หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1027

เมื่อเห็นขวดบรรจุเลือดสีแดง จู้จื่อซานหันไปที่ด้านนอกแล้วตะโกนว่า “เตรียมรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปบ้านตระกูลหลง”

อีกทางด้านหนึ่ง หลงเซียวที่กำลังกลับมาที่บ้านตระกูลหลงด้วยความโกรธ

“ฉันจะฆ่าเฉินผิง! ฉันจะฆ่ามัน!” หลงเซียวตะโกนอย่างเดือดดาล

“มันกล้าดียังไงมาทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้านักข่าวมากมายเช่นนี้? ฉันไม่เคยโดนดูถูกแบบนี้มาก่อน!”

หลงจิ้งกั๋วพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะมาโกรธเคืองตอนนี้? แกมั่นใจมั้ยว่าด้วยความสามารถของแกในตอนนี้จะเอาชนะเฉินผิงได้ในการต่อสู้?”

“ผม...”

หลงเซียวลังเล

เฉินผิงเป็นผู้ที่กำจัดทั้งหุบเขาพายุและตระกูลซวน หลงเซียวเริ่มไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาชนะเขาได้

“เจ้าเศษสวะไร้ประโยชน์” หลงจิ้งกั๋วสบถเพราะการเงียบของหลงเซียว

หลงเซียวถือเป็นความภาคภูมิใจและความสุขของหลงจิ้งกั๋วเสมอมา จากการที่ชายหนุ่มอย่างเขาสามารถไปถึงปรมาจารย์ยุทธ์ระดับที่เจ็ดนั้น ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งเลยทีเดียว

แต่ทว่า เฉินผิงกลับมีผลงานที่โดดเด่นกว่าหลงเซียวในทุกๆ ด้าน ซึ่งสิ่งนั้นเป็นเสมือนมีดที่ค่อยทิ่มแทงความภาคภูมิใจของหลงจิ้งกั๋ว

หลงจิ้งกั๋วรู้ดีว่าเฉินผิงเป็นหลานของเขาและมีเลือดตระกูลหลงไหลอยู่ในตัว แต่เขาก็ไม่อาจทำใจยอมรับได้ว่าเฉินผิงนั้นเก่งกว่าลูกชายของตน

ขณะนั้นเอง จู้จื่อซานก็เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง

“ท่านประธานจู้”

หลงจิ้งกั๋วรู้สึกงุนงงกับการปรากฏตัวของจู้จื่อซาน

“คุณหลง ผมได้จัดเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับคุณหลงเซียว ผมจำได้ว่าเคยบอกเรื่องนี้ไปแล้ว” จู้จื่อซานเตือนความจำด้วยรอยยิ้ม

“ของขวัญอะไรหรือครับ ท่านประธานจู้?” หลงเซียวเอ่ยถาม

“นี่ไม่ใช่เลือดของคนธรรมดาหรอกนะ แต่มันเป็นของผู้มีร่างวิญญาณอัคคี ผมแค่ต้องการให้คุณดื่มมันเมื่อคุณรู้ตัวว่าจะแพ้เฉินผิง ถ้าคุณไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้ว่าในขวดนี้มีเลือดของมนุษย์อยู่ ผมพูดถูกมั้ย?”

สีหน้าของจู้จื่อซานพลันเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม “ในเมื่อคุณไม่รับน้ำใจของผม ถ้าอย่างงั้นผมขอมันคืนก็แล้วกัน”

จู้จื่อซานกำลังเอื้อมมือเพื่อหยิบขวดคืนไป แต่จู่ๆ หลงจิ้งกั๋วก็รีบหยิบขวดใบนั้นไป “เราจะหักหาญน้ำใจและความหวังดีของท่านประธานจู้ได้อย่างไรกัน?”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของจู้จื่อซานอีกครั้ง “วันประลองจะจัดขึ้นเมื่อไหร่?”

“อีกสามวันหลังจากนี้ ฟังดูเป็นยังไงบ้างครับ?” หลงจิ้งกั๋วถามความเห็นจากจู้จื่อซาน

“เยี่ยม เราต้องสั่งสอนเฉินผิงให้หลาบจำ” จู้จื่อซานตอบพร้อมหยักหน้า

“ไม่ได้ สามวันมันเร็วเกินไป!”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคัดค้านดังขึ้น เพียงไม่นาน ก็มีชายชราในชุดคลุมปรากฏตัวขึ้น