หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 104

“น้าหวัง ผมพาหันหันไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน พรุ่งนี้ผมจะพาหันหันไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทของพวกเรา” เฉินผิงรีบอธิบายให้หวังฉั่งเฟิ่งฟัง

“เธอไม่ต้องอธิบายกับฉันหรอกจ้ะ เธอจะพาหันหันไปทำอะไร ฉันก็วางใจทั้งนั้น ถึงแม้พวกเธอจะไปนอนค้างคืนกันข้างนอก น้าหวังคนนี้ก็ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ”

ในแววตาของหวังฉั่งเฟิ่งที่มองเฉินผิงนั้นเต็มไปด้วยเลศนัย

ทำเอาเฉินผิงถึงกลับรู้สึกทำตัวไม่ถูก หวังฉั่งเฟิ่งกล้าพูดเกินไปแล้ว

“แม่ พูดอะไรออกมานะ?” หวังหันหันหน้าแดง รีบร้อนดึงหวังฉั่งเฟิ่งให้เดินไป

เดินไปสองก้าว หวังหันหันไม่ลืมที่จะหันมามองเฉินผิงเล็กน้อย หลังจากเรื่องในวันนี้ หวังหันหันก็ยิ่งรู้สึกรักเฉินผิงเพิ่มขึ้นไปอีก

วันที่สองตอนเช้า

เฉินผิงพาหวังหันหันไปบริษัทพร้อมกัน แต่ทว่าถึงเวลาเข้างานแล้ว กลับไม่มีใครมาสักคนเลย เฉินผิงพาหวังหันหันมารอไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง กว่าจะมีพนักงานทยอยกันเข้ามา

แต่ละคนใต้ตาทั้งสองข้างดำคล้ำ มองดูก็รู้ว่าเมื่อคืนสนุกกันจนดึกดื่น ทำให้เช้าวันนี้ถึงตื่นกันไม่ไหว

สำหรับชุยจื้อหย่วนคนนั้น รอจนถึงสิบโมงกว่า ถึงจะเดินหาวเข้ามา พอนั่งลงที่ห้องทำงาน ก็ชงน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งแก้ว

“ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว คุณมาเข้างานแบบนี้เหรอ?” เฉินผิงผลักประตูเข้ามาในห้องทำงาน ถามกับชุยจื้อหย่วน

นี่เป็นบริษัทของซูอวี่ฉี ก็เท่ากับเป็นของตัวเองด้วย คนพวกนี้เข้างานสาย แน่นอนว่าเฉินผิงไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ชุยจื้อหย่วนอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็พูดอย่างเดือดจัด “เฉินผิง คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? อย่าลืมว่าผมต่างหากที่เป็นผู้จัดการ คุณกล้ามาสั่งผมแล้ว ไม่ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาเสียบ้าง เหอะ”

ช่วงที่ชุยจื้อหย่วนตะโกนด่าอยู่นั้น ซุนเสี่ยวเหมิงก็พาหวังหันหันเข้ามา “ทำอะไรกันน่ะ? โวยวายแต่เช้า?”

“เข้าห้องทำงานมาไม่รู้จักเคาะประตูบ้างหรือ?” ชุยจื้อหย่วนที่กำลังนอนหลับถูกเสียงเปิดประตูปลุกให้ตื่นดวงตายังไม่ทันได้ลืมขึ้นมา ก็สบถออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ที่แผนกขายแห่งนี้ เขาก็คือราชา ดังนั้นจึงไม่ต้องเกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

ชุยจื้อหย่วนพูดจบ พอไม่เห็นว่ามีใครขานรับ จึงลืมตาขึ้นมา พอดีกับที่สิงจวินกำลังมองมาที่ตัวเขาอยู่ ชุยจื้อหย่วนตกใจจนอยู่ๆ ก็ตกจากเก้าอี้

“ผ... ผู้จัดการใหญ่สิง ค...คุณมาได้ยังไงครับ?”

ชุยจื้อหย่วนสีหน้าตื่นตระหนก น้อยมากที่สิงจวินจะมาแผนกขาย ไม่รู้ทำไมวันนี้อยู่ๆก็มาได้

สิงจวินเพียงแค่จ้องมองชุยจื้อหย่วนเล็กน้อย ไม่ได้ต่อว่าเขา แต่กลับมองผ่านหน้าต่างของห้องทำงาน มองไปยังผู้คนที่ทำงานอยู่ข้างนอก แต่ว่าดวงตาสองข้างของสิงจวินกลับจ้องมองไปยังร่างของเฉินผิงเพียงคนเดียว