไม่หยุดหลังจากได้เห็นความสามารถของพวกเธอ

ในขณะที่ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ต่างรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับคำชมนั่น

“มีคนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มาวุ่นวายบ้างมั้ย ตอนที่ได้อำนาจจากหุบเขาพายุและพวกตระกูลซวน?” เฉินผิงถาม

“ไม่เลยครับ พวกเขาไม่มีปัญหาใดๆ ไม่ใช่เพียงแค่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เท่านั้น พวกเราไม่เจอคนจากสำนักไหนทั้งนั้น จะว่าไปเมื่อคุณพูดขึ้นมามันก็ดูแปลกอยู่ สำนักเหล่านี้มักตื่นตัวในเรื่องดังกล่าวอย่างมาก ถ้าพวกเขารู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ล่ะก็ พวกเขาจะต้องเข้ามากอบโกยผลประโยชน์ให้ตัวเองเป็นแน่” จ้าวลี่กั๋วตอบ

เฉินผิงจมอยู่ในห้วงความคิดของตน ในเมื่อเราทำการใหญ่ ไม่มีทางที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ทำไมทั้งจู้จื่อซาน กั๋วเว่ยหรือแม่แต่คนอื่นๆ ถึงไม่มาหยุดพวกเรานะ? ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่คิดว่าเราเป็นภัย นับเป็นเรื่องดีที่พวกเขาดูถูกเรา นั่นทำให้เราได้เปรียบ ฉันจะได้มีเวลาฝึกบำเพ็ญฌานและเพิ่มพลังของฉันเองอีกด้วย

“ผมจะขอเก็บตัวเพื่อบำเพ็ญฌานสักสองสามวันนะครับ ดังนั้นอย่ารบกวนผมเว้นเสียแต่ว่าจะมีเรื่องเร่งด่วน คุณสามารถปลุกผมได้หลังจากที่นายพลจ้าวติดต่อกับนักข่าวเสร็จแล้ว” เฉินผิงสั่งจ้าวลี่กั๋ว

เนื่องจากตอนนี้ยังคงเงียบสงบ เฉินผิงจึงใช้โอกาสนี้ในการบำเพ็ญฌาน

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงมีภาพวาดทิวเขาเก้าหมื่นลี้อยู่ในครอบครอง ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าพลังวิญญาณจะหมดลงอีกต่อไป แต่อย่างไรก็ตาม เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าพลังวิญญาณในภาพวาดทิวเขาเก้าหมื่นลี้นั้นสามารถหมดลงได้หรือไม่

“เข้าใจแล้วครับ!” จ้าวลี่กั๋วพยักหน้าตอบ

จากนั้นเฉินผิงก็หันไปหาซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ซูอวี่ฉี กู่หลิงเอ๋อร์ เธอทั้งสองคนต้องฝึกบำเพ็ญฌานกับฉันด้วย!”

“คุณไปก่อนเลย กู่หลิงเอ๋อร์กับฉันจะออกไปช้อปปิ้งซื้อของบางอย่างสักหน่อย” ซูอวี่ฉีตอบ

“คุณจะออกไปช้อปปิ้งตอนนี้เหรอ? ดึกป่านนี้เนี่ยนะ!” เฉินผิงถาม

“ซูอวี่ฉี เฉินผิงจะไม่เป็นห่วงหรอถ้าพวกเรากลับดึกแบบนี้?” กู่หลิงเอ๋อร์เอ่ยถาม

เธอเป็นห่วงว่าเฉินผิงจะเฝ้ารอพวกเธอสองคน

“ป่านนี้เขาคงเข้าไปฝึกบำเพ็ญฌานแล้วล่ะ ดังนั้นเขาจะห่วงพวกเราทำไม? ไม่เป็นไรหรอกน่า” ซูอวี่ฉีลากกู่หลิงเอ๋อร์เดินต่อไป

เมื่อพวกเธอมาถึงจุดที่ผู้คนหนาแน่นและคึกคักที่สุดของถนน มีของซื้อของขายมากมายจำนวนนับไม่ถ้วน รวมไปถึงร้านอาหารเลิศรสที่เรียงรายเต็มไปหมด

ดวงตาของซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์เป็นประกายเมื่อเห็นร้านอาหารมากมาย

พวกเธอรับประทานอาหารที่ร้านอาหารต่างๆ ริมถนนนานกว่าสองชั่วโมง จนพวกเธอต่างเอามือตบท้องเบาๆ ด้วยความอิ่มก่อนจะตัดสินใจกลับบ้านในที่สุด