หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1039

“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณที่มาเข้าร่วมการประมูลในครั้งนี้ ของหลายชิ้นในวันนี้นั้นมีค่ามาก เพราะผมพบพวกมันในซากเรือที่อับปางเมื่อพันปีก่อน ถ้ามีของชิ้นไหนที่คุณชอบ คุณต้องรีบประมูลให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะสายเกินไป!”

จินฝูเซิ่งถือไมค์เอาไว้ในมือและประกาศอย่างตื่นเต้นว่า “และตอนนี้ การประมูลได้เริ่มขึ้นแล้ว!”

เมื่อเขาพูดจบ แจกันคริสตัลที่สูงพอๆ กับคนคนหนึ่งก็ถูกนำขึ้นมาบนเวที

นาทีที่เขาเห็นแจกันใบนั้น ดวงตาของกู่เวิ่นเทียนก็เป็นประกาย

หลังจากการเสนอราคาอย่างเข้มข้น เขาก็ชนะการประมูลแจกันใบนั้นไปในราคาห้าสิบล้าน

จากนั้น กู่เวิ่นเทียนก็คุมความตื่นเต้นของเขาไว้ไม่ไหวขณะที่เขาประมูลของชิ้นต่อไปราวกับอาฆาตเคียดแค้นใครมา

เมื่อประมูลของสำเร็จไปแล้วมากกว่าสิบชิ้น กู่เวิ่นเทียนก็ยังไม่พอใจ อันที่จริง ดวงตาทั้งสองของเขานั้นแดงก่ำไปหมด

เขารู้สึกราวกับว่างานนี้เป็นการประมูลที่สนุกสนานที่สุดเท่าที่เขาเคยเข้าร่วมมาเลยทีเดียว

ผ่านไปสักพัก พฤติกรรมของกู่เวิ่นเทียนก็เริ่มดึงดูดความสนใจของฝูงชน แม้ว่าทุกคนที่อยู่ที่นั่นจะรวยมากก็ตาม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นคนเสนอราคาตามอำเภอใจ ที่จริง หนิงจื้อเองก็ยังงุนงงกับสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า

ในขณะนั้น จินฝูเซิ่งที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งแถวหน้าก็อดรนทนไม่ไหว จนต้องหันหน้ามามองกู่เวิ่นเทียนด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

“คุณปู่คะ พอได้แล้วล่ะค่ะ คุณปู่ใช้เงินไปเยอะมากนะ จริงๆ แล้วคุณปู่ใช้เงินที่เฉินผิงให้ไปจนหมดแล้วค่ะ”

เมื่อเห็นว่าทุกคนจ้องมองมาที่พวกเขา กู่หลิงเอ๋อร์ก็รีบดึงแขนเสื้อของกู่เวิ่นเทียนทันที

เมื่อตั้งสติได้จากการย้ำเตือนของกู่หลิงเอ๋อร์ กู่เวิ่นเทียนก็อธิบายอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ฉันโดนของโบราณพวกนั้นดึงดูดมากไปหน่อย ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะหยุดเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“หลิงเอ๋อร์ ไหนๆ คุณปู่ก็กำลังสนุก เธอควรจะปล่อยให้เขาทำตามใจไปเถอะนะ เพราะของโบราณที่ได้มาจากท้องทะเลเหล่านี้มันหายาก อีกอย่าง ฉันก็ยังพอมีเงินอยู่บ้างน่า” ซูเหวินจงเสริมพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

อากาศในเกาะกลับกลายเป็นบริสุทธิ์จนรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

นอกจากเรือสำราญของเฉินผิงแล้ว ก็ยังมีเรืออีกหลายลำที่เทียบท่าอยู่ที่เกาะสะกดมังกร ซึ่งทำให้สถานที่นี้เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมาย

“หลิงเอ๋อร์ หลังจากนี้ช่วยพาคุณกู่และคนอื่นๆ ไปเที่ยวชมวิวและอยู่ให้ห่างผมหน่อยนะ” เฉินผิงสั่งก่อนจะขึ้นจากเรือ

กู่หลิงเอ๋อร์พยักหน้าเข้าใจ และย้ำเตือนเขาด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “คุณต้องระวังด้วยนะ!”

“เย็นไว้ ทางนั้นมีแค่สองคนเท่านั้น พวกเขาหยุดผมไม่ได้หรอกถ้าผมต้องการจะออกไป”

เฉินผิงไม่กังวลอะไรเลย แม้ว่าเขาจะยังมีความสามารถในการต่อสู้ไม่ถึงขั้นหนิงจื้อและกู่ไค่หยวน แต่การหนีไปก็ไม่ใช่ปัญหาใดๆ ดังนั้น ถ้าหากทั้งสองคนจะเล่นแง่อะไร เขาก็สามารถหนีไปได้โดยไร้รอยขีดข่วน