“ไอ้คนสารเลวพวกนี้กล้าดียังไงลักพาตัวคนไปแบบนี้ พวกมันคิดทำตัวอยู่เหนือกฎหมายสินะ ผมจะต้องรายงานเรื่องนี้กับคุณชี่และขอให้เขาไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เพื่อสั่งให้พวกมันปล่อยตัวเธอ”
จ้าวอู๋ฉีโกรธเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินผิงเล่า เขาต้องไปพบกับคุณชี่และขอความช่วยเหลือ
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงได้ห้ามจ้าวอู๋ฉีเอาไว้ “นายพลจ้าว มันคงไม่มีประโยชน์ถึงแม้ว่าคุณชี่จะไปที่นั้น แต่พวกเราไม่มีหลักฐาน สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็ยังคงให้การปฏิเสธอยู่ดี”
“ถ้าเช่นนั้นพวกเราควรทำยังไงดีล่ะ?” จ้าวอู๋ฉีทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ท่านนายพลครับ คุณเฉินครับ รบกวนดูสิ่งนี้สิครับ” ซู่ชีเม่ารีบเดินเข้ามาพร้อมด้วยโทรศัพท์ของเขา
เขานำโทรศัพท์ยื่นให้เฉินผิงและจ้าวอู๋ฉีดูสภายุทธจักร พวกเขาเห็นโพสต์แรกในสภาดังกล่าวเขียนด้วยตัวอักษรสีแดงสะดุดตาทันที สร้างขึ้นโดยหลงเซียวจากตระกูลหลง ท้าทายเฉินผิงในการต่อสู้ เขาพยายามที่จะล้างแค้นให้กับความอัปยศอดสูที่เกิดขึ้นที่สุสานโบราณ
หลงเซียวยังระบุอีกว่า เฉินผิงจะต้องปรากฏตัวเพื่อดวลตัวต่อตัวกับเขา ไม่เช่นนั้นจะถูกมองว่าเป็นคนขี้ขลาด
“คุณเฉิน ทำไมหลงเซียวถึงได้รีบร้อนท้าดวลกับท่านเช่นนี้?” จ้าวอู๋ฉีถามอย่างงุนงง
ว่ากันตามเหตุผลแล้ว หลงเซียวเหนือกว่าเฉินผิงทั้งอำนาจหน้าที่และภูมิหลังของครอบครัว ดังนั้นจึงเป็นการแปลกที่หลงเซียวรีบท้าดวลกับเฉินผิง มันไม่ได้นำความภาคภูมิใจใดๆ มาสู่เขาเลยถึงแม้ว่าเขาจะชนะในการดวลครั้งนี้ก็ตาม ทั้งนี้ถ้าหากเขาพ่ายแพ้ มันอาจจะเป็นการสร้างความอับอายแก่เขาเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นมันจึงไม่สมเหตุสมผลเลยที่เขาทำเช่นนี้
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เขาไม่สามารถตำหนิผมได้ ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายหาเรื่องเอง” เฉินผิงรู้สึกโกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเนื่องจากซูอวี่ฉีถูกลักพาตัวไป เมื่อหลงเซียวมาท้าทายเขาเช่นนี้ เฉินผิงจึงถือโอกาสนี้ระบายความโกรธ
จากนั้นเฉินผิงจึงหันไปหาจ้าวอู๋ฉี “คุณได้ติดต่อนักข่าวคนนั้นตามที่ผมขอหรือยังครับ?”
“ครับ ผมได้ติดต่อเขาไว้แล้ว!” จ้าวอู๋ฉีพยักหน้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...